Συνήθως τα πρωινά ξυπνούσα πάντα νωρίτερα από ότι έπρεπε για να χαρώ περισσότερη ώρα το κρεβάτι μου. Το χουζούρεμα ίσως να ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Για να είναι όμως ευχάριστο έπρεπε να είχα κάτι στην αγκαλιά μου. Σήμερα το πρωί μπορούσα να έχω κάτι πολύ μοναδικό όχι μόνο μέσα στα χέρια μου, αλλά και δίπλα μου. Γυρίζοντας το κεφάλι μου από την αριστερή μεριά του κρεβατιού για να δω τον Κάρτερ, εκείνος δεν ήταν εκεί. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα πως δεν βρισκόταν καν στο δωμάτιο. Η πόρτα του μπάνιου ήταν ανοιχτή και με μια κλεφτή ματιά δεν τον εντόπισα ούτε εκεί. Σηκώθηκα λοιπόν από το κρεβάτι και φόρεσα την νυχτικιά μου.
Επεξεργάστηκα τον χώρο γύρω, καθώς δεν τον είχα δει λεπτομερώς και ποτέ. Το σχέδιο του δωματίου κι η κατανομή των επίπλων ήταν σχεδόν όμοια με του δικού μου δωματίου. Ήταν και τα δύο άλλωστε πριγκιπικά δωμάτια. Τα βασιλικά ήταν μεγαλύτερα. Τα είχα δει μέχρι στιγμης μια φορά αλλά μου είχε μείνει χαρακτηριστικά το πόσο δαιδαλώδες φαίνονταν σε σχέση με τον κοιτώνα στο σχολείο μου.
Ενώ χάζευα λοιπόν το χώρο ο Κάρτερ μπήκε μέσα κρατώντας ένα δίσκο με πρωινό και έχοντας το στόμα του μία κόκκινη τουλίπα. Μόλις με είδε μουρμούρισε κάτι που θύμιζε καλημέρα. Εγώ τον πλησίασα και πήρα το λουλούδι από το στόμα του.
«Καλημέρα», επανέλαβε καθαρά αυτή τη φορά και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί πριν ακουμπήσει το δίσκο σε μια ροτόντα που είχε το δωμάτιό του.
«Τι είναι όλα αυτά;» τον ρώτησα αντικρίζοντας το μεγάλο δίσκο.
«Ε να μην περιποιηθώ το κορίτσι μου;», έκανε στην άκρη μία καρέκλα για να κάτσω.
«Το κορίτσι σου ε;», έκατσα στην καρέκλα κι εκείνος γονάτισε δίπλα μου.
«Αχά», ένευσε γρήγορα. «Και πολύ άργησε.»
Ήταν πολύ γλυκός ο ήχος όταν είπε το κορίτσι μου. Προσπάθησα να μην χαμογελάω σαν χαζή.
«Είναι πάρα πολλά», υπέδειξα τον δίσκο. «Μετά δεν θα υπάρχει χώρος για το μεσημεριανό.»
«Τώρα είναι η ώρα του μεσημαριανού.»
«Τι πράγμα;», σχεδόν τινάχτηκα.
«Εντάξει», γέλασε «δεν έγινε και τίποτα.»
«Έχασα κι άλλη μέρα από το σχολείο», μόρφασα.
«Υπήρχε περίπτωση να πήγαινες σχολείο μετά την γιορτή;»
Υπήρχε μια μικρή. Είχα ήδη χάσει πολλές μέρες και δεν ήθελα να υποχρεώνομαι άλλο στους καθηγητές μου να μου φέρονται με ιδιαίτερο τρόπο επειδή ήμουν η πριγκίπισσα ή επειδή ανάρρωνα από απαγωγή ή επειδή είχα γενέθλια ή για όλα. Ο Κάρτερ προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντάς μου πως την άξιζα λίγη ξεκούραση μετά από όλα αυτά.
YOU ARE READING
ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ Ι
ParanormalΤην ιστορία αυτή την εμπνεύστηκα διαβάζοντας την εκπληκτική σειρά Vampire Academy της Richelle Mead. Νταμπίρ (μισοί βρικόλακες μισοί άνθρωποι) που διαθέτουν μαγικές δυνάμεις ζουν ανάμεσα μας και έχουν και βασιλείς! Η δυναστεία τους ξεκινά από νωρί...
