Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 33: voor altijd de jouwe

Nadat Robert me terug op Chris' rug geholpen had, waren we het steile pad beginnen beklimmen dat naar de paviljoen leidde. Hoe dichterbij we kwamen, hoe sterker het geluid van pratende Wezens, klinkende glazen en gelach werd. Robert ratelt aan één stuk door over hoe moeilijk het was geweest om de meubelstukken, zoals een dinerkast en een huwelijksboog, over dit pad naar boven te brengen. Zijn gewei danst vrolijk op zijn hoofd mee met elke beweging die hij maakt. Chris en ik daarentegen zijn zwijgzaam. Ik luister vaag naar Roberts verhaal, maar het meest van al ben ik met mezelf bezig.
Ja, dat klinkt erg egoïstisch, maar het is niet anders.
Ik wil elke seconde van deze speciale dag in mijn geheugen printen. Ik wil me voor altijd kunnen herinneren hoe Chris' koude lichaam onder mijn benen had aangevoeld, met de kabbelende rivier naast ons, en een overenthousiaste beste vriend die ons veilig naar mijn huwelijkslocatie begeleidt.
Tot mijn grote verbazing voel ik helemaal geen stress. Er werd me altijd verteld dat bruiden bloednerveus zijn op hun huwelijksdag, maar daar ondervind ik maar weinig van. Integendeel: ik sta te popelen om naar de huwelijksboog te mogen toe schrijden, met de knapste man van heel Fantasia die me daar zal staan opwachten. Hij zal me in zich opnemen met die dromerige blauwe ogen van hem. Hij zal, zoals altijd, zijn schattige glimlach tevoorschijn toveren, en in mijn oor fluisteren dat ik er beeldschoon uitzie.
En ik zal volmondig mijn ja-woord uitspreken. En hem nadien hartstochtelijk zoenen.
Plots stopt Robert met wandelen, waardoor ook Chris halt houdt. Ik sla mijn wazige blik op en zie dat we aangekomen zijn bij de paviljoen, die immens groot is. Van beneden af leek het een normale grootte te hebben, maar nu ik er voor sta... Het heeft zowat de omvang van een hele grote balzaal, waar gemakkelijk duizenden Wezens kunnen vertoeven. Bovendien hangen er overal camera's, die rechtstreekse beelden bezorgen bij de Wezens die thuis blijven en van daaruit de hele ceremonie willen volgen.
Hoeveel Wezens zitten er nu wel niet op mij te wachten? Op het moment dat de bruid verschijnt, en bewijst dat haar stilstaande hart toch nog voor iemand kan kloppen?
Waarschijnlijk zal dat een cijfer zijn dat me duizelig maakt.
Ik laat me van Chris' rug glijden, en aai haar liefdevol over de snoet. Ik druk enkele zoentjes op haar bruine vacht en strijk vervolgens met mijn vingers doorheen haar prachtige zwarte manen, die tegen haar hals golven.
"Ben je er klaar voor, koningin Scarlett Leforne?" vraagt Robert plagerig, met bovendien ook nog eens een extra nadruk op mijn naam.
Ik lach en druk een laatste kusje op Chris' snoet: "Waarom zoveel nadruk op mijn naam?"
"Omdat het waarschijnlijk de laatste keer is dat je 'Leforne' kan noemen. Je hebt nochtans echt een leuke naam om uit te spreken, Scar."
Ik lach en stap mijn beste vriend tegemoet. Ik haak mijn arm in de zijne en draai mijn hoofd zijn richting uit.
"Je mag me heus zo blijven noemen, Robert. Het is niet omdat ik met Jack trouw, dat ik mijn echte achternaam verlies."
Robert lacht gerustgesteld: "Wat een eer. Ik was al bang dat ik die leuke achternaam nooit meer zou mogen uitspreken, Leforne."
Ik rol lachend met mijn ogen en werp mijn merrie een blik om mijn schouder. Ik knik naar haar.
Ik ben er klaar voor.
De prinses stapt langs me heen, en komt voor mij en Robert te staan. Ze hinnikt schril, waardoor het ineens muisstil wordt. De toeschouwers schuiven zenuwachtig op hun stoelen, en draaien hun hoofd naar achteren. Om ter eerst willen ze een blik van me kunnen waarnemen, maar door Chris' grote lichaam – en de afstand die gecreëerd wordt omdat de paviljoen zo groot is – is hun uitzicht erg teleurstellend.
"Geniet ervan, Scar. Dit maak je maar één keer in je onsterfelijke leventje mee. En ik ben erg vereerd dat ik er deel van mag uitmaken."
Ik druk een kus op Roberts schouder en fluister zacht: "Ik ook. Ik zou dit met niemand anders dan jij willen doen."
En dan komt Chris in beweging, die als eerste het fictief aangelegde pad betreed. Bloemen staan aan de zijkant van het gangpad, dat aan beide kanten wordt omgeven door rijen en rijen en rijen van stoelen. Overal waar ik kijk, zie ik stoelen en wezens die deze stoelen bekleden. Bloemen in allerlei kleuren, vormen en maten fleuren de paviljoen op. Lampjes hangen aan de rondbogen naar beneden, die waarschijnlijk vanavond voor een erg romantisch uitzicht zullen zorgen.
De bruidsmars wordt ingezet, en de toeschouwers staan op. Robert begint te stappen, waardoor ik niets anders kan doen dan hem volgen. Mijn hakken weerklinken op de witte, marmeren vloer, die belet dat ik grote stappen kan nemen. Robert stapt gelukkig zo traag dat ik me niet hoef te haasten, en ik elke seconde in mijn hoofd kan printen. Ik word van elke kant bekeken, bekeurd zelfs, maar voor één keer is het met een andere blik dan anders. Deze keer staart iedereen me dromerig aan, oprecht blij zelfs. Ik herken enkelen onder hen, zoals de gestoorde bakkers van Candyland. Ook de Kaboutervorsten, Chris' ouders, Bill en Evelyn Jones, James Staring en de Drakentemmer die in onlangs gered had, Noa was haar naam, zijn aanwezig. En, uiteraard, ook mijn vertrouwde vrienden. Elodie, Tygo, Elaine, Tristan en koningin Leonora bekleden de voorste rij, zodat ze alles van de beste plek kunnen volgen.
Ik wissel een snelle blik met Robert uit, die naar me glimlacht. Ik glimlach naar hem terug, en draai mijn hoofd weer naar voor.
Naar Jack.
Hij wordt ineens mijn nieuwe focus, hij wordt mijn mikpunt. De wereld rondom me heen lijkt ineens niet meer te bestaan. Zijn helderblauwe ogen schitteren als nooit tevoren, zijn lichaam straalt zoveel kracht uit in het grijze kostuum dat hij draagt. Ik zie zijn hart doorheen het witte hemd kloppen en zijn wangen blozen zacht wanneer we oogcontact maken. Ik moet er ook om blozen, alleen valt dat bij mij niet op.
Robert geeft een kneepje in mijn arm, waarmee hij me duidelijk wilt maken dat hij Jacks spontane reactie op mijn verschijnen heeft opgemerkt. Waarschijnlijk zou hij nu fluisteren dat ik dit verdien, dat ik hém verdien.
Langzaam maar zeker komt er een einde aan de lange wandeltocht doorheen de paviljoen naar mijn geliefde toe. Langzaam maar zeker komt steeds meer het idee opsteken dat dit écht gebeurd.
Ik ga met Jack De Valk trouwen!
Vlak voor de huwelijksboog, die prachtig versierd is met Fantasiabloemen, houdt Robert halt. Hij draait zich naar me toe, en legt zijn beide handen om mijn gezicht heen. Hij kantelt mijn hoofd naar voren, en drukt een lange zoen op de pony die mijn voorhoofd bedekt. Ik sluit mijn ogen en voel hoe intussen ook Chris haar snoet voor de laatste keer tegen mijn ontblote schouder drukt. Ze doet enkele passen achteruit, zodat ze uit ieders gezichtsveld staat, en neemt een belonend klopje van Elodie in ontvangst.
Ik zie dat Robert nog iets wilt zeggen, maar er rollen geen woorden meer over zijn lippen. Hij laat zijn handen langs mijn gezicht glijden, en neemt mijn rechterhand vast. Vervolgens kijkt hij Jack aan, en glimlacht oprecht naar hem. Jack glimlacht naar de Hertenjongen terug, en reikt ons zijn hand aan. Robert zucht even en legt mijn hand voorzichtig in die van Jack, waardoor koud en warm zich weer met elkaar verzoenen. Ik spreid mijn vingers over zoveel mogelijk huidoppervlakte uit, en doe een stapje dichter naar Jack toe. Mijn rode ogen hechten zich vast in die van Jack, en mijn lippen ontplooien zich tot een brede lach. Jack laat zijn blik snel over elke lijn van mijn lichaam glijden, waarna hij weer bloost.
"Op dit moment ben ik echt de aller gelukkigste man van de hele wereld én Fantasia, Scar", fluistert hij en drukt een zoen op mijn wang. "Je ziet er adembenemend mooi uit."
Ik glimlach dankbaar naar mijn verloofde, waarna we samen onder de rondboog gaan staan, waar koningin Qiyara XV van Fantasia ons al geduldig staat op te wachten. Speciaal voor deze gelegenheid heeft de nieuwe, jonge koningin zich prachtig opgemaakt, waardoor ze evenveel straalt als haar moeder.
Qiyara gebaard iedereen te gaan zitten, en wacht tot het geschuif van stoelen stopt. Vervolgens laat ze haar blik glijden tussen Jack en mij. Onze handen zitten in elkaar vervlochten, en op onze lippen brandt een onuitwisbare glimlach.
"Geachte koningen en koninginnen, beste hoge edelen, lieve burgers van Fantasia, welkom allemaal op deze unieke ceremonie. Vandaag is het een bijzondere dag. Ik heb de eer deze twee individuen met elkaar te mogen verbinden tot de dood hen scheidt."
"Dat klinkt ironisch", merk ik droogjes op, waardoor iedereen in de lach schiet.
Werkelijk iedereen, inclusief koningin Qiyara zelf.
"Uiteraard mag er geen Scarlett – ironie ontbreken", grapt Qiyara, waarna ze kort haar handje op mijn schouder legt. Vervolgens gaat ze gewoon verder met haar aankondiging.
"Jullie zijn allemaal getuigen van deze unieke verbintenis. Indien er iemand hier bezwaar tegen heeft, gelieve u kenbaar te maken, of eeuwig te zwijgen."
Zowel Jack als ik draaien onze aangezichten in de richting van ons immense publiek, maar niemand heeft bezwaar. Logisch, er is namelijk niemand die zich het nog maar moet wagen om in opspraak te komen tegen het huwelijk van de roodharige Vampier met haar mens. En daar is iedereen zich duidelijk van bewust.
"Ik heb ervoor gekozen om deze ceremonie kort te houden, zodat jullie zoveel mogelijk tijd van deze vrolijke dag bij en met elkaar kunnen doorbrengen, en hier niet gewoon de hele tijd hoeven te staan. Dus mag ik vragen om jullie huwelijksgeloften uit te spreken? Jack De Valk, ik gun u de eer ertoe om te beginnen."
Jack knikt dankbaar naar de jonge koningin, en geeft een kneepje in mijn handen.
"Mijn Vampiertje", zucht hij dromerig. "Waar moet ik zelfs beginnen? Na alles wat we meegemaakt hebben, kunnen mijn woorden nooit opwegen tegen wat ik écht voel. Maar je moet weten dat ik al van je hield vanaf het allereerste moment dat ik jou zag, ondanks dat toen alles behalve wederzijds was."
Ik maak een schuine hoofdknik, waarna er een lach uit mijn mond ontsnapt. Ook hoor ik wat gelach opstijgen uit ons publiek.
"Met die mooie, rode lokken van je en je dieprode ogen had je me meteen in je macht weten verscharen. Ik klampte me aan je vast, en ik deed mijn uiterste best om indruk op je te maken, ondanks dat soms een heel omgekeerd effect had. Ik moet toegegeven: ik was een échte kluns toen ik hier net aankwam."
Ik lach mijn witte tanden bloot, en voel een grote drang opborrelen om Jack tegen me aan te sleuren en hem toe te fluisteren dat zelfs die slungelige Jack me wel beviel.
"Maar jij leerde me iets wat niemand anders me leren kon. Jij maakte me dapper, en leerde me hoe je moest vechten met een bepaald doel voor ogen. Jij gaf me doorzettingsvermogen, de kracht om nooit op te geven. Maar, en bovenal, liet je me dat uitzonderlijke gevoel van liefde ervaren. Ik werd stapelgek op je, Scar, en dat ben ik nog steeds. En dat zal ik ook voor de rest van mijn leven zijn en blijven."
Hij wisselt een blik met Tristan uit, die overeind veert. In zijn handen draagt hij een kussentje, waarop één gouden ring ligt. Met veel zorg neemt Jack de gouden ring van het kussentje, en richt zich weer op mij.
"Ik zal je nooit met woorden duidelijk kunnen maken hoeveel ik van je hou, maar wel met een daad. Eén specifieke daad, om precies te zijn. Door van jou mijn vrouw te maken."
Er ontstaat een vervelende brok in mijn keel, die belemmert dat ik mijn "ja" woord kan uitschreeuwen zodat ze het zelfs aan de Grot der Verdoemenis kunnen horen.
"Koningin Scarlett Leforne de Eerste van Nachtmerrieland, neem jij Jack De Valk tot uw wettige echtgenoot?" vraagt Qiyara trots.
"Ja", antwoord ik zonder twijfelen. "Ja, dat doe ik."
Jack schuift met zorg mijn nieuwe ring om mijn vinger, en kijkt me vervolgens hoopvol aan. Hij is duidelijk erg benieuwd naar hetgeen wat ik hem in mijn huwelijksgelofte wil vertellen.
"Mijn lieve, klungelige, humorvolle held van me, of zal ik je de irritante kleuter noemen die ik zo vaak heb moeten beschermen en zelfs uit de klauwen van een Suikerpanter moest zien te houden?"
Jack lacht zijn perfecte gebit bloot, waarschijnlijk door de herinnering aan dat moment alleen al.
"Ik was bang om lief te hebben, en eerlijk gezegd was ik bang geworden dat ik niet eens meer wist hoe dat moest. Mijn transformatie tot Vampier had zoveel meer dan alleen mijn menselijkheid afgenomen. Maar jij... jij wist al die menselijke gevoelens weer aan te wakkeren. Jij liet me inzien dat zelfs mijn Vampierleventje me meer te bieden heeft dan alleen maar moorden en Wezens de stuipen op het lijf te jagen. Jij liet me zien wat liefhebben was, en liet me het unieke gevoel van geliefd worden ervaren. Het was jij, en enkel en alleen maar jij, die voor verliefde gevoelens kon zorgen. En tot op de dag van vandaag ben ik je daar heel dankbaar om. Jij veranderde me. Jij keek verder dan het oppervlakkige monster, jij zag het kwetsbare meisje achter mijn stalen harnas. En ik beloof je plechtig, Jack De Valk, dat ik elke dag van mijn leven jou daar dankbaar om zal zijn. En dat ik elke dag van mijn leven jouw genadeloze nieuwsgierigheid en klungeligheid dankbaar zal zijn. Want wie valt er dan ook in een kuil nadat hij een heel doolhof heeft doorkruist? Jij deed dat, Jack, en dat verbaasd waarschijnlijk niemand."
Opnieuw gegiechel, en opnieuw een oogverblinde lach van mijn aanstaande.
"Maar dat was het moment geweest dat alles veranderde, voor iedereen. Maar, en voornamelijk, dat veranderde alles voor mij."
Chris' hoeven weerklinken doorheen de grote paviljoen. In haar mond draagt ze een soortgelijk kussentje als dat wat Tristan daarnet droeg. Ook op haar kussentje ligt een gouden ring, die identiek aan die van mij is.
"Jack De Valk, neem jij koningin Scarlett Leforne de Eerste van Nachtmerrieland tot uw wettige echtgenote?" herhaalt Qiyara met evenveel trots in haar stem.
"Ja", antwoordt Jack kort, maar krachtig. Zijn antwoord ruist doorheen de paviljoen, en klinkt nasaal na in mijn oren. Voorzichtig neem ik de ring van het kussentje, schenk Chris een snelle knipoog, en schuif vervolgens de gouden ring om Jacks vinger.
"Dan verklaar ik jullie nu, in naam van de hele Fantasia gemeenschap, man en vrouw. Gefeliciteerd, Scarlett en Jack! U mag de bruid kussen."
Dat was het moment waarop ik zal zolang stond te wachten. Het moment waar ik al zolang naar uit keek. Nog sneller dan een reflex sla ik dan ook mijn handen om de kraag van Jacks witte hemd heen, en trek mijn knappe bruidegom dicht tegen me aan. Mijn mond omsluit de zijne, en mijn ogen sluiten zich genietend. Op de achtergrond hoor ik het applaus dat losbarst, maar dat lijkt niets meer te zijn dan een projectie in mijn gehoorgang.
"Vanaf nu ben ik voor altijd de jouwe", fluister ik tegen zijn mond. "Voor altijd."
Mijn handen glijden over zijn hals door naar zijn achterhoofd, waarna ik hem weer innig begin te zoenen.

~⌘~

Dit hoofdstukje is opgedragen aan ChayenneP, om haar te bedanken voor alle stemmen die ze al uitgebracht heeft op dit boek :-)