ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ Ι

15. Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΛΥΚΟΣ

Είχαν περάσει τρεις μέρες από το Χάλλογουιν. Τα πράγματα είχαν ουσιαστικά επιστρέψει στους φυσιολογικούς ρυθμούς τους. Ο Σκοτ είχε πλέον αποδεχτεί το ειδύλλιο της Οκτόμπερ και του Γκασπάρ. Όσο κι αν τον πόναγε είχε έναν νέο στόχο κι επικεντρωνόταν σε αυτόν. Ήταν κι εκείνο άλλωστε που τον βοηθούσε να νιώθει καλύτερος και γεμάτος. Όπως και να είχε εγώ είχα κάνει μια νύξη στο Γκασπάρ για να φύγει για την Γαλλία. Αλλά φυσικά ο μόνος που με άκουσε ήταν ο τοίχος. Εκείνος ισχυριζόταν πως είχε βρει την απόλυτη μούσα του με την Οκτόμπερ και δεν είχε σκοπό να φύγει σύντομα. Το θέμα του Έλιοτ για εκείνον είχε πάει όχι απλά στην άκρη, αλλά ακόμα παραπέρα. Όσο για τον Έλιοτ είχε για μία ακόμη φορά εξαφανιστεί. Στο πάρτι του Σαββάτου είχε κατέβει από την κρυψώνα του και επιτέθηκε σε μορφή λύκου. Είχε αλλάξει λίγο πριν εμφανιστεί μπροστά μας για να μην προλάβει η Μέλανη και τον καταλάβει. Όσο για τους φρουρούς, οι οποίοι είχαν χαλαρώσει ακούγοντας τις εικασίες των άλλων, ότι και καλά είχε στριμωχτεί, τους επέπληξα την επόμενη μέρα για την απερισκεψία τους. Τώρα οι ομάδες φρούρησης αυξήθηκαν ποσοτικά. Μετά από το πρώτο του χτύπημα δεν πίστευα πως θα αργούσε και το δεύτερο. Ευτυχώς όμως –πέραν από τον Τσέις και την Μέλανη- δεν τον είδε κανένας και δεν τον κατάλαβε επίσης. Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχαν τραυματίες. Ο Έλιοτ είχε επιτεθεί στον Κάρτερ και, σύμφωνα με εκείνον, τον είχε γραντζουνίσει. Κι αυτή όμως η γραντζουνιά φάνηκε να του κάνει αρκετή ζημιά. Το Σάββατο μέχρι να τον πάω στο δωμάτιό του πονούσε πολύ. Προσπαθούσε να μην το δείχνει αλλά εγώ το καταλάβαινα. Είχε ανεβάσει και πυρετό. Μπορεί να είχε πάθει καμιά μόλυνση. Του είπα πολλές φορές να πάμε στην Σάρα, αλλά εκείνος υποστήριξε πως με μερικές ώρες ύπνου θα ήταν καλύτερα. Ούτε καν. Την Κυριακή όσο εγώ τα έψελνα στους φρουρούς, εκείνος καθόταν στην καρέκλα του μέσα στον ιδρώτα, ενώ πολλές φορές το μάτι μου τον έπιασε και να τρέμει. Προσπάθησα πολλές φορές να τον δω αυτές τις μέρες αλλά ο Ντιμίτρι μου έλεγε πως είχε κρυώσει και καλύτερα θα ήταν να μην τον πλησιάζουμε. Αφενός για να ξεκουραστεί και να αναρρώσει κι αφετέρου για να μην κολλήσουμε κι εμείς. Ήταν ο μόνος που τον έβλεπε και ήξερε ουσιαστικά τι είχε. Ούτε την Μέλανη άφηνε να τον δει, ούτε τον Μάικλ, ούτε τον Σον. Κανέναν. Τον είχε σε κανονική καραντίνα. Τι μικρόβιο είχε αρπάξει πια;

Την πρώτη ώρα είχα χημεία. Κάναμε ένα πείραμα για το οποίο ευτυχώς δεν χρειαστήκαμε πολλά εύφλεκτα υλικά. Δεν είχα ξεπεράσει ακόμα την φοβία μου μετά από την τρομακτική εξιστόρηση του ατυχήματος που είχε ο προηγούμενος παρτενέρ του Τσέις. Οι Σάντος ήμασταν εξοικειωμένοι με το στοιχείο της φωτιάς αλλά όχι πάνω μας. Έτσι έκανα εγώ ό,τι ήταν απαραίτητο για το πείραμα, αλλά αφήνοντας τον Τσέις μετά να καθαρίσει.