Είχε περάσει ήδη μισή ώρα από τότε που ο Zayn έφυγε και η Ίζαμπελ ξόδεψε αυτό το χρόνο ξαπλωμένη στο κρεβάτι να κοιτάζει το ταβάνι και να σκέφτεται όλα αυτά που είχαν συμβεί από την αρχή της ημέρας. Ναι, ήταν πολλά. Είχαν συμβεί τόσα πράγματα και είχε να επεξεργαστεί άλλα τόσα που το μυαλό της την τρέλαινε. Δεν ήξερε τι να πρώτο αναλύσει, δε μπορούσε να βάλει μια τάξη στις ίδιες της τις σκέψεις έτσι τα παράτησε.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι με έναν αναστεναγμό και πήγε προς τη βιβλιοθήκη, έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και κοίταξε τους τίτλους από τα κόμικ που ήτα στριμωγμένα στα ράφια. Μερικά από αυτά μπόρεσε να τα αναγνωρίσει καθώς όταν ήταν μικρή συνήθιζε να τα παρακολουθεί στη τηλεόραση. Χαμογέλασε στην ανάμνηση αλλά μετά μια θλίψει τη κατέβαλε σκεπάζοντας όλο της το πρόσωπο. Σήκωσε το χέρι της και σκούπισε ένα δάκρυ που έφτασε στην άκρη του ματιού της.
Στην άκρη της βιβλιοθήκης σε ένα ράφι βρήκε τη κορνίζα με τη φωτογραφία εκείνου του κοριτσιού που είχε δει και την προηγούμενη φορά, την πήρε στα χέρια της και πέρασε τα δάχτυλά της πάνω από το πρόσωπό της ψιθυρίζοντας στην εικόνα σα να γινόταν με κάποιο τρόπο να της απαντήσει: «Ποια είσαι εσύ;». Την κοίταξε λίγο ακόμη και μετά την άφησε στη θέση της. Πρέπει να ήταν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για τον Zayn, φάνηκε στο βλέμμα του την ημέρα που τον ρώτησε. Άραγε θα της έλεγε ποτέ ποια ήταν;
Κούνησε το κεφάλι της και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του. Εκεί βρήκε διάφορα μολύβια, μαρκαδόρους και ξυλομπογιές, όπως και πολλά χαρτιά και διάφορους φακέλους. Στη μέση του γραφείου όμως υπήρχε μια στοίβα χαρτιά όπου ήταν δεμένα από τα πλάγια με ένα λεπτό σκηνή σα να ήταν βιβλίο και στο πρώτο φύλλο έγραφε “Εκείνη” και στο τέλος της σελίδας υπήρχε η μέρα που τον είδε για πρώτη φορά στο σχολείο της και όπου είχε βγει ο πατέρας της από τη φυλακή, μια μέρα που δε θα ξεχνούσε ποτέ της. Γεμάτη περιέργεια γύρισε τη πρώτη σελίδα και αυτό που αντίκρισε τη ξάφνιασε. Στην επόμενη σελίδα υπήρχε η ίδια της, αλλά ζωγραφισμένη από τα χέρια του Zayn όπου περπατούσε με το κεφάλι σκυφτό, έπειτα στο δίπλα κουτάκι ήταν ο ίδιος του με τον Harry και στη συνέχει υπήρχαν σκηνές από τη συνάντησή τους εκείνη τη μέρα. Δημιούργησε σε κόμικ τη μέρα που γνωριστήκαμε, σκέφτηκε και ένα χαζό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της. Ήταν τόσο τέλειο αυτό, τόσο υπέροχο που έκανε την καρδιά της να φτερουγίζει. Συνέχισε στις επόμενες σελίδες και είδε τη στιγμή που την άφηνε σπίτι της, κάποιες στιγμές που έζησε ο ίδιος του με τον αδερφό του ή τον Harry.
