ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ Ι

14. ΧΑΛΛΟΓΟΥΙΝ

Έφτασε η μέρα αυτή του χρόνου. Όλο το σχολείο είχε στολιστεί με τρομακτικές κολοκύθες και μερικές νυχτερίδες κρέμονταν πάνω από κάθε κατώφλι. Παιδάκια έφυγαν νωρίς από τους κοιτώνες για να περάσουν το Σαββατιάτικο τους απόγευμα τρέχοντας ανέμελα στους δρόμους και ζητώντας γλυκά για να μην τρομάξουν τους κατοίκους. Το λύκειο προετοιμαζόταν για το αποψινό πάρτι στο γυμναστήριο. Κάποιοι στα δωμάτιά τους δοκίμαζαν στολές κι άλλοι καθόμασταν στην τραπεζαρία φροντίζοντας για την διακόσμηση.

Είχαν περάσει δύο βδομάδες από την αναπάντεχη επίσκεψη της πρώην του Κάρτερ. Είχα απομονωθεί ουσιαστικά στο σχολείο για να μην την ξαναδώ. Κυρίως για να μην πέσω σε στιγμές... επανασύνδεσης! Όλοι με καθησύχαζαν πως κι εκείνος την απέφευγε. Ο Ντιμίτρι κι η Μέλανη με είχαν πλευρίσει πολλές φορές ως μεσολαβητές του, αλλά εγώ αρνούμουν να τον δω. Είχα ζηλέψει τόσο πολύ, όταν ανακάλυψα ποια ήταν η άγνωστη κοκκινομάλλα που απόρησα με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να γίνω υστερική και να χάσω την ψυχραιμία μου. Ήμουν ένας πολύ κτητικός και παρορμητικός άνθρωπος. Ένας θανατηφόρος συνδυασμός για τον Κάρτερ τις μέρες επίσκεψης της Κέιζα. Ο Σκοτ μπροστά μου θα φαινόταν πταίσμα αν ξεσπούσα κι εγώ.

Αγνοούσα λοιπόν όλα του τα τηλεφωνήματα και φρόντιζα να κρατηθώ μακριά του ακόμα και όταν τρύπωνε στο σχολείο. Τα νέα για την ακόμη σταθερή κατάσταση του Έλιοτ, τα μάθαινα από τον Ντιμίτρι, ενώ δεν είχα ξαναπατήσει στο παλάτι. Ο Σκοτ είχε ξεκινήσει την εκπαίδευσή του πρώτα με τον Ντιμίτρι και στην συνέχεια θα τον αναλάμβανε ο Σπένσερ, ο αρχηγός της φρουράς. Κι εκείνος προσπάθησε να με πείσει να απαντήσω σε ένα τηλεφώνημα του Κάρτερ, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ήθελα τον χρόνο μου να χωνέψω τον ερχομό της, έχοντας μια κρυφή ελπίδα ότι στο μεταξύ θα ξεκουμπιζόταν.

Καθόμουν λοιπόν στην τραπεζαρία μαχαιρώνοντας μία ακόμη κολοκύθα για να ξεσπάσω σε κάτι που δεν θα μάτωνε και το κυριότερο δεν θα παραπονιότανε. Ωστόσο, η ησυχία μου δεν θα κρατούσε για πολύ. Ο Κάρτερ τρύπωσε στην τραπεζαρία από την ανοιχτή τζαμαρία στην οποία κάποιοι συμμαθητές μου κρεμούσαν μερικές, τελευταίες, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

«Πού είσαι πια;», έκατσε δίπλα μου φουριόζος. «Προσπαθώ να σε πλησιάσω δύο βδομάδες.»

«Κοίτα σύμπτωση», δεν σήκωσα το βλέμμα μου και συνέχιζα να 'τραυματίζω' την κολοκύθα «Τόσο ακριβώς σε απέφευγα.»