Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 14: nieuwsgierigheid leidt tot kennis

~Jack~

Dit is nog erger dan de hel.
Ik ben blij dat de verplichte legerdienst afgeschaft is in de mensenwereld.
Dit hou ik nooit vol.
Met die drie zinnen spelend doorheen mijn hoofd, laat ik me doodmoe op mijn hemelbed vallen. Mijn spieren doen overal pijn en mijn huid brandt op de plekken waar Tristan me geslagen heeft. Tristan is opvallend goed in vechten, héél goed zelfs. Hij is erg behendig en weet exact wat hij doet. Bovendien voert hij allerlei indrukwekkende stunts uit, stunts die ik nooit zie aankomen, en die tienmaal harder aankomen dan zijn stevige vuistslagen. Ik bewonder Tristan voornamelijk om zijn zelfzekerheid en zijn doelgerichtheid. Twee eigenschappen die ik langzaam aan zelf eens zou moeten beginnen ontwikkelen, zeker nu mijn gevecht steeds dichterbij komt. Maar vooral mijn zelfzekerheid blijft ver te zoeken. Ik ga een gemakkelijke prooi voor de Zwarte Draak zijn, ook al beweert heel Fantasia iets anders. Ik zou al trots op mezelf zijn mocht ik de eerste tien seconden van mijn gevecht staande weten te houden tegen de Zwarte Draak.
De Zwarte Draak...
Ik realiseer dat ik eigenlijk niets weet over mijn tegenstander. Ik weet noch zijn zwakke plekken, noch zijn sterktes. Ik ga een gevecht met een gigantisch dier aan waar ik eigenlijk niets over weet.
Ik duw me overeind van het bed en begin doorheen mijn slaapkamer te ijsberen. Iemand moet toch informatie over die Draak hebben? Informatie die het verloop van mijn gevecht zal bepalen. En het verloop van mijn leven.
Plots gaat er een lampje in mijn hersenpan branden. Leonora is dé koningin van Fantasia. Ze regeert over alle Rijken en over alle vorsten. Zij beschikt dus sowieso over alle gegevens van al haar inwoners. Inclusief de Draken.
Met stevige passen verlaat ik mijn slaapkamer, en begin rond te dwalen in het kasteel. Op zoek naar een archief, een bibliotheek of zoiets dergelijk.

~⌘~

Ik neem de laatste trap naar boven, en kom uit in de bibliotheek. Een muffe geur van oude boeken waait me tegemoet, samen met oplaaiend stof. Het is duidelijk dat hier al even geen bezoekers meer geweest zijn.
Ik knipper het licht aan, waardoor een zwak peertje begint te schijnen. De ruimte wordt vaag zichtbaar. Ik kan enkele boekenrekken onderscheiden, die tot aan het plafond reiken, en een bureau met een nachtlampje. Op de tippen van mijn tenen sluip ik naar de bureau toe, en zet het lampje aan. Vervolgens begin ik doorheen de ruimte te dwalen, in de hoop een boek te vinden dat me kan helpen. Ik laat mijn vinger langs de stoffige, oude boeken glijden, maar niets lijkt me te kunnen helpen. Ik tref voornamelijk vele geschiedenisboeken aan, die over het begin van Fantasia vertellen, maar daar ben ik allemaal niets mee waard.
"Zoeken we soms iets, meneer De Valk?"
Geschrokken kijk ik naar de deuropening, waar ik koningin Leonora zie staan. Ze leunt met haar schouder tegen de deurpost en haar armen zijn gekruist voor haar borst. Ze draagt een mandarijnkleurige, lange nachtjapon en haar haar hangt los over haar schouders. Nog steeds ziet ze er betoverend mooi uit, ondanks de strenge blik in haar chocoladebruine ogen.
Zuchtend laat ik me op het stoeltje neerzakken en knik voorzichtig.
"Ik maak me zorgen, Leonora. Ik weet namelijk niets over de Zwarte Draak. Dus ik had gehoopt..."
Ik maak mijn zin niet verder af. Ze zal er ongetwijfeld wel een einde aan kunnen breien. Bovendien weet ik niet vanwaar mijn plotse drang komt om alles met deze valse koningin te delen. Een paar dagen geleden liet ze nog een vlijmscherp meisje langs mijn wangen en keel glijden, waarmee ze me dreigde te verwonden –of te vermoorden –, en nu beschouw ik haar als mijn dichtste vertrouwenspersoon. Ik begrijp echt niet vanwaar dat plotse gevoel komt, aangezien ze nog steeds jacht zet op mijn vriendin en ik al genoeg met haar meegemaakt heb om te weten dat je haar niet kunt vertrouwen.
Leonora glimlacht flauwtjes omwille van mijn antwoord en stapt naar een boekenrek toe. Ze mompelt de titels tussen haar tanden door, tot ze het boek aantreft waarnaar ze op zoek was. Het is een boek dat in leder omhuld is, en waarop met gouden, sierlijke letters: 'De Grootste Vijanden van Fantasia' geschreven staat. Het bevat een goede duizenden bladzijden, waarvan de randen afgebrand zijn. Het boek heeft duidelijk al een paar hevige oorlogen meegemaakt, maar het is nog steeds leesbaar.
"Hier kan je misschien wel iets mee aanvangen."
Leonora legt het boek met een plof neer op het houten bureautje. Ik kijk de koningin dankbaar aan, en richt vervolgens mijn ogen op het boek.
"Ik mag hopen dat ik niet alles hoef te lezen?" vraag ik grijnzend.
"Nee. Zoals de titel zegt: het zijn allé vijanden van Fantasia."
Leonora staat achter mijn stoel. Ze buigt zich voorover, tot haar mond mijn nek raakt. Teder begint ze zoenen te drukken op mijn huid, terwijl haar handen langs mijn borstkas naar de ronde uitsnijding van mijn T-shirt toe glijden.
"Ha zo", antwoord ik droogjes en sla het boek open, zonder verdere aandacht aan de verleidende koningin te schenken.
Leonora merkt mijn ongeïnteresseerde handeling op, waardoor ze stopt met me te verleiden. Tenminste: dat dacht ik.
Of daar hoopte ik op.
"Ze staan van minst gevaarlijk naar meest gevaarlijk geordend", verklaart ze en kronkelt ondertussen sierlijk langs de stoel. Ze laat zich op mijn schoot neerzakken, haar beide handen om mijn hals gewikkeld. Met haar duim dwingt ze me haar aan te kijken, ook al doe ik dat liever niet. Dan denkt ze dat ik haar interessant vind, dat ik haar wel zie zitten of, meer zelfs, ik haar wil zoenen.
Geen één van deze veronderstellingen is waar.
"Je mag eens raden wie er helemaal achteraan in het boek staat."
Meer woorden maakt ze er niet aan vuil. Ze begint weer mijn hals te zoenen, terwijl ze haar lichaam dicht tegen het mijne aanplakt. Ik voel geen lucht meer tussen mijn lichaam en het hare, alsof we versmolten zijn tot één organisme. Het bezorgt me een beklemd, misschien zelfs angstig gevoel, maar ik besluit wijselijk om er niet op in te gaan en me te concentreren op mijn boek.
"Wel? Waarom neem je niet eens een kijkje?" herhaalt Leonora haar vraag zonder haar mond weg te brengen van mijn hals.
Ik slik en begin naar het laatste hoofdstuk te bladeren, dat dus overeenstemt met de grootste en meest gevaarlijke vijand van Fantasia.
"De Zwarte Draak?" gok ik intussen.
Leonora laat haar hand doorheen mijn haar glijden, en laat haar mond naar mijn oor toe reizen.
"Dat is de op één na grootste vijand. Er staat iemand anders op de troon."
Ik blader door tot het laatste hoofdstuk, en kom aan bij de inleiding van het hoofdstuk. De eerste letter van de naam is groter en rijkelijk versierd, terwijl de andere letters kleiner van formaat en in een normaal handschrift geschreven zijn. Onder de naam kleeft een afbeelding van het wezen. Het is geschilderd door iemand die duidelijk enorm goed is in zijn werk, want het lijkt net op een foto. De randen zijn zacht en onopvallend, terwijl haar gelaatstrekken scherp en zuiver zijn. Bovendien heeft dit kunstwerk veel weg van een momentopname, want de schilder verwijst gedetailleerd naar haar grootste drang: bloed. Met rode ogen kijkt een meisje me vanaf het schilderijtje aan, haar schouders wat meer naar voor gebogen en bloed sijpelend uit haar mondhoeken. Haar benen zijn voor elkaar geplaatst, alsof ze wandelt. Haar hoofd hangt samen met haar schouders wat meer voorover, maar haar ogen zijn op 'mij' gericht, waardoor ze me vanonder haar wimpers aankijkt. Haar tatoeage zit gedeeltelijk verscholen achter haar lederen jasje en haar rode lokken vliegen op bij de stap die ze zet.
Net zoals mijn vriendin in het echt is, ziet ze er zelfs op dit kunstwerk heel betoverend uit.
"Scarlett", zeg ik zacht. "Natuurlijk."
Leonora stopt met haar wanhopige pogingen om me zover te krijgen dat ik iets meer met haar wil proberen, en laat ter wijze van antwoord gewoon haar hand uit mijn haar naar mijn wang toe glijden.
"Ik neem het je niet kwalijk dat je verliefd geworden bent op haar, Jack. Je was gewoon een beetje verblind door... Wel ja, waardoor eigenlijk? Zo knap is ze nu toch ook weer niet?"
Ik besluit wijselijk mijn woorden in te slikken. Leonora zal me toch nooit begrijpen waarom ik op Scarlett val, en niet op iemand zoals zij.
"Ik denk dat je maar beter kunt gaan, Leonora", zeg ik koeltjes. "Ik wil even in stilte... lezen."
Zonder nog een woord te zeggen staat Leonora op. Ze trekt haar nachtjapon goed over haar slanke lichaam, en stapt nors de bibliotheek uit.

~⌘~

Kort nadat Leonora opgestapt was, had ik besloten om het boek te lezen in mijn slaapkamer. Op één of andere vreemde manier voelde ik mij namelijk niet veilig in de bibliotheek, met mijn rug naar de deur toegekeerd. Ik was bang dat Leonora elk moment terug zou komen, en wie weet met welk krankzinnig plan.
Misschien drukt ze wel weer een mes tegen mijn keel.
Ik voorkom liever dan te genezen, dus ik had het boek onder mijn arm gepropt en was vertrokken.
Nog steeds is het muisstil in het grote kasteel. Je hoort alleen maar het vage geluid van mijn sloffende voeten over de marmeren vloer.
En het geluid van mijn rammelende maag.
Het was dan ook erg dom van me geweest om het diner over te slaan, ondanks ik deze ochtend wél ingegaan was op de aanbieding van Leonora om plaats te nemen aan de Koninklijke Tafel. Maar toen een bediende van Leonora me was komen ophalen in mijn kamer, had ik haar vriendelijk afgewimpeld. Ik had me te moe gevoeld, en ik had er alles behalve zin in gehad om met mijn drie grootste vijanden te gaan dineren. Ik had er alles behalve zin in gehad om hen in de ogen te kijken, terwijl ze me vragende blikken zouden toegeworpen hebben waarom ik voor Scarletts kant kies, en niet voor die van hun.
Een simpele afwijzing op hun aanlokkelijke aanbod was het beste geweest wat ik kon doen. Maar daar draag ik nu dus de gevolgen van: een maag dat smeekt om voedsel.
Maar daar ga ik weldra verandering in brengen. De keuken zal niet langer veilig voor me zijn.
Ik dwaal de trappen af, en passeer daarbij het 'geheime kantoortje' van Leonora. Stokstijf blijf ik stilstaan als ik zie dat de beveiliging, koning Simons elektrische striemen, verdwenen is. Waarschijnlijk heeft hij de vloek opgeheven omdat hij overgesprongen is naar het kamp van Merida. Tenminste, dat is wat ik gisteren kon opmaken uit het gesprek tussen moeder en dochter.
Nieuwsgierig leg ik mijn hand om de deurklink, en duw de deur voorzichtig open.
Er gebeurt niets.
Op mijn hoede kijk ik langs de deur naar binnen, maar het kantoortje is verlaten. Ik lijk even te twijfelen, maar voor mijn gedachten me kunnen waarschuwen om het niet te doen, hebben mijn voeten beslist om naar binnen te stappen. Ik sluit de deur stil achter me, en knipper het bureaulampje aan.
Het is een erg kil en koud kamertje, met amper versieringen. Eén muur is helemaal beschilderd en moet het plattegrond van Fantasia voorstellen. De grenzen van de Rijken zijn zichtbaar, de naam van het Rijk staat erop vermeld en er staat ook telkens bij genoteerd wie de huidige koning of koningin is. Met potlood zie ik dat Leonora er allerlei routes op aangeduid heeft, en op belangrijke plekken heeft ze een kruisje gezet. Ik weet niet wat ze hiermee bedoelt, maar het ziet ernaar uit dat Leonora een georganiseerde koningin is. Haar georganiseerde kantje komt ook terug bij de ordening van haar bureau, dat netjes opgeruimd in het midden van dit kantoortje staat. Stapels papieren liggen op een hoopje in het midden van het tafelblad, met een balpen er bovenop. Op de hoek staat een vreemd voorwerp. Het lijkt op de bol van een waarzegster. Alleen staat deze bol op een gouden staander, met drie poten. Vooraan, tussen de twee voorste poten, is er een klein knopje. Het is amper zichtbaar in de gouden staander, maar toch valt mijn blik er meteen op. Langzaam zweeft mijn vinger recht op de knop af, en nog langzamer druk ik erop. De bol begint een wit licht uit te stralen, en zendt een flitsstraal naar boven. Verwonderd kijk ik toe hoe de straal meer vorm begint te krijgen, en er beelden op zichtbaar worden in het glas van de bol. Ik merk op dat de straal zich steeds meer naar mijn lichaam begint om te buigen, en de beelden niemand anders dan Scarlett Leforne weergeven.

  ~⌘~  

En, wat denken jullie?! Zal Jack trouw blijven aan Scarlett, of zal hij ooit toch eens toegeven aan Leonora's verleiding? 

Vote, volg, reageer, ... And enjoy :)