Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 35: Weerwolvenbloed

Ongelovig kijk ik van Elaine naar Scarlett, die verslagen haar blik naar de grond heeft afgewend. Intussen tijd hebben ook Tygo, Robert, Elodie en prinses Chris zich bij ons verzameld, die blijkbaar al snel doorhadden dat er iets aan de hand was. Ook zij weten niets uit te brengen.
Ik moet terug naar de mensenwereld. Meer bepaald: binnen de komende tien minuten moet ik vertrokken zijn. Om klokslag middernacht stuurt koningin Qiyara anders haar leger op me af, want zo is het beslist geweest in het Parlement.
Alles wat niet bovennatuurlijk is, moet verdwijnen uit Fantasia.
"Er... moet toch een andere oplossing zijn?!" jammer ik wanhopig.
Scarlett slaat haar rode ogen voorzichtig naar me op, en schudt verdrietig haar hoofd.
"We hebben geen andere keuze, Jack. We moeten dit doen."
"Nee", werp ik tegen en sla mijn hand om haar ijskoude pols heen. Ik trek Scarlett naar me toe, terwijl mijn andere hand zich te rusten legt in haar hals. Mijn duim streelt teder haar kaaklijn, mijn blauwe ogen haken zich wanhopig vast in de hare.
"Ik heb je al eens laten gaan, en dat doe ik geen twee keer. En al zeker niet nu we met elkaar definitief verbonden zijn! We moéten een andere oplossing vinden, want ik ga hier niet weg. Ik ga niet weg van jou."
"Je zult nooit bij me weggaan, Jack", beloofd Scarlett me. "Je zult voor altijd in mijn hart zitten. Oké, dat is misschien geen geruststelling, aangezien die spier niet meer werkt, maar je zult nooit uit mijn herinneringen verdwijnen. Nooit."
"Maar ik moet dan wel maar kunnen leven zonder een idee te hebben van jouw bestaan?" werp ik jaloers tegen.
"Niet helemaal", onderbreekt Elaine ons. "Scarlett heeft me opgedragen een drankje voor je te brouwen, dat je geheugen zal beschermen tijdens de spreuk. Je zult al je herinneringen behouden, alleen zal het lijken alsof je alles gedroomd hebt. De details zullen een beetje troebel zijn, maar de grote lijnen zal je nog wel weten. En hoe recenter de gebeurtenis, des te scherper de herinnering. Je huwelijk zal je je dus erg goed voor de geest kunnen halen."
Ik kijk van Elaine naar Scarlett, en terug naar de Fee. Standvastig schud ik mijn hoofd.
"Dat wil ik niet. Dat is niet hetzelfde."
Radeloos richt ik me weer tot mijn vrouw, die nu tranen in haar ogen gekregen heeft. Haar geluk lijkt als sneeuw voor de zon weggesmolten te zijn.
"Het zal toch moeten", antwoordt ze met een stokkende stem.
Ik doe nog een stapje dichter naar haar toe, en streel een rode krul achter haar oor. Ik hap naar adem, en onderneem nogmaals een poging.
"Tenzij je me... veranderd."
Scarletts ogen worden zo groot als schoteltjes, maar haar hoofd schudt standvastig van links naar rechts.
"Zoiets kan je écht niet van mij vragen, Jack. Ik kan jou niet van het leven beroven, jouw leven wegnemen. Bovendien: mocht je weten hoeveel pijn het doet, dan zou je het me niet vragen... Ik kan het gewoon niet. Daarvoor hou ik te veel van je."
"Misschien moet je je daar toch even overheen zetten, Scar", antwoordt Robert voorzichtig, "anders moet je nu – voor de tweede keer – afscheid van Jack nemen, en hem definitief loslaten. Ga je dat wel kunnen? Wil je terug een leven zonder Jack?"
Scarlett slaat haar blik af naar haar handen, meer bepaald naar haar trouwring. Ze laat kort haar vingertoppen over het goud glijden, en schudt haar hoofd.
"Nee, ik wil niet verder zonder Jack."
"Verander me dan", dring ik aan, maar toch op een vriendelijke toon. "Ik weet dat je het kunt, Scarlett. Ik vertrouw je. Doe het nu maar gewoon."
Scarlett gooit haar hoofd in haar nek en legt haar handen radeloos voor haar gezicht. Ze snikt achter haar handen, en schudt nogmaals haar hoofd.
"Kies wijs, Scarlett. Je hebt nog zeven minuten", herinnert Elaine ons aan de tijd.
"Ik begrijp haar", verdedigt Elodie Scarlett. "Zo'n definitieve actie ondernemen is heftig. En al zeker als je daarmee het leven van je geliefde wegneemt. Ik zou het, eerlijk toegegeven, ook niet kunnen."
Scarlett kijkt dankbaar naar haar beste vriendin, die er trouwens prachtig uitziet. Zoals gewoonlijk draagt Elodie zelfgemaakte kledij van bloembladeren, die deze keer tot aan de grond reiken. Ze heeft gekozen voor een mooi kleurenpalet van allerlei roze tinten. Van donkerroos tot lichtpaars, het zit er allemaal in verwerkt. Dit, in combinatie met haar blonde lokken, zorgt voor een veelbelovend uitzicht. Maar ze is nog lang niet zo mooi als de bruid, wat uiteraard ook bewust haar keuze was. Op een huwelijk mag je namelijk nooit mooier dan de bruid zelf zijn, dat hoort gewoon niet.
Maar ondanks Elodie troostende woorden, tikt de klok nog steeds genadeloos de laatste seconden weg.
Scarlett kijkt me met tranende ogen aan, en legt haar beide handen om mijn gezicht heen. Ze legt haar gezicht te rusten tegen de mijne, en laat haar tranen gewoon de vrije loop. Ze snikt, kreunt, en jammert zacht: "Drink nu maar gewoon dat drankje op. Dat is het beste voor jou, en jouw geluk is momenteel het enige dat me aangaat."
"Verander me dan", dring ik nogmaals aan. "Ik ga nooit zo gelukkig in de mensenwereld zijn als ik hier kan zijn, bij en met jou."
"Maar ik kan jou niet doden, Jack! Begrijp het dan toch. Jij bent degene waarvan ik hou, mijn man meer bepaald, niet langer mijn prooi", roept ze tussen haar tranen door, waardoor ze bijna door haar knieën zakt van wanhoop. Ik sla mijn armen stevig om haar heen en trek de Vampier troostend tegen me aan. Intussen wissel ik een blik met Tygo uit.
"Is er echt niéts wat we kunnen doen? Er moet toch een derde mogelijkheid bestaan?"
De Vormveranderaar kijkt snel naar de jonge Fee, die eens kucht. Elaine strijkt ongemakkelijk met haar hand een plooiing uit haar abrikooskleurige jurk.
"Er is misschien nog één ding dat ik kan doen. Of proberen, dat klinkt misschien beter."
Scarlett stopt met snikken en verplaatst haar donkere blik naar Elaine: "En dat is?"
Elaine perst kort haar lippen op elkaar, en kijkt weer naar Tygo.
"Toen ik nog in Nachtmerrieland woonde", begint Tygo te vertellen, "heb ik 'de Geschiedenis van Nachtmerrieland' gedoceerd gekregen. Daarin kregen we het verhaal te horen over hoe koning Michaël Weerwolf geworden is. Hij was namelijk niet geboren als Weerwolf, zijn broer wel, maar die was niet sterk en capabel genoeg om te regeren over het Rijk.
Michaël wel.
Michaël werd toen op volle maan door de bezwering van Heks Merida – wat geen toeval is, aangezien ze toen al de machtigste was – getransformeerd tot Weerwolf."
"Ik heb de kans er nog net toe gekregen de toverspreuk aangeleerd te krijgen door Merida zelf. Ik had echter nog nooit de gelegenheid ertoe gehad ze op uit te oefenen, aangezien Scarlett altijd meteen de mensen doodde die Fantasia binnenvielen."
Scarlett haalt nonchalant haar schouders op: "Sorry. Ik voelde gewoon aan dat zij tijdverlies zouden zijn."
Ik glimlach zacht omwille van haar opmerking en leg mijn handen op haar schouderbladen. Haar huid voelt ijskoud aan onder mijn vingertoppen, maar tegelijkertijd ook gloeiend heet. En dat zal waarschijnlijk door een inwendig vlammetje van diep binnen in mezelf komen. Een vlammetje van hoop.
"Je wilt dus zeggen dat je..." vat Robert samen, maar hij kapt al snel zijn zin af. Ongelovig kijkt hij van Elaine naar mij, en terug naar de jonge Fee.
Elaine knikt: "Je hebt geluk, Jack. Het is vannacht net volle maan."
"Ik kan... een Weerwolf worden?" stotter ik.
Scarlett tilt haar hoofd van mijn borstkas weg, en schudt protesterend haar hoofd.
"Jack, doe het alstublieft niet! Die bezwering doet ontzettend veel pijn. Ik wil niet dat je lijdt, door en omwille van mij."
Ik draai mijn hoofd naar Scarlett toe en leg mijn hand op haar achterhoofd. Ik streel teder haar gekrulde, rode lokken, met haar sluier tussen mijn vingers en haar haar in.
"Ik zie het anders echt wel zitten, Scar! Dan kunnen we écht samenblijven, voor altijd. Jij bent de koningin van Nachtmerrieland, en Weerwolven horen thuis in Nachtmerrieland. De grenzen van Fantasia zullen ons dus ook niet beperken."
"Vergeet niet dat je nu de koning van Nachtmerrieland bent, Jack", herinnert Scarlett me met een glimlach. "Geen enkele grens zou ons dus uit elkaar kunnen houden."
Ik maak een instemmende, schuine hoofdknik: "Daar heb je een punt. Bovendien, Weerwolf zijn... Dat lijkt me zo gaaf, Scarlett! Van alle bovennatuurlijke Wezens die er bestaan, vond ik Weerwolven altijd al de leukste."
Scarlett fronst verbaasd haar voorhoofd, met een blik die opklaart: "Dat verklaart waarom je nooit echt een grondige hekel aan Michaël had."
Ik glimlach onschuldig, en sla vervolgens mijn blauwe ogen naar Elaine op.
"Ik ga graag op je aanbod in."
"Maar hoe denkt Scarlett hierover?" werpt Elodie tegen. "Uiteindelijk moet zij het ook willen, Jack. Zij is met jou getrouwd. Wilt ze wel samenleven met een Weerwolf?"
Ik hoor dat Scarlett zucht, en voorzichtig haar hoofd weer tegen mijn borstkas te rusten legt. Ze knikt zacht.
"Scar, vertrouw je me deze gevaarlijke bezwering toe?" vraagt Elaine een tikkeltje bezorgd. "Het kan echt grondig misgaan, omdat ik een gebrek aan oefening heb. En ik weet niet wat de consequenties daarvan dan zullen zijn e-..."
"Ik heb je al één keer onderschat, Elaine", onderbreekt Scarlett haar. Intussen tijd laat ze me los, en stapt ze de jonge Fee tegemoet. Ze kijkt Elaine serieus aan, met een blik die haar duidelijk maakt dat ze elk woord meent.
"Eén keer dacht ik dat je niet goed genoeg zou zijn om het elixer te creëren dat alles kan genezen. En toen het bleek te werken, heb ik mezelf verplicht om jou nooit meer te onderschatten. Tot op de dag van vandaag heb ik die belofte nog nooit verbroken. Ik onderschat je niet meer, Elaine, en weet je waarom? Omdat ik weet dat je me weer eens zult verbazen. Je bent tenslotte dé Merida Merlijn haar leerlinge!"
Elaine glimlacht trots, en schuifelt verlegen met haar voeten over de grond: "Denk je echt dat ik het kan?"
Scarlett legt haar hand op Elaines tengere schouder, en knikt uitbundig: "Ik weet het zeker. En Merida zou het ook geweten hebben."
"Nog twee minuten", herinnert Robert ons. "Het wordt tijd dat we een beslissing gaan nemen. Scarlett, wat wordt het?"
Scarlett knikt zacht en gaat naast Chris staan. De prinses duwt haar ijskoude snoet troostend tegen de schouder van Scarlett aan, waardoor het Vampiermeisje kort glimlacht. Ze schenkt haar merrie een dankbaar klopje op haar gespierde hals.
"Verander hem. Creëer een nieuw Wezentje om het oude monster in bedwang te kunnen houden."
Elaine schenkt Scarlett een korte, bevestigde knik, en haalt haar toverstaf tevoorschijn uit de rok van haar abrikooskleurige jurk. Op zangerige toon begint ze een spreuk uit te spreken in een taal die ik niet ken. Ze steekt haar toverstok naar me uit, waarvan de punt begint te gloeien. Haar zilveren ogen stralen medelijden maar tegelijkertijd ook trots uit. Ze stopt met zangerig te praten en zucht diep.
"Doorbijt de pijn, Jack. Vecht even door. Nadien zal het allemaal lonen", beloofd ze me.
Haar toverstaf licht zilver op, en magie zwenkt naar me uit. Een gigantische pijnflits vanuit mijn borstkas trekt richting elke uithoek van mijn lichaam.
Ik kreun luid en baal mijn handen tot vuisten. Mijn ogen sperren zich automatisch wijd open door de helse pijn die elke vezel in brand zet. Ik voel hoe de magie langzaam doorheen mijn aders glijdt, richting mijn spieren, mijn gewrichten, mijn hart. Scarlett is in een reflex naar me toegelopen, en ondersteunt me. Ze fluistert allerlei troostende woordjes, maar die lijken geen enkele betekenis te hebben. Ergens vaag op de achtergrond hoor ik haar stem, maar de betekenis van haar woorden ontgaat me helemaal.
De magie sluit zich om mijn hart, en zorgt hierbij voor een helse pijn.
Mijn gebaalde vuisten grijpen in een reflex naar Scarletts heupen en knijpen er hard in, maar de Vampier kan alleen maar machteloos toekijken hoe ik ver van deze wereld afdwaal.
"Hoort dit zo te gaan?" hoor ik Elodie in paniek op de achtergrond vragen.
Een antwoord volgt er niet. Het blijft stil, met alleen de bedarende woorden van Scarlett die nasaal in mijn gehoorgang naklinken.
"Alles komt goed, Jack. Ik ben bij je."
Vanuit de randen van mijn gezichtsveld wordt alles zwart. Het gif is helemaal doorgesijpeld in mijn hart, en laat het even stoppen met kloppen. Ik zak doorheen mijn knieën en voel hoe de koude, drassige grond een lange slaap aankondigt.   

~⌘~

Nog 1 hoofdstukje en jullie weten het definitieve einde van Fantasia :O 

Wat denken jullie? Zal Jack sterk genoeg zijn om de Weerwolvenvloek te dragen? Zal hij ontwaken, of zal het allemaal een droom blijken te zijn? ;-)