Ακούστηκε το κουδούνι, ανακοινώνοντας την λήξει του σχολείου και τούτης της μέρας. Η Ίζαμπελ αναστέναξε ανακουφισμένη και μάζεψε τα πράγματά της πάνω από το θρανίο, πήρε τη τσάντα της από κάτω και σηκώθηκε από τη θέση της. Πέρασε μπροστά από τον καθηγητή της και του χαμογέλασε ήρεμα αποχαιρετώντας τον με αυτόν τον τρόπο. Προχώρησε στο διάδρομο και έφτασε στο ντουλαπάκι της, έβαλε τον συνδυασμό και όταν άνοιξε, έριξε μέσα τα βιβλία της και τον έκλεισε πάλι. Τύλιξε τα δάχτυλά της γύρω από το λουρί της τσάντας που κρεμόταν στον ώμο της και ώθησε τα πόδια της προς την έξοδο. Καθώς περπατούσε αναζητούσε με τα μάτια της την κολλητή της μα δε μπορούσε να τη βρει πουθενά, έτσι ξεφύσησε και πείστηκε πως είχε ήδη φύγει και θα γυρνούσε μόνη της πίσω στο σπίτι με τα πόδια.
«Ιζ!» ακούστηκε μια γνώριμη φωνή και αυτή σήκωσε απότομα το κεφάλι της για να κοιτάξει προς την κατεύθυνση που την φώναζαν. Στένεψε τα μάτια της καθώς αναγνώρισε το γνώριμο πρόσωπό του, τον κοίταξε αδιάφορα και έπειτα συνέχισε να περπατάει χωρίς να τον πλησιάσει. «Ω έλα τώρα!» τον άκουσε να κάνει απογοητευμένος.
Χαμογέλασε με τη νίκη της και έριξε το βλέμμα της στα λερωμένα άσπρα All star της, ενώ συνέχισε κανονικά την πορεία της μέχρι που ένα μαύρο bmx με κόκκινες αποχρώσεις σταμάτησε μπροστά της. Σήκωσε το κεφάλι της και αντίκρισε δύο άγνωστα μελί μάτια.
«Νομίζω ο φίλος μου σε φώναξε» δήλωσε το αγόρι απέναντί της με τη φωνή του να βγαίνει αργά και σταθερά από τα καλοσχηματισμένα χείλη του.
Του χαμογέλασε ψεύτικα και ειρωνικά. «Και εγώ νομίζω πως τον αγνόησα» τον ενημέρωσε και έκανε να φύγει αλλά εκείνος την εμπόδισε πάλι.
«Μην είσαι αγενής»
Τον κοίταξε τρομερά εκνευρισμένη αυτή τη φορά. Εκείνος όμως έδειχνε ακάθεκτος, με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του, κάτι που την τσάτιζε πραγματικά. Μα ποιος νομίζει πως είναι και φέρεται έτσι;
«Κοίτα, δεν έχω όλη τη μέρα για να ασχολούμαι με άτομα σαν τον φίλο σου εκεί πίσω και εσένα»
«Όπα μικρή» της είπε και το χαμόγελο σταύρωσε, με αποτέλεσμα τα έντονα χαρακτηριστικά και οι γωνίες του προσώπου του να γίνουν πιο έντονες. «Μην μιλάς σαν να με ξέρεις»
«Δείξε μου τον φίλο σου για να σου πω ποιος είσαι, δε λένε;» τον ρώτησε και τον κοίταξε έντονα. Τα μαύρα του μαλλιά έπεφταν τέλεια στο μέτωπό του, τα γένια του έδιναν μια σαγηνευτική γοητεία σε συνδυασμό με τα φουσκωμένα χείλη του, καθώς η γλώσσα του πέρασε πάνω από αυτά δίνοντάς τους μια υγρή λάμψη, έκαναν την Ίζαμπελ να αναστατωθεί, καθώς ένιωσε το σώμα της να αντιδρά σε αυτή την θέα.
