Καθώς το πρωί έφτανε και ο ήλιος ανέτειλε φέρνοντας την επόμενη μέρα, φέρνοντας όλη τη θλίψη του χθες και τον πόνο του αύριου. Φέρνοντας ότι κατέστρεψε η νύχτα, χωρίς να τα γιατρεύει όμως. Ο κόσμος έμοιαζε ήρεμος, ήσυχος και γαλήνιος καθώς κοιμόταν, μέσα του όμως βασίλευε το χάος και η θλίψη, ο πόνος και η διχόνοια, το μίσος.
Έτσι και η Ίζαμπελ, μπορεί να μην είχε εφιάλτες, όμως δεν είχε ούτε όνειρα, διότι το μυαλό της ήταν τόσο φορτωμένο και η καρδιά της τόσο πληγωμένη για να μπορέσει να ονειρευτεί το οτιδήποτε. Αυτό που ήθελε μονάχα ήταν να μη ξυπνήσει, γι’ αυτό προσεύχονταν. Δεν ήταν ακόμη έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κόσμο μόνη της, χωρίς αυτόν. Δεν ήταν έτοιμη για το νέο κύμα συναισθημάτων και δακρίων. Δεν ήθελε να ξυπνήσει, φοβόταν. Φοβόταν πως δε θα κατάφερνε να αντέξει.
Ο Zaynαπό την άλλη δε μπορούσε να κοιμηθεί, απλώς ξάπλωνε στον καναπέ αδειάζοντας το πακέτο με τα τσιγάρα και γεμίζοντας το τασάκι, πίνοντας από το μπουκάλι με το ποτό που είχε ξεχασμένο στο βάθος του ντουλαπιού. Σήμερα ήθελε να ξεχάσει, είχε σκοπό να μη τη σκεφτεί άλλο, και καθώς θα γινόταν νηφάλιος θα προσπαθούσε να ανακαλύψει ποιος μίλησε στην Ίζαμπελ.
Όσο σκέφτονταν, τόσο συνειδητοποιούσε πως όλα αυτά που έγιναν το βράδυ ήταν αλήθεια κι όχι απλά ένας άλλος εφιάλτης. Όλα τα λόγια που είπαν ο ένας στον άλλο και όλες οι πράξεις που ειπώθηκαν. Και από σήμερα θα έπρεπε να προχωράει μόνος του και θα το έκανε ήταν σίγουρος.
“Όχι μόνος.” Του υπενθύμισε το υποσυνείδητό του καθώς όπως πολύ σωστά του είχε πει εκείνη, κουβαλούσε τη καρδιά της μαζί του, του άνηκε και μπορούσε να τη κάνει ότι θέλει.
Χαμογέλασε και σηκώθηκε από τον καναπέ, πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και τα τράβηξε πίσω για να μη τον ενοχλούνε άλλο. Έσβησε και το τελευταίο τσιγάρο και παράτησε το μπουκάλι στο πάτωμα καθώς έπιανε τα κλειδιά από το αμάξι του.
Έφτασε πιο γρήγορα από το συνηθισμένο σπίτι του και βρέθηκε στο γκαράζ, δεν σκόπευε να ανέβει επάνω, το μόνο που ήθελε ήταν να πάρει τη μηχανί του και να πάει ένα μικρό ταξιδάκι στην άλλη μεριά της πόλης. Να πάει οπουδήποτε δεν είχε πάει εκείνη, να φύγει από εδώ έστω για λίγο, να ξεσκάσει, να αναπνεύσει επιτέλους καθαρό αέρα.
Τα βλέφαρά της άνοιξαν και πριν καν σηκωθεί από το κρεβάτι, οι αναμνήσεις από εχθές την πλημμύρισαν υπενθυμίζοντάς της το τι είχε κάνει ο Zayn.
