Τα χείλη του πίεζαν τα δικά της να ανοίξουν και να ακολουθήσουν τον ρυθμό που αυτός ήθελε μα εκείνη αντιστεκόταν. Έπιασε το καρπό από το χέρι του που ήταν στο κεφάλι της και πίεσε τα δάχτυλά της στο δέρμα του, καθώς ένιωσε τη γλώσσα του να χαϊδεύει τα χείλη της, προσπαθώντας να βρει την είσοδο που τόση ώρα του απαρνιόταν. Ένα περίεργο αίσθημα διαπέρασε το κορμί της και αμέσως έβαλε τα χέρια της στο στήθος του, τον πίεσε με δύναμη και κατάφερε να τον ξεκολλήσει από πάνω της, τον κοίταξε λαχανιασμένη και με τη δεξιά της παλάμη τον χτύπησε δυνατά στο μάγουλο.
«Τι νομίζεις πως κάνεις;» ρώτησε δυνατά. «Εγώ δεν είμαι σαν αυτά τα κοριτσάκια που σε περιτριγυρίζουν και πέφτουν με την πρώτη στα πόδια σου! Εάν θέλεις να πηδήξεις τρέχα σ’ αυτές!» ολοκλήρωσε και του γύρισε την πλάτη, με τα πόδια της να τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Ο Zayn σοκαρισμένος από την αντίδρασή της μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί, εκείνη είχε εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο, έτσι δεν έκανε καμιά κίνηση να την ακολουθήσει. Έπιασε το μάγουλό του και το έτριψε καθώς πονούσε ακόμα, περπάτησε πίσω στην αποθήκη και μπαίνοντας βρόντηξε τη πόρτα πίσω του δημιουργώντας στον χώρο έναν ενοχλητικό ήχο.
Δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες αντιδράσεις, ποτέ καμία δε του είχε φερθεί έτσι, όσο βλακώδες και να φερόταν, ποτέ δεν είχε φάει σφαλιάρα από κοπέλα. Η Ίζαμπελ ήταν το πρώτο κορίτσι που τον χτύπησε, και τον χτύπησε δυνατά. Αυτό τον θύμωσε πολύ και αποφάσισε να σκεφτεί ένα σχέδιο. Δεν είχε σκοπό να χάσει το στοίχημα, ήθελε να κάνει τον Harry να το βουλώσει και να του δείξει ότι ακόμα και αυτήν, που ήταν ένας δυνατός χαρακτήρας και τσαμπουκαλού, μπορούσε να την κερδίσει, και θα το έκανε.
Η Ίζαμπελ μετά από λίγα λεπτά σταμάτησε και έριξε μια ματιά πίσω της για να βεβαιωθεί ότι δεν την ακολουθούσε. Μα πως τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Με ποιο δικαίωμα; Τι νόμιζε, πως επειδή είναι ωραίος και μυστήριος θα έπεφτε στα πόδια του όπως όλες οι άλλες; Όχι, φυσικά και όχι, αυτή δεν είναι έτσι. Αυτή τη φορά ήταν πραγματικά νευριασμένη μαζί του.
Χαμένη μέσα στις σκέψεις της και γεμάτη από το θυμό της δεν κατάλαβε πως έφτασε σπίτι της. Σήκωσε το κεφάλι προς το παράθυρο του δωματίου της και δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσει να ανέβει εκεί. Ξεφύσησε και πήγε στην πόρτα, έβγαλε το κλειδί από το παντελόνι της και έκανε όσο πιο σιγά γινόταν. Μπήκε μέσα ελέγχοντας τον χώρο προσεκτικά, όταν είδε πως δεν υπήρχε κανείς προχώρησε αργά και σιγά προς τα σκαλιά μέχρι που άκουσε έναν θόρυβο στη κουζίνα, πάγωσε και γούρλωσε το μάτια της. Ο πατέρας της. Τι θα γινόταν τώρα; Μάλλον αργά η γρήγορα θα μάθαινε.
