Everything Has Changed

Chapter 19

Ryle's POV

It's Barbie's turn. This activity is so great. Parang pinapakita lang nito kung ano ang pinagdaanan namin before.

Parang rewind lang lahat.

"My turn! Mine is this camera. Ito yung camera na nag-ambag ambag tayo para lang makabili. Lahat ng memories natin ay nandito. Sa lahat ng kalokohan, tawanan at marami pang memories. This camera reminds how our friendship grows and how our friendship ends. But now here are we again continuing our friendship." tumigil siya saglit na para bang may mali. Parang naiiyak siya na ewan.
"But I think hanggang dito na lang." seryosong sabi niya. And her tears started to fall.
"What are you talking about Bie?!" patanong na sabi ni Loisa pero halata na may inis ito sa kanyang pananalita.
"You are joking right?" mahinang sabi ni Maris na parang hindi makapaniwala sa kanyang narinig. Ngunit tanging isang iling lang ang nasagot ni Bie.
"Do me a favor guys! Pagkatapos nitong lahat sabay sabay tayong tatalikod. Tatalikod ako at tatalikod kayong magkakasama. At sa pagtalikod nating yun maglakad kayo gaya ng paglakad ko palayo sa inyo. Gusto kong ipagpatuloy niyo ang pagkakaibigan niyo kahit na wala ako sa pagkakaibigan niyo."  tumigil siya upang punasan ang mga luha niya. F*ck not now Bie! Please not now!
"It's getting late. Let us go----" nagsalita na ako dahil hindi ko na kaya ang mga naririnig ko pero pinutol agad ni Bie ang pagsasalita ko.
"Nag-umpisa kayong kayo-kayo lang and now it's my turn to bring back the real characters of your friendship where there is no Bie! Where there is no Barbie! Where there is no Manika. Only Ryle, Jimboy, Mccoy, Tom, Joshua, Paulo, Riva, Sammie, Nikki, Loisa and Maris on the picture no Barbie as the photobomber. Go back to your old friendship where there is no kontrabida." She paused for a moment and I saw how tears falls down on their eyes even in my own eyes. F*ck i'm also crying! It hurts!
"Its time. Sa pagtalikod ko wag na kayong mag-abalang tawagin pa ako dahil wala naman akong balak bumalik. Good bye." and she stand up and started walking. At kami? Ito nakatunganga at pinapanood siyang maglakad palayo parang hindi pa rin nagsisink-in ang lahat.

Bullsh*t not now Bie! F*ck!

Nakita ko kung paano niya kami nilingon ulit.

Nang makita ko siyang pumasok sa sasakyan ng Kuya niya ay parang doon lang nagsink in sa akin na totoo ang lahat ng ito. Na totoong aalis na siya.

At sa oras na umalis siya ngayon wala na naman.

Agad-agad akong tumayo upang habulin siya ngunit huli na. Umandar na ang sasakyan nila.

"BIE!!" sigaw ko habang tumatakbo pero parang wala lang.
"BIE COMEBACK!!!" f*ck my tears are falling.

Napatigil na lang ako sa pagtakbo at napaupo.

Totoo ba ang lahat ng ito?

F*ck how I wish all of this is just a dream!

I badly want to wake up!

Bakit ganoon?

Bakit kung kelan akala mo okay na ang lahat saka naman magkakaganito?

Bakit parang sobrang unfair naman ni tadhana?

Hindi ba namin deserve maging masaya?

Bakit kung kelan ko narealize na mahal ko pa rin siya ngayon pa nagkaganito?

Mahal na mahal pa rin kita Bie pero bakit ganun. Nasasaktan ako.

Masyado na ba talaga akong nahuli.

Bakit ganun kung saka akala ko okay na lahat saka naman kami nasasaktan?