Σιγά σιγά τα βλέφαρά της άρχισαν να ανοίγουν, με τα μάτια της να προσπαθούν να συνηθίσουν το φως. Το μυαλό της άρχισε να ξυπνάει μαζί με αυτήν και να της φέρνει στο μυαλό ότι είχε συμβεί προηγούμενος. Αυτό που θυμάται καθαρά είναι το πρόσωπό του όταν του έλεγε πως τελείωσε μαζί του. Έδειχνε πληγωμένος και αυτό ήταν που τη σκότωσε στ’ αλήθεια, ιδικά όταν αργότερα, καθώς έτρεχε μακριά του, συνειδητοποίησε πως τον αγαπούσε.
Ανακάθισε στο κρεβάτι και έτριψε το πρόσωπό της με τα χέρια της, έκανε τα μαλλιά της πίσω και κοίταξε γύρω της. Όταν συνειδητοποίησε που ήταν πετάχτηκε όρθια, φόρεσε τα παπούτσια της που βρισκόντουσαν μπροστά από το κρεβάτι στο πάτωμα και πήγε προς τον καναπέ, άρπαξε το μπουφάν της και άνοιξε τη πόρτα για να φύγει.
Ο Zaynδε βρισκόταν πουθενά γύρω, έτσι έπρεπε να φύγει πριν την καταλάβει. Έπρεπε να μείνει μακριά του, έπρεπε να τον κρατήσει ασφαλή.
Καθώς ετοιμάστηκε για να φύγει, το γνώριμο κορμί του βρέθηκε μπροστά της, σταματώντας την. Κράτησε τη σακούλα με το ένα του χέρι και την κοίταξε πληγωμένος.
«Γιατί;» τη ρώτησε και άρπαξε το χέρι της τραβώντας την μέσα, έκλεισε τη πόρτα πίσω του και τη κλείδωσε βάζοντας το κλειδί στη τσέπη του, σε περίπτωση που προσπαθούσε πάλι να φύγει πριν του δώσει εξηγήσεις.
«Τι κάνεις;» αντιγύρισε αυτή θυμωμένα.
«Δε πρόκειται να πας πουθενά Ίζαμπελ. Όχι μέχρι να απαντήσεις σε αυτά που θα σε ρωτήσω» της αγρίεψε και έριξε τη σακούλα στο τραπέζι, έκατσε στον καναπέ και την έφερε δίπλα του.
«Δε θέλω» παραπονέθηκε και προσπάθησε να σηκωθεί μα εκείνος τη κράτησε εκεί.
«Σου μοιάζω σα να με νοιάζει για το τι θέλεις ή όχι;» γρύλισε κοιτάζοντάς την βλοσυρά. «Θα μου εξηγήσεις θέλεις δε θέλεις, απλό. Διότι δε γίνεται να λείπεις μια βδομάδα, χωρίς να με πάρεις ένα γαμημένο τηλέφωνο ή να στείλεις ένα κώλο μήνυμα, αφήνοντάς με να τρελαίνομαι. Για όνομα του Θεού Ίζαμπελ! Αυτές οι μέρες ήταν σα κόλαση για μένα! Νόμιζα πως έπαθες κάτι κακό! Οπότε μου χρωστάς εξηγήσεις για το τι συνέβη και γιατί με αφήνεις!» ύψωσε τη φωνή του έτσι που την έκανε να ξεροκαταπιεί και να τον κοιτάξει σοκαρισμένη.
Είχε δίκιο, του χρωστούσε τουλάχιστον αυτό.
«Πες μου, Ίζ» της είπε τώρα πιο ήρεμα και έπιασε το χέρι της μέσα στο δικό του, φέρνοντάς το πάνω στα πόδια του καθώς πήγε πιο κοντά της. Έμπλεξε τα δάχτυλά του στα δικά της και με τον αντίχειρά του χάιδεψε το δέρμα της. «Σε παρακαλώ, μωρό μου». Πήρε μια βαθιά ανάσα και την κοίταξε.
