ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ Ι

4. Η ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Στερέωσα τη γραβάτα μου, τελειώνοντας και με την τελευταία λεπτομέρεια της σχολικής μου στολής, η οποία αποτελούταν από ένα άσπρο πουκάμισο, μαύρη ριγέ γραβάτα, μαύρη φούστα για τις κοπέλες και αντίστοιχα μαύρο παντελόνι για τα αγόρια, μαύρο σακάκι και γκρι μακριές κάλτσες, μέχρι το γόνατο. Ήταν πολύ σκούρα για μια τέτοια ζεστή μέρα, αλλά το χειμώνα θα ήταν ότι πρέπει.

Στο Πόρτλαντ, μόλις έμπαινε ο Οκτώβρης, το κρύο κατακυρίευε τη Μόιρα για τα καλά, καθώς βρισκόταν στους πρόποδες ενός βουνού. Έτσι, θα ήταν αρκετά πρακτική μια τέτοια ενδυμασία.

Αφού λοιπόν χτένισα και τα μαλλιά μου, πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω από τον κοιτώνα μου. Δίπλα ακριβώς ήταν ο κοιτώνας της Μέλανη, απέναντι από μένα ήταν η Μόνι, και δίπλα της, η Οκτόμπερ. Τις τρεις μέρες που πέρασαν, είχαμε ξοδέψει πολύ χρόνο μαζί και είχα μάθει βασικά πράγματα για εκείνες.

Ο πατέρας της Οκτόμπερ και της Μόνι, είχε πεθάνει σε μία μάχη εναντίον μιας στρατιάς βαμπίρ, πριν οκτώ χρόνια. Είχε λάβει μέρος και ο πατέρας μου, με τον Ντιμίτρι, τον βασιλιά Κέλλαν και τον Μάικλ, αλλά εκείνοι στάθηκαν πιο τυχεροί. Ωστόσο, τα κορίτσια όταν μιλούσαν για τον πατέρα τους, δεν κατσούφιαζαν. Αντιθέτως, χαμογελούσαν περήφανες και έλαμπαν με όλο τους το είναι. Και έτσι έπρεπε, καθώς ο πατέρας τους ήταν ήρωας και όχι χαμένος.

Επιπρόσθετα αν και ήταν αδερφές δεν είχαν τίποτα κοινό. Η Μόνι ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη και πιο εξωστρεφής, σε σχέση με την αδερφή της. Ο Οκτόμπερ ήταν ιδιαίτερα συνεσταλμένη και ντροπαλή. Η Μόνι ήταν πιο εκρηκτική, όπως η Μέλανη. Αυτές οι δύο παρουσίαζαν περισσότερα κοινά μεταξύ τους παρότι οι αδερφές Τζόνσον.

Ακόμα και με τη Μέλανη είχαμε έρθει πιο κοντά. Ανοιχτήκαμε περισσότερό και μου είπε περισσότερα για τη μαγεία και τα υπόλοιπα στοιχεία, διώχνοντας οριστικά το φόβο μου για το ανεξήγητο αυτό φαινόμενο.

Ήταν γενικά ένα πολύ ξέγνοιαστο τριήμερο μακριά από κάθε δράμα. Στο παλάτι δεν ξαναπήγα. Ο Ντιμίτρι με επισκεπτόταν και του έλεγα τα νέα μου, χωρίς να τον ρωτάω τι γινόταν στον κόσμο των γαλαζοαίματων. Κάτι το οποίο φάνηκε να τον χαροποιεί ιδιαίτερα.

Τον Κάρτερ δεν τον είχα ξαναδεί μετά από το ξέσπασμά του στο νεκροτομείο και ούτε έκανα τον κόπο να τον ψάξω. Το είχα πάρει απόφαση πλέον, ότι εμείς οι δύο δεν θα δενόμασταν και σταμάτησα να προσπαθώ πια. Στο κάτω-κάτω τώρα είχα σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθώ. Άρχιζε το σχολείο!