She's mine

hoofdstuk 12

{Sarah pov.}

Sepp komt terug gerend met een glas water. Het water splasht rond in het glas. Als hij bij mij is geeft hij het aan mij. Ik probeer te gaan zitten, maar het lukt niet.

'Wacht,' zegt Sepp.

Hij komt naast me op bed zitten. Hij helpt me iets overeind en laat me tegen zijn borstkast aan leunen. Ik zal je een ding zeggen. Dat is een en al spier. Damn... Sarah erbij blijven.

Hij is en blijft de badboy van de school.

Hij probeert je gewoon in zijn bed te krijgen.

Kut...

Ik lig in zijn bed...

Slim Sarah!

'Sepp?' piep ik zachtjes.

'Wat is er, babe?' vraagt hij en strijkt een verdwaalt plukje haar weg uit mijn gezicht.

'Is dit jouw bed?' vraag ik zachtjes.

'Ja hoezo?' antwoord hij vragend terug.

Ik pribeer zo snel mogelijk zijn bed uit te klimmen. Alles doet pijn, maar ikw il hier geen seconde langer blijven liggen. Laat staan wie hier allemaal gelegen hebben. Iew.

'Sarah wat ga je doen?!' roep Sepp bezorgd als ik het bed af probeer te klimmen.

'Je mket blijven liggen. Dat heeft de arts gezegd,' zegt hij.

Ik luister niet. Dan vowl ik twee sterke handen op mijn heupen. Hij trekt me tegen zich aan en slaat zijn armen om me heen.

'Dadelijk doe je jezelf pijn,' fluistert hij in mijn oor.

Een rilling gaat door me heen. Een fijne rilling. Waarom reageerd mijn lichaam hier zo op!

Ik voel zijn lippen in mijn nek. Aan de ene kant wil ik hem zo hard weg slaan. Aan de andere kant geniet mijn wolf heel erg van zijn aanrakingen.

Ik zit in tweestrijd met mezelf. Ik besluit toch me uit zijn greep te wringen.

'Sepp laat me los,' mompel ik zacht.

Net verstaanbaar. Sepp zijn greep verslapt en zijn lippen verdwijnen van mijn huid. Mijn wolf jankt, maar die overleeft het wel.

Ik kruip hoe snel ik op het moment kan zover mogelijk naar de andere kant van het bed. Zover mogelijk bij hem vandaan. Hij heeft een king size bed. Dat is nogal wat ruimte.

'Het spijt me,' hoor ik Sepp na een tijdje zeggen.

'Wat spijt je? Dat je mijn nek half verkrachte of dat je alles bij elkaar liegt over dat je me wil helpen?' vraag ik met een sarcastisch toontje.

Ik voel dat zijn hand de mijne vastpakt. Hij gaat op zijn zij liggen en kijkt me recht aan.

'Sarah ik lieg niet. Ik wil je oprecht helpen. Ik weet alleen niet goed hoe ik je het best kan helpen en de leden van de pack niet teleur hoef te stellen,' zegt hij zonder zijn blik van me los te maken.

'Eerst zien dan geloven,' mompel ik.

Zoveel mensen beloofde me op mijn vorige school te helpen. Niemand deed wat. Helemaal niemand. Allemaal stonden ze stom toe te kijken hoe ik in elkaar werd geslagen. Sommige filmde hetzelfs of zeiden tegen andere dat ze het moesten filmen. Dat terwijlbik daar hun hulp hard nodig had. De tranen springen weer in mijn ogen.

'Sarah anders zou je hier toch niet liggen? Denk je echt dat ik iedereen die op straat in elkaar geslagen wordt in mijn bed neer leg?' vraagt hij gefrustreerd.

'Weet ik niet,' fluister ik pijnlijk zacht.

Als het meiden zijn en ze zien er goed uit, misschien wel?

'Tuurlijk niet Sarah!' roept hij tegen me.

Waarom is hij nu ineens zo boos? Heb ik iets fout gedaan?

Een traan rolt over mijn wang.

'Huil je?' vraagt hij bezorgd.

Nee ik lach meneer de kerstman.

Hij trekt me naar zich toe en sluit zijn armen beschermend om me heen.

'Shhtt stil maar,' sust hij in mijn oor.

Ik druk mijn neus in zijn shirt. De tranen stromen over mijn wangen heen. Zijn shirt wordt zeik nat.

'Je moet me geloven. Ik zal je helpen,' zegt hij.

'Maar je wil ook niet dat iemand weet dat ik je mate ben,' mompel ik.

Hij verstijfd helemaal. Maar dan ook echt van top tot teen.

'Ik wil. Ik wil,' probeert hij, maar het lukt hem niet.

Zie je hij weer niet eens waarom hij me niet als zijn mate wil voorstellen.

Ben ik zo erg?

'Wat wil je?' vraag ik en kijk hem niet begrijpend aan.

'Ik wil jou. Ik wil jou en niemand anders. Alleen als ik je voorstel aan mijn vrienden. Oehh ik krijg er van langs als een malle,' zucht hij.

'Hoezo?' vraag ik onbewust genietend dat ik nog in zijn armen lig.

'Ik heb dus met Zoë gehad. Ik had ze duidelijk gemaakt dat ik zeker wou zijn van een sterke en goede luna voor de pack. Daar waren ze het absoluut niet mee eens,' grinnikt hij.

'Alleen nu heb ik jou gevonden,' glimlacht hij scheef naar me en kijkt me weer recht aan.

Ik glimlach voorzichtig terug.

'Eerst moet ik je nog uit Zoë haar klauwen of beter gezegd vlammenwerpers weten te redden,' lacht hij.

'En Carter dan?' vraag ik, terwijl er een rilling over mijn rug loopt.

Sepp zijn gezicht verandert van vrolijk naar een koud en kill masker.

'Hij is dood,' gromt Sepp koud.

Heyy mensjes,
Oehh Carter is dood. Wat nu?

Vergeet niet dat sterretje in te kleuren.🌟

Groetjes Roos