ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ Ι

2.ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία. Θέλησα να κουνήσω τα δάχτυλά μου, αλλά ήμουν μουδιασμένη. Όλο μου το σώμα ήταν μουδιασμένο. Το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν μια μικρή ενόχληση στο στομάχι μου. Το βλέμμα μου καρφώθηκε σε ένα μισογεμάτο κουτί με ηρεμιστικά, στο κομοδίνο δίπλα μου. Ο Ντιμίτρι καθόταν σε μια καρέκλα και με κοιτούσε. Όταν ξύπνησα, ανασηκώθηκε και με επεξεργάστηκε.

«Πόσα μου έδωσες;», μουρμούρισα πιάνοντας το στομάχι μου.

«Αρκετά ώστε να σε κρατήσουν έτσι ολόκληρο το βράδυ»,απάντησε.    

Ολόκληρο το βράδυ; Κοίταξα στο παράθυρο. Είχε κλείσει τα εξώφυλλα, αλλά από τις δέσμες φωτός που κατάφερναν να μπουν στο δωμάτιο, κατάλαβα ότι είχε ξημερώσει και μάλιστα για τα καλά. Έσπρωξα τα σκεπάσματα από πάνω μου και έκανα να σηκωθώ αλλά ο Ντιμίτρι με σταμάτησε.

«Ει, που νομίζεις ότι πας; Θα μείνεις εδώ. Διαταγές του βασιλιά».

Έσμιξα τα φρύδια μου, καθώς ένα κύμα οργής άρχισε να κυλάει μέσα μου.

Το προηγούμενο βράδυ κάποιος είχε μπει στο δωμάτιό μου και έπαιξε μαζί μου, βάζοντας τα μαλλιά της νεκρής μου μητέρας στην μπανιέρα. Δε θα έμενα άπραγη, περιμένοντας να μου φέρουν τον υπεύθυνο αλυσοδεμένο στα πόδια μου. Δε θα γινόμουνα τέτοιου είδους βασίλισσα.

«Ο βασιλιάς είναι νεκρός», αποκρίθηκα και τον έσπρωξα για να μην με εμποδίζει.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και φόρεσα μια ρόμπα πάνω από την καλοκαιρινή μου πιτζάμα. Ο Ντιμίτρι δεν ξαναπροσπάθησε να με σταματήσει, αλλά δεν έκρυψε και την αποδοκιμασία του.

Μόλις βγήκα από το δωμάτιό μου, με ακολούθησε και μουρμούραγε δικαιολογίες για να μείνω στο κρεβάτι. Ο Κάρτερ δεν ήταν βασιλιάς ακόμα, αλλά και να ήταν δεν θα είχε τη δικαιοδοσία να μου απαγορεύσει κάτι, αφού θα ήμουν κι εγώ βασίλισσα. Επιπλέον δεν ήμουν καθόλου κουρασμένη. Μονάχα ζαλισμένη από το κουτί με τα ηρεμιστικά , το οποίο σχεδόν άδειασαν στο στομάχι μου. Τέλος, όσο συγχυσμένη και να ήμουν, είχα κάθε δικαίωμα να μάθω τι συνέβαινε από πρώτο χέρι και να μην περιμένω κάποιον μη έμπιστο να μου πει μισές πληροφορίες.

Οπότε μπορούσα να φύγω από το δωμάτιο μου ό,τι και να έλεγε ο Ντιμίτρι. Και κατά βάθος σκεφτόταν τα ίδια πράγματα με μένα, αλλά ήθελε να μη φέρει αντίρρηση στον Κάρτερ γιατί μόνο χάρις εκείνον θα μπορούσε να μπει στην προσωπική μου φρουρά. (Σύμφωνα με ένα νόμο, όταν κυβερνούσαν δύο νταμπίρ, τα άτομα για τη προσωπική φρουρά του καθενός, δεν τα επέλεγαν οι ίδιοι, αλλά οι συγκυβερνήτες τους. Ήταν πιο αντικειμενικός ο τρόπος αυτός) Έμενα αντιθέτως δεν με ενδιέφερε η γνώμη του 'βασιλιά'.