She's mine

hoofdstuk 19

{Sarah pov.}

Mam valt geschrokken op de poof achter haar.

'Sepp,' sis ik zacht naar hem.

Hij draait zijn kop even naar me om. Hij ziet dat ik dit ook niet wou. Meteen verandert hij terug. Hij komt meteen vlak naast me staan en slaat zijn armen om me heen.

'Een weerwolf! Ben je vergeten hoe dat met je vader afliep?! En jongeman heb jij geen mate ofzo?' roept mam deze keer en ze komt langzaam overeind.

'Mevrouw Sarah,' begint Sepp.

Ik houd hem net op tijd tegen. Ik moet dit zelf aan hara vertellen.

'Mam ik ben zijn mate,' zeg ik zacht.

'Maar dat wolven mensen als mates heb en komt bijna nooit voor,' zegt mam verbaasd.

'Ik ben ook een weerwolf..,' mompel ik zacht.

'Wat!!' roept ze.

Sepp zet meteen een stap dreigend naar haar toe als ze te dicht bij komt. Ze knikt en stapt weer achteruit.

Sepp drukt een kus op mijn slaap en ik glimlach kort naar hem. Hij glimlacht wel terug, maar hij heeft een soort beveiligingsmasker opstaan.

Hij zit in een soort waas lijkt wel.

'Ik wil Sepp even alleen spreken,' zeg ik snel en trek hem de gang op.

Sepp doet de deur achter zich dicht en kijkt me dan vragend aan.

Ik trek hem bij zijn shirt naar me toe. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk  mijn lippen op de zijne. Ik ga op mijn tenen staan om bij hem te kunnen.

Sepp is eerst wat verbaasd, maar legt vrij snel zijn handen op mijn heupen en zoent me ook terug.

Ik laat hem voorzichtig los. Nog wel in zijn armen leunend.

'Waar had ik dat aan verdiend?' vraagt hij en kijkt me recht aan.

De waas van net is weg. Hij ziet alleen mij. Ik glimlach, dat was de bedoeling.

'Niks,' grijns ik en loop weer terug naar de huiskamer.

'Is dat een subtiele hint,' hoor ik Sepp nog roepen.

Ik grinnik zacht.

Totdat ik mam haar blik zie.
Die staat compleet op onweer.

'Ik wil dat je mijn huis nu verlaat. Ik wil niet nog zo'n wolfje in huis. Je vader was een slecht mens en je zal het vast niet van een vreemde hebben,' zucht ze.

Voordat ik het door heb heeft Sepp haar bij haar keel vast en tegen de muur gedrukt.

'Zo prata je niet tegen haar!' schreeuwt hij kwaad.

Ze maakt stikkende geluiden ik een geschrokken gil ontsnapt uit mijn mond.

Ik snel naar Sepp toe en leg mijn armen om zijn middel.

'Sepp,' fluister ik in zijn oor.

Zijn nekhaten staan recht overeind. Handig om te weten dat hij daar niet tegen kan.

Zijn spieren ontspannen zich wel meteen.

Hij laat haar langzaam zakken en laat haar dan los.

Met een duffe knal valt ze op de grond.

Hij kijkt mij meteen aan.

'Je kan bij mij wonen. Als je het liever hebt bij mijn ouders. Je kan de luna van mijn pack worden. Je kan bij mij blijven,' ratelt hij.

Ik druk mijn lippen zacht op die van hem.

'Help je mee mijn koffer inpakken?' vraag ik.

Hij knikt meteen.
Ik grinnik en loop vooruit naar boven.

#

In mijn kamer pak ik de blauwe koffer uit de kast en Sepp heeft ergens een grote doos vandaan getoverd.

'Zal ze vast ook niet missen,' grinnikt hij.

Dan pas komt de klap pas echt bij me binnen. Mam zet me het huis uit. Ze vond me een slecht mens. Net als pap...

Er rolt een traan over mijn wang heen.

'Hee hee zo bedoelde ik het niet. Sorry ,' zegt Sepp bezorgd.

Hij gaat op bed zitten en trekt me bij hem op schoot. Hij slaat zijn armen stevig om me heen en drukt kusjes in mijn nek.

Als ik wat rustiger ben houd Sepp mijn gezicht tussen zijn handen.

'Misschien moet jij ook hard tegen je moeder zijn. Dan ziet ze dat je geen kleine muis bent waar je mee rond kan gooien,' glimlacht hij.

'Maar wel mijn muis,' voegt hij er grinnikend aan toe.

Ik glimlach zacht en knik.

Misschien is dat ook wel beter...

'Eerst mijn spullen,' zucht ik.

Sepp drukt nog een kus op mijn wang en dan sta ik op om mijn spullen in te pakken.

#

Ik heb alleen nog een fotolijstje in mijn handen. Ik had er twee. Één van pap en mij. Die zit in de koffer. De ander van mam en mij. Die heb ik in mijn handen. Zal ik hem meenemen of niet?

Sepp komt de hoek van de kamer omgelopen.

'Ga je mee?' vraagt hij.

Ik knik en laat het lijstje vallen. Als zij mij laat vallen ik haar ook.

Er zit een barst in het glas.

Ach het zal wel.

Ik loop met Sepp naar beneden. Mam zit op de bank.

'Daar komt het aan hoor,' zegt ze en rolt haar ogen.

Sepp knikt geruststellend naar me.

Ik zucht en loop naar haar toe. Ik kijk haar recht aan. Ze grijnst en ik weet niet wat ik moet zeggen.

De enige oplossing waar ik op kan komen is het volgende...

Ik geef haar een bitchclap.

Ik ren naar buiten en Sepp volgt me lachend.

Hee mensjes,
Het is weer even gelden, maar ik houd jullie niet langer in spanning.hier is het nieuwe deel dan eindelijk!

Vergeet dat sterretje niet in te kleuren. 🌟

Groetjes Roos