She's mine

hoofdstuk 11

{Sarah pov.}

'Sarah kan je even boodschappen voor me gaan halen?'  vraagt mam vanuit de keuken.

Ik zucht een keer diep en laat mijn armen naast me op de bank vallen. Ik sta op en stop mijn telefoon in mijn kontzak.

'Hier heb je wat geld, maar zorg je ervoor dat je voor het eten terug bent?' vraagt mam.

Ik knik en pak het geld van haar aan. Ik doe mijn vest aan en loop naar buiten. Het is niet zo heel erg druk buiten. Waarschijnlijk omdat iedereen nog op school zit of aan het werk is. Na het "incidentje" met Sepp heb ik me ziekgemeld en tegen mijn moeder gezegd dat we plotseling een studie dag hadden. Ze keek me eerst wat raar aan, maar knikte uiteindelijk.

Ik loop de hoek van de straat om. Ik zit hier meteen midden in het centrum van de pack. Het is meestal wel gezellig. Alleen vandaag zie ik iemand die ik liever niet wou zien.

Carter.

Negeer hem Sarah. Gewoon negeren.

Waarom klinkt dat altijd makkelijker dan dat het is?

Yes hij kijkt net de andere kant in als ik voorbij loop!

Ik had weer een valse hoop, mensen. Helaas.

'Bitch,' hoor ik Carter zeggen.

Binnen enkele seconde beland ik met een harde klap op de grond.

'Door jou dreigt Sepp me uit de pack te gooien,' gromt Carter en geeft me een trap in mijn maag.

'Waarpm zou Sepp jou boven mij kiezen?' sist hij en trapt op verschillende plekken op mijn lichaam.

Ik weet niet eens meer waar. Alles doet gewoon pijn. Carter verandert in zijn wolf en eil op mij springen.

Dit wordt mijn dood nog... Sorry Sepp. Sorry dat ik geen sterkere mate voor je was.

Althans dat dacht ik. Ineens is daar mijn reddende engel. Of beter gezegd wolf. Het is een grote zwarte wolf. Hij gooit Carter van me af. Carter zakt meteen bang in elkaar. De wolf blaft naar Carter en hij rent bang weg.

Er komt nog een vrouw aanrennen. De wolf verandert en een man met blond haar komt tevoorschijn. De vrouw snelt naar mij toe.

'Gaat het wel?' vraagt ze bezorgd en helpt me overeind.

Ze komen me bekend voor, maar waarvan weet ik zo even niet. Ze helpt me voorzichtig verder overeind.

Er glipt een traan uit mijn ooghoek.

'Ohw meisje toch,' zegt de vrouw en slaat haar arm om mijn schouders heen.

'Je kan met ons mee naar huis. Dan helpen we je daar verder,' zegt de man.

Ik knik half aanwezig.

Ze begeleiden me naar een auto.
Ik stal voorzichtig in. De man en vrouw stappen, na mij geholpen te hebben, ook in.

'Wat stom, we hebben ons nog helemaal niet voorgesteld,' zegt de vrouw en werpt een blik op mij.

'Ik ben Scarlett, maar iedereen noemt me Scar en dit is mijn man/ mate Lex,' zegt de vrouw.

Ik knik en steun met mijn hoofd tegen de leuning en Lex trapt het gaspedaal in.

#

Lex en Scar helpen me uit de auto. Lex houdt de deur van hun huis voor me open.

'We zijn thuis!' roept Scar door het huis heen.

Wie zouden er nog meer moeten zijn?
Misschien hebben ze nog een klein kindje.

Over kleine kinderen gesproken. De grootste zit daar op de bank op zijn telefoon.
Waarom is hij hier?!!

'Euhmm ik denk dat ik toch liever naar huis ga,' zeg ik tegen Lex en Scar.

Meteen schieten Sepp zijn ogen mijn kant in.

'Sarah,' zegt hij verbaasd.

Hij legt zijn telefoon naast zich op de bank neer en staat op.

'Alsjeblieft ik wil naar huis,' zeg ik en er schiet een pijnsteek door me heen.

'Wacht. Dé Sarah?' vraagt Lex.

Er schiet nog een pijnsteek door me heen. Én nog één. Én nog één.

Ik zak door mijn benen heen...

'Sarah!' hoor ik Sepp bezorgd roepen, terwijl er bij mij zwarte vlekken voor mijn ogen beginnen te verschijnen.

Ik val in twee sterke armen, waardoor alles begint te tintelen.
Misschien was dat wel de laatste druppel om knock-out te gaan...

#

Ik word wakker met knallende koppijn.

Ik open met moeite mijn ogen. Het felle licht schijnt in mijn ogen. Wacht eens, dit is niet mijn kamer?! Ik merk dat er iets zwaars om mijn middel klemt. Ik kijk voorzichtig omlaag. Sepp zit op de stoel naast het bed. Hij heeft zijn armen om mijn middel geslagen en hij ligt met zijn hoofd op mijn buik te slapen. Zijn haar zit compleet in de war.

Het ziet er wel schattig uit.

Wacht wat???

'Sepp,' zeg ik met een schorre stem.

Ik heb best dorst. Als die aap eens wakker wordt kan hij drinken fixen.

'Sepp,' zeg ik nog eens en tik hem kort aan op zijn schouder.

Deze keer schiet hij overeind.
Hij heeft wallen van hier tot Tokio en knippert wat met zijn ogen.

'Sarah,' zegt hij en buigt wat moe richting mij.

Hij drukt een kus op mijn wang. Alles begint te tintelen en mijn wolf juicht enthousiast.

'Slijmbal. Maak jezelf nuttig en ga eens drinken halen,' mompel ik.

'Ohja tuurlijk. Is water goed? Ja water is goed. Ik ga water halen. Ben zo terug,' zegt hij weer helemaal wakker.

Hij klapt, terwijl hij praat een keer in zijn handen en wijst naar mij. Dan draait hij zich om en rent hij een andere kamer in.

Heyy mensnes,
Hoe komt Sepp er van af?

Vergeet dat sterretje niet in te kleuren.🌟

Groetjes Roos