Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 18: zo dichtbij

~Scarlett~

Het contrast tussen de koude avondwind en het warme gevoel diep in mijn buik, kan bijna niet groter. Jack zoenen – ook al is het een holografische voorstelling van hem – laat me iets ervaren waar ik nog nooit eerder kennis mee mocht maken: zwakte. In zijn sterke armen voel ik me als het meest hulpeloze meisje van Fantasia. Zijn mond die teder de mijne kust, laat me wegsmelten zoals sissende boter in een pan. Zijn dominante, helderblauwe ogen die zich op mijn rode irissen vastzetten, wanneer we onze ogen openen na een heerlijke kus, doorboren me tot in mijn ziel.
Ik glimlach zo verliefd naar hem, dat ik me even weer menselijk voel. Even lijk ik niet meer op de moordzuchtige Vampier die ik al tien jaar ben en vanaf de allereerste seconde naar Jacks bloed snakte, maar op een gewoon tienermeisje dat haar eerste verliefdheid meemaakt.
Jack beantwoordt mijn glimlach met een derde, volmaakte kus. Zijn holografische handen duwen me vanuit mijn schouderbladen dichter naar hem toe. Mijn handen daarentegen zijn nog altijd in zijn haar bevestigt, waarmee ik zijn hele kapsel al naar de vaantjes geholpen heb. Maar dat lijkt Jack niet te deren, integendeel: hij wordt er opgewonden van. Ik voel hoe zijn geslacht in zijn broek begint te groeien. Zijn drang om hier en nu, met mij, te staan vrijen, is groot.
Ik moet toegeven: mijn drang ook.
Traag glijden zijn handen van mijn schouderbladen door naar mijn schouders, waar hij langzaam de zwarte stof naar beneden drukt. Alles verloopt zoals we het willen: we zoenen zoals twee geliefden die elkaar terugzien na een jarenlang afscheid, het verlangen naar elkaar is enorm en de eerste stappen tot meer zijn genomen. Alles zou verlopen zoals Jack en ik het willen, maar daar beslist Bill Jones anders over.
Plots hoor ik de geschrokken Cowboy mijn naam roepen. Zijn stem echoot doorheen het verlaten bos, en laat mijn nekharen overeind staan.
Niet nu. Niet hier. Niet Bill.
Vliegensvlug draai ik me om, en kijk de – nog steeds vastgebonden – Cowboy aan. Hij zit aan de overkant van het meer, maar zelfs van hieruit kan ik zien dat hij afkeer in zijn ogen heeft branden. Zijn mond vormt niets meer dan een verticale streep en zijn sterke spieren staan opgespannen. Hij probeert zich te bevrijden van de ruwe touwen, maar dat is onbegonnen werk. Ik rol met mijn ogen als ik zijn wanhopige pogingen zie, en duw mijn jumpsuit weer wat meer omhoog over mijn bovenarmen. Van hieruit kan Bill toch gelukkig niet zien dat mijn kledingstuk niet meer op de juiste plaats lag.
"Zijn er problemen, meneer Jones?" roep ik doorheen de nacht naar de Cowboy vol vraagtekens in zijn ogen.
"Wat ben jij aan het doen, Scarlett?" schreeuwt hij terug. "Stond je nu echt te praten met... Ik weet het niet, een Geest?!"
Ik werp een blik over mijn schouder, en zie dat de holografische vorm van Jack verdwenen is.
Perfect. Dan kan ik Bill blaasjes wijsmaken.
"Je ziet dingen die er niet zijn, Jones. Hoe hard was de klap van de grond tegen je hoofd?" vraag ik grijnzend.
Ondertussen is Tygo ook wakker geworden, waarschijnlijk door ons geschreeuw. In stilte volgt hij ons gesprek, dat van beide kanten van het meer komt.
"Leforne, stop met ontkennen! Ik heb het zelf gezien!"
Een seconde later sta ik voor Bill, gehurkt en met mijn hand tegen zijn schouder geplaatst. Ik maak een afkeurend geluidje.
"Arme Bill", mijn tanden glijden over mijn lip, "volgens mij ben je krankzinnig geworden. Zal ik je uit je lijden verlossen?"
Bill rukt nogmaals aan zijn touwen en maakt daarbij een grommend geluid, maar hij komt er niet ver mee.
"Wat deed je daar dan, Scarlett? Wat had je aan de overkant van het meer te zoeken?"
Ik ga weer rechtop staan, en wenk Tygo met mijn hoofd dat hij naar hier moet komen.
"Nu we toch allemaal wakker zijn, kunnen we maar beter doorlopen. Elke seconde is van belang."
"Je negeerde mijn vraag, bloedzuiger", verwijt Bill me.
"Bedankt voor je onnuttige informatie waar noch Tygo, noch ik iets aan had, bijna-sheriff. Breng ons nu maar op die 'geheimzinnige manier' van je naar Chris."
Ik plaats mijn handen om de touwen van Bill, die rond zijn middel gebonden zijn. Met één simpele beweging trek ik de touwen aan stukken, waardoor Bill dus bevrijd is uit zijn knellende positie.
"Normaal gezien doen vrouwen andere dingen op die hoogte", zegt hij met een begeerlijke blik in zijn ogen, die hij – naar mijn gevoel – iets te lang op mijn voorover hangende borstkas richt .
Ik kijk de verleidende Cowboy vanonder mijn wimpers aan, en bijt zacht op de binnenkant van mijn wang. Het beste is om zijn opmerking te negeren, want dit is net wat hij wilt: reactie uitlokken. Hij hoopt me kwaad te krijgen. Hij hoopt de waarheid uit mij te persen. Hij koestert nog steeds de hoop om me te overmeesteren.
Maar dat zal niet gebeuren.
Ik deins een stap achteruit, waardoor ik naast Tygo kom te staan. Hij heeft zijn plakkerige T-shirt weer over zijn hoofd getrokken, en staat te rillen op zijn benen door zijn nog steeds vochtige kledij. Ik heb medelijden met hem, maar ik kan hem niet helpen.
Bill bromt enkele vloekwoorden binnensmonds, en grijpt ondertussen naar het gouden amulet met de kronkelende slang. Hij biedt me zijn hand aan. Ik werp een verontrustende blik op zijn uitgestoken hand.
"Als je wilt dat ik jullie help, moet je wel connectie met mij maken. Anders sta ik over enkele minuten alleen op de afgesproken plek, zonder jou en Tygo."
"Ik hou niet zo van lichamelijk contact", zeg ik droogjes.
Bill rolt met zijn ogen, en legt in een bruuske beweging zijn hand om mijn elleboog.
Met mijn eigen hand zoek ik naar die van Tygo, die onze vingers met elkaar verstrengelt. Hij geeft een kneepje in mijn hand, en buigt zijn hoofd naar mijn oor toe.
"Kunnen we hem wel vertrouwen, Scar?" fluistert hij zacht.
Ik werp een schuine blik op de Cowboy naast mij, en haal mijn schouders bescheiden op.
"Neen, maar we hebben geen andere keuze."
Bill begint enkele geheimzinnige woorden te prevelen, in de officiële taal van Fantasia. De ogen van de gouden slang, in het amulet, lichten zilver op. Een kleur, even grijs als zijn ogen, komt uit zijn mond gegleden in de vorm van een doorzichtige mist. De mist cirkelt om onze lichamen heen, en brengt ons naar een ander dimensie. Het lijkt alsof ik in een zwart gat zweef, waar geen einde aan lijkt te komen.
Tot ik met een harde klap in lichtgeel zand beland.
Ik rol doorheen het zand van een kleine heuvel af, ondanks Tygo's smekende hand die me bij hem wou houden. Zand vliegt in mijn ogen, waardoor ik snel mijn ogen sluit. De wereld blijft maar draaien, tot ik uiteindelijk stop met rollen en met mijn gezicht in het zand gedrukt tot stilstand kom.
Ik kreun zacht en hef mijn hoofd op. Een hevige wind speelt met mijn rode lokken en gooit zoveel mogelijk zand als het dragen kan tegen mijn huid. De temperatuur is hier flink gedaald tegenover mijn laatste bezoekje aan Cowboyland.
Ik had het moeten weten: Chris is bij de Cowboys!
Mijn mond voelt droog aan en mijn armen trillen onder mijn gewicht dat mijn lichaam overeind moet houden. Ik lijk verlamd te zijn, want ik onderneem geen enkele actie. Ik kan alleen maar toekijken hoe het Wilde Westen niet meer dan een wazig beeld voorstelt door een zandstorm die hier momenteel aan de gang is.
Tot ik Tygo's hand op mijn schouder voel, en zijn eeuwige bezorgdheid in zijn stem hoor.
"Is alles in orde, Scarlett?"
Ik negeer Tygo's vraag, en sta ondertussen tergend traag op. De wind blijft met mijn haar spelen, maar ik kan alleen maar aan één ding denken: Bill is de ontvoerder van Chris.
"Mislukte Jones!" schreeuw ik kwaad en draai me bruusk om.
Bovenop de heuvel staat Bill, met het amulet nog steeds in zijn handen. In zijn andere hand houdt hij zijn pistool vast. Hij heeft een spottende grijns op zijn gezicht.
"Voor je verkeerde dingen gaat denken, juffrouw Leforne: ik heb Chris niét ontvoerd."
"Waarom bracht dat verrekte amulet van je ons dan naar Cowboyland?!" roep ik terug terwijl ik forse bewegingen maak.
"Omdat Leonora me dit amulet heeft gegeven zodat ik weer thuis kon komen, of wanneer ik gevaar liep ik snel naar Cowboyland zou kunnen vluchten."
Ik laat mijn tanden over elkaar glijden, maar weet mezelf toch te beheersen.
Dat verdient toch wel een applausje omwille van mijn zelfbeheersing, vind ik persoonlijk.
"Zorg er dan nu maar voor dat je me naar de échte plaats van Chris kunt brengen, of ik zorg ervoor dat je nog wel degelijk dat amulet nodig zult hebben."