Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 34: Beauty & the Beast

~Jack~

Ik kan het maar moeilijk vatten, maar langzaam begint dan toch het besef tot me door te dringen. Héél langzaam.
Ik ben terug in Fantasia. Ik sta hier in een prachtige paviljoen, met mijn kersverse bruid aan mijn zijde, rond te kijken naar alle bovennatuurlijke Wezens die zich hier verzameld hebben. Ze zijn hier omwille van mijn huwelijk met de moordlustige, bloeddorstige, gevaarlijke Vampier Scarlett. Serieus, moest je me ooit gevraagd hebben hoe mijn leven zou verlopen, ik zou nooit dit scenario voor ogen gehad hebben. Maar toch ben ik enorm fijn met deze afloop. Al zie ik het niet graag als een afloop, maar net als het begin. Het begin van mijn eigen leven, mijn eigen sprookje, met de koningin van Nachtmerrieland.
Al ziet ze er nu alles behalve koningin-achtig uit, en al zeker niet nachtmerrieachtig.
In haar weelderige, witte jurk en met haar gekrulde rode lokken zou ik haar net schattig en onschuldig bestempelen, prinsesachtig zelfs. Afgezien van het feit uiteraard dat ze bloedrode ogen heeft, en haar vlijmscherpe hoektanden zichtbaar worden wanneer ze haar gebit ontbloot in een oprechte lach. Al de hele tijd kan ik mijn ogen niet van Scarlett afhouden, zo mooi ziet ze eruit. Ik kan maar moeilijk vatten dat deze beeldschone jongedame mijn vrouw is.
"Aan jou de eer?" vraag ik op gedempte toon.
Ik reik Scarlett een groot mes aan, dat bovendien ook nog eens vlijmscherp is. De Vampier kijkt me verbaasd aan, maar neemt uiteindelijk toch met bedachte handelingen het grote mes aan. Ze draait de punt ervan naar de grote bruidstaart toe, die voor ons op tafel staat, en plaatst het vervolgens in het zachte gebak.
"Ongelofelijk dat je me nog steeds een mes toevertrouwt nadat ik twee keer op het punt stond om je te doden", grapt ze.
"Twee keer?" vraag ik grijnzend.
"De eerste keer dat ik het probeerde, kuste je me nadien. De tweede keer ging je even later op de knie voor me. Het ziet er dus naar uit dat ik een poging tot moord op je zal moeten plegen als ik grote dingen van je gedaan wil krijgen."
Ik schiet in de lach en leg mijn hand om de ijskoude hand van Scarlett heen, die nog steeds het mes in de bovenste laag van de taart vasthoudt. Intussen buig ik me ook naar haar toe, en druk langzaam een zoen op haar slaap.
"Als we nu al over huishoudelijk geweld gaan nadenken... Dan gaan we een glorierijke periode tegemoet", antwoord ik ironisch.
Scarlett lacht, zo puur, onbezorgd en oprecht dat ik er zelfs kippenvel van krijg. Vervolgens laten we gezamenlijk ons hand, met het mes, doorheen de taart glijden. Scarlett giechelt zacht wanneer we enige weerstand ondervinden van een rooskleurig, marsepeinen bloempje dat ter versiering dient. Ik lach zacht met Scarlett mee, zet wat meer druk op haar hand, en glij in één stuk door naar het einde van de taart. Vervolgens breekt er een luid applaus los, en beginnen enkele mensen zelfs te juichen. Scarlett kijkt me met een stralende lach aan, en vlijt haar schouder tegen mijn lichaam aan. Haar hoofd legt ze kort te rusten tegen mijn borstkas, waardoor ik mijn armen om haar middel heensla. Scarlett lift haar gezicht op, en kijkt me met haar opvallend rode ogen betoverd aan. Ik durf haar blik zelfs verliefd te noemen. Ik buig mijn gezicht naar het hare toe, en zoen teder haar lippen. Scarlett plaatst het mes voorzichtig op tafel en legt vervolgens haar handen op de mijne, die op haar buik rusten.
"Heb ik de eer ertoe om Scarlett De Valk ten dans te vragen?" vraag ik zelfzeker tegen haar lippen.
In tegenstelling tot de eerste keer dat ik haar ten dans vroeg, stotter ik nu niet. En nu heb ik ook geen helpend duwtje in mijn rug nodig van prinses Chris.
En deze keer brengt Scarlett niet eerst een tegenargument in, maar zegt ze meteen volmondig: "Met véél plezier".
Ik leg mijn hand om haar pols heen, en begeleidt haar over de witte, marmeren vloer naar het midden van de paviljoen toen. Daarnet stonden hier nog rijen, gevormd uit stoelen, maar deze hebben de gasten nu aan de kant geschoven om een soort van dansvloer te kunnen creëren. Ik vermoed echter dat het feestje pas echt zal losbarsten nadat ze hun hongerige magen wat te eten gegeven zullen hebben.
Ik wissel een zorgvuldige knik met Tygo uit, die voorlopig achter de draaitafel staat. Het was altijd al zijn droom om ooit als DJ te mogen optreden, en die droom verwezenlijkt hij vanavond dus. Ongelofelijk eigenlijk hoeveel dromen er vandaag uitkomen.
Ik draai me naar Scarlett toe, en leg mijn armen liefdevol om haar heupen heen. Scarlett legt haar armen in mijn hals, zoals ze wel al vaker deed. Haar lang vingers glijden doorheen mijn bruine haar, en haar rode ogen haken zich in de mijne vast. Ik kantel mijn hoofd naar het hare toe, en leg mijn voorhoofd te rusten tegen het hare. Op de achtergrond zijn intussen de eerste noten van 'Beauty and the Beast' ingezet, gezongen door Céline Dion en Peabo Bryson. Ik vond het namelijk wel een erg toepasselijk nummer voor ons, afgezien van het feit dat de rollen misschien in ons geval beter omgedraaid zouden worden. Scarlett het monster, het beest dat opkomt voor haar geliefde. En ik de naïeve, dromerige jongen die weg wou vluchten uit zijn toenmalige bestaan. Hij die het avontuur opzocht in een andere wereld.
"Wanneer realiseerde je eigenlijk voor het eerst dat je gevoelens voor me had?" vraag ik haar gewoon vlakaf. "Dat is nu echt al een vraag die al lang doorheen mijn hoofd spookt."
Scarlett lacht, haalt haar voorhoofd weg van het mijne, en schraapt haar keel.
"Eén moment zou niet gepast klinken, aangezien het een lang en traag proces was waarbij ik elke dag een beetje meer verliefd op je werd, helemaal tegen mijn wil in, weliswaar. Het was eerder een persoon die me er terecht op wees dat ik... mezelf kon zijn bij jou. Het was een persoon die opmerkte dat ik met glinsterende ogen altijd stiekem naar je zat te staren."
Ik geef een kort kneepje in Scarletts bekken, een teken dat ik dit opbiechtmomentje wel kan appreciëren.
"Laat me raden: prinses Chris?"
Scarlett knikt uitbundig: "Uiteraard, wie anders?"
Ze draait haar hoofd even weg, en zucht dromerig wanneer ze de jonge Vampier ziet staan. De merrie, met haar glanzende bruine vacht en bloempjes in haar golvende, zwarte manen, staat bij haar ouders. En ondanks ze niet meer kan praten, lijkt ze het wel erg gezellig met hen te hebben. Haar bloedrode ogen staan zacht, haar vlijmscherpe hoektanden ontbloot ze soms eens door een zacht gehinnik, waarschijnlijk haar manier van lachen. Ze ziet er even gelukkig als haar soortgenoot uit.
"Ze heeft me zoveel meer gegeven dan alleen maar vriendschap", fluistert Scarlett weemoedig. "En ik heb geen idee hoe ik haar daar ooit allemaal voor kan bedanken."
Ik geef een korte draai bij haar heupen, waardoor ze haar gezicht weer naar mij toedraait. Ik glimlach oprecht trots naar haar: "Volgens mij heb je Chris al meer teruggegeven dan je zelf denkt. En dat zal je haar tot in de eeuwigheid kunnen bewijzen."
En dan breekt een instrumentaal stukje aan, waardoor ik het tempo wat verhoog. Ik draai Scarlett onder mijn arm door, waardoor de gelaagde rok van haar jurk prachtig opbolt en om haar enkels danst. Ze lacht geamuseerd, en laat zich elegant over de vloer begeleiden. Ze schenkt me haar volledige vertrouwen. Ze vertrouwt me erop dat ik haar zal opvangen en haar niet zal laten vallen. Wanneer ze weer dicht bij me staat, legt ze haar armen in een innige omhelzing om mijn schouders heen. Ze gaat op de tippen van haar witte hakken staan en drukt een snel kusje op mijn wang.
"Zullen we even samen gaan wandelen? Ontsnappen? Alleen wij twee?"
Dat hoeft ze me geen twee keer te vragen.

~⌘~

"Toen je me vroeg of ik met je wou gaan wandelen, had ik me niet voorbereid op zoiets... avontuurlijk", lach ik.
Scarlett en ik hebben de paviljoen even achter ons gelaten, en zijn het pad afgedaald naar de rivier toe. Met plezier had ze haar trouwschoenen uitgetrokken, en loopt ze nu blootvoets over de zachte grond.
Scarlett stoot me speels aan: "Ik had nu wel verwacht dat je me beter kende dan dát."
Ze tilt haar witte jurk wat meer op, en laat haar voeten in het ijskoude water van de rivier zakken. In haar andere hand houdt ze haar schoenen vast, en probeert ze haar evenwicht te behouden op de grond die mee wegvloeit met de rivier. Ze lacht, en stapt voetje voor voetje doorheen de ondiepe rivier.
"Ik waag me niet doorheen dat koude water. Ik ben geen Vampier", herinner ik er haar lachend aan. Dus begin ik maar over spekgladde keien te stappen, wat volgens mij een gevaarlijkere onderneming is dan gewoon doorheen de kleine rivier te klauteren. Toch bereik ik eerder dan Scarlett de andere kant van de oever, waardoor mij nog even het veelbelovende zicht gegund wordt van een pasgetrouwde Vampier die genietend doorheen het water stapt. De zon breekt door, baant zich een weg doorheen het dichte bladerdek naar de aarde toe, en schijnt op Scarlett in. Meteen begint haar huid te glinsteren op de plekken waar het zonlicht in contact komt met haar huid, maar de witte rook blijft afwezig.
Nu is Scarlett écht onsterfelijk.
Het is zo'n veelbelovend uitzicht, zo uniek en zo mooi, dat ik het wil vereeuwigen op foto. Bijna automatisch grijp ik dan ook naar mijn gsm, die ik blijkbaar onbewust uit de mensenwereld had meegenomen. De eerste keer was ik het toestelletje vergeten, maar bij de tweede keer duidelijk niet. Ik heb hier helemaal geen bereik en ze zullen hier waarschijnlijk het concept van Wifi niet kennen, maar daar gaat het hem nu niet om. Ik open mijn camera, en neem de mooiste foto die ik ooit zal kunnen maken: een foto van mijn kersverse vrouw, letterlijk blinkend in de zon, in een prinsesachtige witte jurk die ze met één hand optilt. Haar rode ogen gluren vanonder haar wimpers. Haar gebit is ontbloot in een stralende lach, haar houding is zo ontspannen en straalt het plezier gewoon af.
"Zijn dat de gsm's van nu?" vraagt ze enthousiast.
Ik kijk verbaasd van mijn smartphone naar Scarlett, die op een drafje naar me toe snelt. Helemaal overdonderd laat ze haar pasgelakte nagels over het scherm glijden.
"Ik had een Nokia, met een piepklein, groenachtig schermpje en dikke toetsen. Ze noemde het ook wel eens 'de baksteen', omdat hij niet kapot te krijgen was. En dat was toen een hip modelletje", lacht ze.
"De technologie heeft intussen tijd niet stilgestaan. Je kan er ongelofelijk veel leuke dingen mee doen. Maar de verbetering van kwaliteit betreffende de foto's is erg... opmerkelijk."
Ik open de foto die ik zonet gemaakt heb van het jonge Vampiermeisje, waardoor Scarlett nog breder begint te lachen dan ze voordien al deed. Ze laat haar rode ogen over de foto glijden, zoomt in, grijnst nog breder.
"Ongelofelijk", lacht ze. "Zo zuiver en zo scherp!"
Vervolgens kijkt ze me met haar opvallende ogen aan: "En een erg mooie foto, Jack. Ik ben je er dankbaar om. Zo zal ik nooit vergeten dat ik het monster in me bedwingen kan op de dagen dat ik het wíl kunnen bedwingen."
"Ooit zal het een automatisme worden, Scar. En dan zal je elke dag, en elke minuut van die dag, goed zijn. Ik zal best die pittige Vampier missen."
Scarlett grimast, en trekt haar wenkbrauwen speels op: "Volgens mij zal die pittige Vampier nooit verdwijnen. Eens een bloedzuiger, altijd een bloedzuiger."
Ik schud lachend mijn hoofd en stel mijn camera in op de voorcamera. Scarlett kijkt verrast naar het beeld, dat zich nu omgedraaid heeft en op haar gericht zit.
"Het heet een selfie", vertel ik haar, "als het ware een echte hype in de mensenwereld."
Ik leg mijn arm om Scarlett heen en trek mijn bruidje dicht tegen me aan. Mijn kin leg ik te rusten op haar kruin, mijn blauwe ogen kijken stralend in de camera. Beiden lachen we oogverblindend mooi naar het scherm, waarna ik een foto neem.
Onze eerste foto samen, en waarschijnlijk de foto die we het meest zullen koesteren.
Tevreden checken we het resultaat, maar dan wordt Scarlett ineens ijzig stil. Haar houding verstrakt, de speelse, onbezorgde blik in haar ogen wordt weer bikkelhard. Ze schuift voorzichtig haar lippen een beetje van elkaar, en zuigt een grote hoeveelheid lucht naar binnen.
Met een verbaasde frons volg ik haar blik, die vast gekluisd zit op een slank gestalte. Een meisje met zilveren haren, in een abrikooskleurige jurk en met een triestige gezichtsuitdrukking, staart naar Scarlett.
"Het is tijd", fluistert de Vampier snikkend.
"Waarvoor?" vraag ik bezorgd.
"Om jou terug naar huis te brengen."

  ~⌘~  

Op bovenstaande, toegevoegde foto zien jullie de afbeelding waarop ik me gebaseerd heb om de huwelijkslocatie van Jack en Scarlett te creëren :-) 
Ook kunnen jullie het liedje (zie ook bovenaan, als bijlage) opzetten terwijl jullie dit hoofdstukje lezen ;-) Dat zal jullie lekker in de 'mood' brengen :D