Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 22: het tegengif

~Scarlett~

Het kasteel weerspiegelt mijn diepste gevoel: leegte. Er is geen enkele ziel te bekennen. Waarschijnlijk durft niemand zich nog te vertonen, na mijn perfecte overwinning tegen de Slangenkoningin.
Toch voel ik me even leeg als dit spookkasteel.
Best een vreemd gevoel, aangezien ik Chris terug heb en eindelijk mijn wraak op Leonora heb kunnen nemen. Maar morgenochtend is het zover.
Dan moet ik afscheid nemen van Jack.
Voorzichtig duw ik de deur open, en loop op de tippen van mijn tenen de slaapkamer, waar Jack verblijft, binnen. Het is stikdonker in de sprookjesachtige kamer en het is er even stil als in de lange gangen van Leonora's paleis.
Met uitzondering van Jacks zware ademhaling.
Uitgeput, gebroken en nog vuil van zijn trainingen is hij met zijn kleren nog aan op het bed in slaap gevallen. Zijn armen liggen gekruist boven zijn hoofd, zijn gezicht is begraven in zijn hoofdkussen. Het donsdeken ligt keurig opgeplooid onder zijn gestrekte benen.
Hij ziet er zo schattig uit als hij slaapt.
Ik sluip doorheen de kamer naar de hoek toe, waar Jack de rugzak de hele tijd heeft bewaard. Hij is er niet eens aan gekomen, dat zie ik aan de plaats waarop het voorwerp nog steeds staat. De compositie Excalibur – rugzak is namelijk nog altijd dezelfde. De moddervlekken zitten nog steeds op de ruwe stof. Jacks kennende zou hij al lang die vlekken proberen verwijderd hebben. Maar daar heeft hij duidelijk de tijd niet toe gehad.
Ik neem voorzichtig de rugzak van de vloer en sla het over mijn rechterschouder. Ondertussen blijven mijn ogen geklemd zitten op Jacks slapende lichaam. Ik kan het gedacht maar moeilijk verdragen dat hij er morgen niet meer zal zijn. Tranen beginnen spontaan achteraan in mijn ogen te branden, die ik snel verbijt door mijn lippen op elkaar te persen en deze slaapkamer zo snel mogelijk te verlaten. Ik open het raam en ga in de opening op mijn hurkje zitten. Ik kijk voor de laatste keer om mijn schouder en voel hoe een mondhoek voorzichtig omhoog kriebelt.
"Ik kom zo meteen weer naar je toe", beloof ik hem mompelend.
Dan duw ik me af, en val meters naar beneden. De wind slaat zich als een tweede huid om me heen en laat mijn haren wapperen. De grond beeft onder mijn voeten wanneer ik land en veroorzaakt zachte aardschokken tot in Drakenland.
Nee, ik zal echt nooit aan dit fenomenale gevoel kunnen wennen.

~⌘~

Sneller dan de bliksem, zachter dan het ruisen van een blad en soepeler dan een jonge kat begeef ik me naar Magieland. Ik zal blij zijn mijn vrienden, tezamen, terug te zien. Het lijkt dan ook echt al weken geleden wanneer ik Elodie voor het laatst gezien heb, of Robert voor het laatst in mijn armen kon sluiten. Of ik mijn tweede tatoeage door Merida liet zetten.
Chris heeft me gehoorzaamd: ze zit braaf op me te wachten aan de voordeur van Merida's geheime huis. Haar rode ogen staan bezorgd, maar haar lichaam straalt vertrouwen uit. Ze wist dat ik me aan mijn woord zou houden en weldra naar hier zou komen.
En dat deed ik dus wel degelijk.
Sprakeloos sta ik voor mijn merrie, haar donkerrode ogen snijdend in de mijne. Haar huid trilt zacht op de plek waar haar tatoeage zit, waardoor de mijne automatisch ook begint te jeuken. Ik kan de angst die ze afgelopen dagen heeft gehad in haar ogen aflezen, de onzekerheid ligt als een dunne sluier om haar sterke lichaam heen en de opluchting uit zich in de vorm van een tevreden grijns. Vanuit het niets duwt ze plots haar snoet tegen mijn schouderblad aan, en trekt me dicht tegen haar borstkas aan. Ik vlecht mijn vingers doorheen haar vacht en sluit genietend mijn ogen. Chris zucht diep, waardoor haar koude adem doorheen mijn haar naar mijn nek glijdt. Traag laat ze haar hoofd steeds meer hangen, tot ze volledig steunt op mijn schouder. Ik zou durven zeggen dat ze uitgeput is, maar Vampiers kunnen nooit moe worden. Waarschijnlijk is ze gewoon uitgeput door alle emoties die ze de afgelopen dagen heeft meegemaakt.
Ik voel wat zij voelt. Ik heb de laatste dagen minstens evenveel emoties als zijzelf voelen opsteken.
"Ik heb het gif van de Sneeuwslang", vertel ik haar met mijn ogen dicht. "We kunnen Elodies vleugels helen. En mijn eigen huid."
Chris sabbelt tevreden aan het leder van mijn jasje, waar ik om moet lachen. Waarschijnlijk is dat haar manier om te tonen dat ze trots op me is.
"Ik ga naar binnen, Merida de elementen overhandigen. Ga je mee, of ga je jagen?"
Chris lijkt even te twijfelen, maar uiteindelijk overwint haar dorst. Ik wil zo graag met haar meegaan, om haar te beschermen en haar niet opnieuw kwijt te geraken, maar ik besef ook dat ik aan Chris moet bewijzen dat ik haar vertrouw.
En dat ze sterk genoeg is om op zichzelf te passen.
Mocht ze me vragen mee te gaan, met alle plezier. Maar, net zoals elke jonge tiener, wilt ze haar onafhankelijkheid tonen.
Ze wilt me bewijzen dat ze de naam 'Vampier' waardig is.
"Wees voorzichtig, schat. Kom snel terug."
Ik woel doorheen de manen die in haar gezicht hangen en druk een verloren kusje op haar voorhoofd. Ik kijk toe hoe Chris de veilige koepel verlaat, en zich in de bossen van Magieland begeeft. Toch heb ik er opvallend veel vertrouwen in dat ze terug zal komen.