ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ Ι

#SPECIAL: ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΜΟΙΡΑ

Άλλου φριεντς. Όπως ίσως έχετε δει (η @user95382 πάντως το είδε :') ) το Κάτω Κόσμος Special δεν υπάρχει στο προφίλ μου. Ο λόγος είναι φυσικά ο Ντέμιεν που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διαγράψει το παρελθόν με κατάρες. Έτσι όταν πήγα να επεξεργαστώ το αρχείο, πάτησα κατά λάθος διαγραφή. Κι όλο έλεγα να το ανεβάσω ξανά κι όλο το ανέβαλα. Μετά το χθεσινό μήνυμα της φίλης μας όμως, ανασκουμπώθηκα και είπα να επιστρέψουν τα Σπέσιαλ μπας και ξορκίσουμε εμείς το κακό και θυμηθούν οι ήρωες μας! Αντί όμως να φτιάξω νέο αρχείο κι έχουμε πάλι κανένα ατύχημα, τα Σπέσιαλ θα προστεθούν στα βιβλία που τους ταιριάζουν, έτσι ώστε αν έχουμε νέο αναγνώστη να μην φάει κανένα σπόιλερ ο καημένος. Τα κεφαλαία λοιπόν που έχετε ήδη διαβάσει επιστρέφουν. Κι αν είστε καλά παιδιά, μπορεί να έρθουν και φρέσκα!

Σας φιλώ! 

Ήταν η πρώτη φορά που θα άλλαζα χρόνο στην Μόιρα και ομολογώ πως εν μέρει ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Ήδη τα πρώτα Χριστούγεννα ήταν μία ευχάριστη γεύση του πως θα ήταν οι γιορτές από εδώ και πέρα, αλλά και μία δυσάρεστη υπενθύμιση πως οι γονείς μου δεν θα ήταν πλάι μου τέτοιες μέρες. Προσπαθούσα όμως να μην αφήνω την μελαγχολία των γιορτών να με καταβάλλει, γιατί δεν ήθελα να μαυρίσω κι άλλο την ταραγμένη μας ψυχολογία. Ήδη δυσκολευόμασταν να χωνέψουμε τα του Κάτω Κόσμου.

Σαφώς και η αλήθεια δεν είχε γίνει πρώτη είδηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ήταν ένα επτασφράγιστο μυστικό μεταξύ κλειστού κύκλου. Την μέρα μετά την προκήρυξη, εγώ κι ο Κάρτερ μιλήσαμε πρώτα στον Σον, τον Μάικλ, την Μέλανη, τον Ντιμίτρι και τον Αλφόνσο κι αφού συνήλθαν από το πρώτο σοκ το μοιραστήκαμε και με την Μόνι, την Σάρα και τα αγόρια. Η σύγχυση ήταν και για αυτούς μεγάλη, αλλά προσπάθησαν να το καταπολεμήσουν όλοι τους γρήγορα για να μου συμπαρασταθούν. Και εκτιμούσα αυτή τους την προσπάθεια, αλλά δεν ήταν και το πλέον εύκολο πράγμα να ξέρεις ότι είσαι στο στόχαστρο ενός τόσο επικίνδυνου πλάσματος.

Το πρωί της παραμονής ξύπνησα στην αγκαλιά του Κάρτερ, η οποία με βοηθούσε να βλέπω λίγο πιο αισιόδοξα τα πράγματα. Εκείνος φαινόταν πιο ψύχραιμος από όλους μας, αλλά καταλάβαινα πως μέσα του κυριαρχούσε τρικυμία συναισθημάτων. Ωστόσο, ποτέ δεν τον είχα πιάσει να συνοφρυώνεται ή να χάνεται σε καταστροφικές σκέψεις. Η έκφραση του ήταν ήρεμη, σε αντίθεση με το δικό μου, και κάθε φορά που τα βλέμματα μας συναντιόντουσαν το πρόσωπο του φωτιζόταν από ένα πλατύ χαμόγελο. Το ίδιο συνέβη και εκείνο το πρωί.