Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 36: Fantasia

Een koude rilling trekt van mijn wang naar mijn ruggengraat, waar ik onwillekeurig om moet huiveren. Een barstende hoofdpijn trekt langzaam maar zeker weg, samen met de duisternis. Licht valt vanuit mijn ooghoeken naar binnen en laat me zacht kreunen. Ik beweeg mijn hoofd langzaam van links naar rechts, waardoor ik voel dat ik in een bed lig. Een donzig kussen veert onder mijn achterhoofd mee, mijn armen zitten gedekt onder een flinterdun lakentje.
Twee zachte lippen drukken een lange, tedere zoen op mijn voorhoofd, waardoor ik met een glimlach ontwaak. Ik knipper mijn ogen open, en staar verliefd naar de roodharige Vampier, die liefdevol voorover geleund ligt over het bed. Haar linkerhand ligt nog steeds in mijn hals, waarmee ze troostende cirkeltjes tekent over mijn aorta.
"Ik had me het ontwaken na onze huwelijksnacht toch wel iéts anders voorgesteld", grap ik met een kreunende ondertoon.
Scarlett schudt lachend haar hoofd en neemt plaats op het bed, naast me. Haar hand verplaatst ze naar mijn voorhoofd.
"Nu voel je nóg warmer aan, Jack. Perfect voor mijn ijskoude huidje."
Ik veer iets meer overeind, en haal mijn armen tevoorschijn vanonder het laken. Ik zie niet meteen een verschil, maar stiekem hoop ik dat er wel iets veranderd aan me is.
"Hoe voel je je?" vraagt Scarlett een tikkeltje bezorgd.
Ik laat mijn armen weer zakken en kijk trots in de rode ogen van de Vampier.
"Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld."
Scarlett proest een fijne glimlach uit, en veert overeind. Vervolgens sleurt ze het laken van me af.
"Kom op, we hebben lang genoeg in dit hospitaal gezeten. Jij moet de wereld gaan ontdekken als je nieuwe ik."
Verbaasd werp ik een blik om me heen. Ik had er nog niet bij stilgestaan dat ik in het hospitaal lag, tot nu dus.
"Waarom ben ik in het ziekenhuis?" vraag ik met een verbaasde frons.
"Elaine was al erg onzeker over het al dan niet lukken van haar toverspreuk nog voor ze de woorden uitgesproken had, maar toen je ook nog eens het bewustzijn verloor... Ze dacht dat ze iets verkeerd had, en jou van het leven beroofd had. Gelukkig constateerde ik al snel dat je hartslag terug kwam, na een hele korte onderbreking. Voor de zekerheid brachten we je naar het Feeënziekenhuis. En duidelijk met succes."
Ik leg mijn hand in die van Scarlett en stap uit het bed. Daarbij valt het me op dat ik andere kleren draag dan het trouwkostuum waarmee ik gisteren bewusteloos was geraakt. Een zwarte T-shirt, met een V-uitsnijding die afgewerkt is met een drietal knoopjes, en een donkere jeansbroek verbergen nu mijn lichaam achter hun zachte stoffen. Scarlett heeft ook haar witte bruidsjurk uitgetrokken, en vervangen voor een zwarte, spannende, lederen broek, een wit, kanten topje en haar vertrouwde, zwarte lederen jasje. Aan haar voeten draagt ze haar vertrouwde laarsjes, met een hoge hak. Om haar nek rust haar gouden ketting met het hangertje van een steigerend paard. Haar rode lokken, die nog zacht krullen door haar kapsel van gisteren, heeft ze deze keer opgespeld met een zilveren haardspeld in de vorm van een doodshoofd. Hierdoor is haar tatoeage in haar nek zichtbaar: het oneindigheidsteken, met in één lus drie vliegende vogels verwerkt. Erboven staat er 'Live Forever' geschreven. Merida had de tatoeage geplaatst nadat Scarlett weemoedig bij de jonge Heks aangekomen was na een onsuccesvolle zoektocht naar de Sneeuwslang. Het zou ook de laatste ontmoeting tussen de Vampier en de Heks zijn, al wisten ze dat toen nog niet.
Met andere woorden: ze oogt als de Vampier die ik in het begin ontmoet had, maar nu met de zachte blik van mijn vrouw. En twee tatoeages die een betekenis uitstralen.
Ik laat mijn hand uit haar hand glijden, over haar onderarm, naar haar schouder toe. Scarlett volgt het pad dat mijn vingertoppen afleggen zonder onderbreking, waarbij me opvalt dat ze die aanraking wel leuk vindt, ondanks het leder van haar jasje ons rechtstreeks contact verhinderd.
Ze glimlacht vaag naar me: "Ik moet wel toegeven dat de Feeën een goed gevoel voor ironie hebben. Ze hebben je namelijk dezelfde ziekenhuiskamer toegewezen als de kamer waarin ik beland was na mijn avontuurtje in Zomer."
Ik glimlach scheef en wend kort mijn blik van haar opvallende ogen af: "Dat hebben ze inderdaad niet zomaar gedaan."
Maar dan kijk ik Scarlett serieus aan, en moet ik terugdenken aan de woorden die ze net uitgesproken had.
"Met succes, zei je?" herhaal ik haar woorden. "Dat houdt dus in dat ik een..."
Ik laat mijn hand voorzichtig doorglijden naar haar nek, en streel teder de zwarte contouren van haar tatoeage.
"Ja", beaamt Scarlett ademloos.
Even lijk ik het maar moeilijk te vatten, maar het kan bijna niet anders. Elaine had me betoverd, en ondanks ze dacht dat het mislukt was, ben ik toch ontwaakt.
"Je bent een Weerwolf, Jack", fluistert Scarlett, alsof ze het wilt bevestigen. "En geloof me maar, dat kan ik ruiken. Je Weerwolvenbloed ruikt alles behalve zo goed als je mensenbloed. Bovendien..."
Scarlett klapt haar mond abrupt dicht, en doet een stap opzij. Met de blik in haar ogen dwingt ze me haar te volgen, wat ik dus ook doe. Ze stopt voor een kleine, vierkantige spiegel die boven een wasbakje omhoog hangt. Zoals gewoonlijk geeft de spiegel haar spiegelbeeld niet weer, maar het mijne wel.
Wat ik zie, bevalt me uitstekend.
Ik zie er opvallend veel sterker uit, gezonder. De bleke, menselijke kleur heeft plaats moeten maken voor een levendige, weliswaar nog steeds blanke kleur, maar ik oog veel gezonder.
Veel meer Weerwolf.
Mijn spiermassa is niet toegenomen, jammer genoeg, maar mijn spieren zijn wel duidelijker zichtbaar geworden. Mijn T-shirt lijkt meer om mijn borstkas te spannen, en mijn biceps hebben er nog nooit zo scherp op gestaan. Ik zal nooit aan koning Michaël zijn gespierde lichaam kunnen tippen, maar ik neig wel absoluut meer naar een Weerwolvenlichaam toe dan naar een menselijk lichaam.
Maar het meest opvallende zijn mijn ogen.
Ze kennen nog steeds hun blauwe kleur, maar ze lijken wel op te lichten. Ze stralen, letterlijk. Het is het eerste wat je opvalt wanneer je mijn gezicht ziet. Het lijkt wel alsof mijn ogen licht geven, waardoor de blauwe kleur nog lichter lijkt, en nog meer contrasteert met mijn bruine haar.
"Ongelofelijk", stotter ik verbaasd uit. "Ik ben... bovennatuurlijk."
"Wat dus betekend dat we samen kunnen blijven, Jack", fluistert Scarlett zacht. "Voor een héle lange tijd."
Ik draai mijn hoofd naar mijn vrouw toe, die me met een schattige glimlach aankijkt.
"Hoezo een hele lange tijd?" vraag ik nieuwsgierig.
"Weerwolven worden namelijk erg oud. Ze kunnen wel tot tweehonderd jaar oud worden. Dus bereid je al maar voor op een erg lang huwelijk, en een erg lange heerschappij als vorst over Nachtmerrieland."
"Tweehonderd jaar is nog steeds niet voor altijd, zoals Chris en jij", herinner ik haar.
Scarlett legt haar hand weer in de mijne: "Dat zien we dan wel weer. Wie weet heeft Elaine tegen dan wel niet het Drankje van de Eeuwige Jeugd kunnen brouwen, of een elixer dat je onsterfelijk maakt. Maar dat is toekomstmuziek. Eerst wil ik gewoon genieten van het hier en nu met jou, Jack."
Ik knik enthousiast naar Scarlett: "Zullen we dat dan nu maar eens aanvatten?"
Ik til Scarlett in bruidsstijl op, waar ze om moet lachen. Ik draag haar het ziekenhuis uit, de warme lucht van Magieland in.
Buiten staat er echter een heel verwelkomingscomité me op te wachten.
Elodie, Robert, Tygo, Chris en Elaine staan gezellig in een cirkel met elkaar te kletsen, Leonora, Tristan en koningin Qiyara staan van hen apart. Achter de twee koninginnen en de legeraanvoerder staat een klein legertje van soldaten, die duidelijk ertoe bereidt zijn me meteen van het leven te beroven mocht blijken dat ik toch nog menselijk zou zijn.
Maar dat ben ik niet langer.
Ik plaats Scarlett voorzichtig terug met haar voeten op de grond, en staar verbaasd van het ene groepje naar het andere.
"Het is je gelukt, Elaine", fluistert Tygo muisstil.
"Hij is een Weerwolf", zucht Leonora opgelucht.
Qiyara werpt haar moeder een korte, verveelde blik, en maakt met een simpel handgebaar duidelijk dat de soldaten hun wapens mogen opbergen.
"Welkom in Fantasia, koning Jack De Valk van Nachtmerrieland. En deze keer voor altijd", voegt Leonora er met een glimlach aan toe. Daarbij buigt ze ook nog eens eerbiedig haar hoofd. Haar bruine ogen stralen van geluk en trots. Vervolgens wisselt ze een hele snelle en onopvallende knipoog met Scarlett uit, die met gekruiste armen achter me staat. Ze glimlacht naar de afgezette koningin, voor ze omhelst wordt door Tygo. Even kan ik een korte steek van jaloezie niet tegenhouden, maar al snel heb ik het zelf te druk met een overenthousiaste Elf op te vangen.
"Je hebt de juiste keuze gemaakt, Scar", fluistert Tygo muisstil in Scarletts oor. "Ik ben erg trots op je. Ik mag alleen hopen dat ik nog altijd jouw rechterhand mag blijven, jouw adviseur? Ik vind het daar namelijk best wel fijn aan jouw hof."
Scarlett laat vervolgens Tygo voorzichtig los. Ze schenkt hem een snelle, liefdevolle aai over zijn bruine haar.
Ze fluistert zacht: "Uiteraard, Tygo. Wie anders dan jij zou me anders moeten zeggen met wie ik oorlogje moet gaan voeren?"
Tygo lacht zijn gebit bloot door de speelse opmerking die Scarlett maakte, en draait zich vervolgens naar mij toe.
"Weerwolf-zijn staat je voorbeeldig, Jack", complimenteert hij me met een speelse grijns. Ik schenk hem een dankbare lach.
"En wat ga je nu doen?" vraagt Elaine nieuwsgierig. "Nu je bovennatuurlijk bent, en voor altijd in Fantasia mag blijven?"
Ik leg een arm om Scarletts middel heen, en trek mijn echtgenote dicht tegen me aan. Ik staar kort maar met een krachtige blik in haar ogen.
"Nu ga ik doen wat ik altijd al heb willen doen: mezelf écht leren kennen."
De volgende seconde laat ik Scarlett los, en begin ik te sprinten. Ik ren mijn benen vanonder mijn lichaam, waardoor ik het gevoel krijg dat ik vlieg. Ik ren en blijf rennen, tot de wind me begint te dragen. Ik voel me luchtig, sneller dan ooit tevoren, krachtiger dan ik ooit was. Mijn zintuigen scherpen zich aan, en een vreemde drang naar een bloedstollend gehuil borrelt op in mijn keel.
En dan loop ik op vier poten.
Mijn gestalte loopt niet meer verticaal, maar horizontaal. Vier sterke poten duwen zich af van de aarde, en laten me sneller dan ooit tevoren over de grond bewegen. Een spitse snoet snuift elke geur op, waardoor ik ineens nog meer van het bos ga houden. De geur is zo heerlijk, net zoals een bos ruikt na een stevige regenbui, maar daar wordt nu dan ook nog eens de geur aan toegevoegd van magie. Pure magie.
Voor ik het goed en wel besef, ben ik Magieland al uitgelopen en heb ik de vlakte van het boertje al getrotseerd. Ik sta sneller in Diereland dan ik dacht, en mijn poten dragen me onwillekeurig naar een plek.
De plek waar ik gisteren mijn 'ja – woord' gaf.
Ik stop bij de rivier, en laat de wind doorheen mijn vacht glijden. Ik sluit genietend mijn ogen en concentreer me op de geluiden rondom me heen. Ergens ver weg, maar aan erg hoge snelheid, nadert een Wezen me. Mijn snuit valt automatisch in een fijne lach. Net op dat moment voel ik hoe een ijskoude hand over mijn bolle kop glijdt.
"Zo te zien ging de transformatie vlot", lacht Scarlett. "En in wat ben je dan ook nog eens getransformeerd! Je bent echt de grootste Weerwolf die ik ooit gezien heb, Jack."
Naast Scarlett is inmiddels ook Chris aangekomen, die haar nieuwsgierigheid naar mijn nieuwe gestalte blijkbaar niet kon bedwingen. Ik moet bekennen dat ik nu ook wel erg nieuwsgierig geworden ben.
Ik open terug mijn ogen, en kantel mijn hoofd naar de rivier toe. In de reflectie van het wateroppervlak zie ik mezelf, als Weerwolf.
Meer bepaald, als een sneeuwwitte Weerwolf, met opvallende blauwe ogen en een gitzwarte neus. Hoog en trots sta ik op mijn sterke poten. Automatisch print er een flashback zich op mijn netvlies, naar een moment tijdens mijn eerste reis hier in Fantasia. Ik zie mezelf weer in de kelder van koning Simons kasteel staan, turend in elke magische spiegel. Maar één spiegel had mijn aandacht weten bekoren, en dat was de spiegel geweest die je weergaf als een Weerwolf. Toen had ik met evenveel verbazing naar mijn spiegelbeeld gekeken als ik nu doe. Alleen was het toen een perceptie geweest, een voorspelling. Nu is het echt.
Ik ben een geboren Weerwolf. Alsof het altijd al zo moest zijn.
"Zullen we nu eens racen, prinses Chris?" vraag ik grappend, zonder dat ik mijn mond daarvoor hoef open te doen.
Chris schraapt speels met haar hoef over de grond, en knikt wild met haar hoofd. Ik grijns mijn vlijmscherpe, indrukwekkende gebit bloot en spring ervandoor. Mijn witte poten landen in het water van de rivier, maar in tegenstelling tot mijn klungelige mensengestalte vind ik nu opvallend veel grip. Ik ren ervandoor, met mijn lange staart zwiepend in de lucht. Ik werp een snelle blik om mijn schouder, waar ik het wazige gestalte van de Vampier zie naderen.
Ik grijns, duw me nog steviger van de grond af, en geeft mijn hart datgene waar het nu al zolang naar verlangt.
Vrijheid.

Aan de rivier blijft Scarlett staan, lachend omwille van onze speelsheid.
"Waarom wacht er niemand op mij?" vraagt ze zich luidop af, gericht naar niemand in het bijzonder. Scarlett doet alsof ze nadenkt, en laat daarbij haar hand kort over haar rode, samengebundelde lokken glijden. Elegant gooit ze haar paardenstaart weer over haar schouder, en grijnst haar opvallende hoektanden bloot.
"Waarschijnlijk omdat ze weten dat ik nog steeds de snelste ben."
En dan zet ook zij de achtervolging in. Met gemak zweeft Scarlett op haar hoge hakken over het roze gras, dat aankondigt dat ze in Candyland aangekomen is. Zonder enige moeite haalt ze Chris en mezelf in, waarna ze tussen ons in komt lopen. Ze vertraagt een beetje, maar nog steeds is ze sneller dan ons beiden. Ze kijkt van links, naar mij, naar rechts, naar Chris, en legt haar hoofd kort in haar nek.
Ze glimlacht genietend.
En terwijl we alle drie tegen ongelofelijk hoge snelheid de fontein van Candyland naderen, bedenken we alle drie op hetzelfde moment exact dezelfde woorden.

Dit is niet het leven dat ik ooit voor ogen had,

maar wel het leven waar ik altijd al van gedroomd heb

Zonder afremmen springen we alle drie lenig over het hek van Candyland heen, stormen langs Luilekkerland en naderen de afgrond, die uitgeeft op het dal.
Op Nachtmerrieland.
Scarlett werpt een geamuseerde blik om haar schouder. Eerst naar Chris, dan naar mij. Ze loopt een tweetal meter voor ons uit, Chris en ik lopen dan weer op dezelfde lengte. Ook ik wissel een grijns met de Eenhoornprinses uit, die briest van genot.
En dan, zonder enige vrees of vorm van twijfel, duwen we ons van de grond af, en springen we de immense diepte onder ons tegemoet. Ooit deed Scarlett dit ook, wanneer ze wou ontsnappen van mijn bloedende lichaam na een grootschalige Weerwolvenaanval.
Maar er is nu wel één opvallende verandering.
Ze springt niet meer alleen.

~ Einde ~

Bij deze weten jullie het officiële einde van Fantasia :-)
Wat vonden jullie van dit einde? Of van het boek in het algemeen?
Laat het me zeker weten in een comment! En vergeet niet te stemmen als je ervan genoten hebt :-)