Fantasia 4: Oneindig Onsterfelijk

Hoofdstuk 23: de laatste avond

~Scarlett~

Terug de koude avondwind tegemoet. Terug op weg naar het kasteel van Leonora. Maar deze keer om een heel andere reden. Deze keer ben ik niet uit op wraak, of vastbesloten Chris te redden uit de klauwen van de Sneeuwslang.
Deze keer ga ik in naam van de liefde.
Nadat ik het vreselijke drankje naar binnen had gekapt, had ik toegekeken hoe Elodie hetzelfde had gedaan. Het had slechts enkele seconden geduurd vooraleer haar vleugels fel begonnen te twinkelen, en een felle lichtstraal plots kwam opdagen. Die lichtstraal bewoog zich als een kronkelende krul over haar flinterdunne vleugels naar de scheur toe, waar deze zijn uitwerking deed: hij naaide de twee stukken weer aan elkaar.
En Elodie kon weer vliegen. Ze was weer een Elf.
Ik daarentegen zit nog steeds met de vervelende, jeukende bobbels op mijn lichaam. Elaine vertelde me dat ze weldra weg zullen trekken, maar ze meer tijd nodig hebben. De aandoening is namelijk ernstiger dan die van Elodie.
Toch was het geluk in die blauwe kijkers van de Elf alles overtreffend. Al moet ik mijn hele leven doorbrengen als een verbrande Vampier, ik zal tenminste mijn geweten kunnen sussen met het gedacht dat Elodie weer een thuis heeft. Ze heeft haar identiteit terug. En ze niet langer die klagende Elf zal zijn, omdat ze alles te voet moet afleggen.
Ik grinnik binnensmonds bij het gedacht aan de zagende Elf op onze tocht richting Reuzenland. Uit pure wanhoop hadden we Elodie op Chris' rug gezet, zodat ze tenminste toch even haar mond zou houden. Flarden aan die herinnering dwalen voor mijn ogen terwijl ik naar boven klim, in de richting van Jacks logeerkamer.
Het raam staat gelukkig nog steeds open, waardoor ik gemakkelijk naar binnen kan klimmen. Toch is 'gemakkelijk' relatief. Het zou veel gemakkelijker zijn in mijn strakke, lederen broek in plaats van deze jumpsuit. Bovendien is een klimtocht tegen een bakstenen wand van een kasteel niet erg handig op laarsjes, die een hak bezitten van minstens zeven centimeter.
Maar het lukt me, zoals altijd.
Tot mijn verbazing is het bed leeg. De lakens zijn zacht gekreukt op de plek waar Jack daarnet nog zo vredig had liggen slapen. Ik hoor het stromen van water, dat uit de badkamer lijkt te komen. Een witte damp hecht zich als een dun laken om me heen en zorgt voor de heerlijke geur van shampoo. Ik glimlach zacht en begeef me in de richting van de badkamer, waar Jack staat te douchen. Ik hoor hem genietend kreunen wanneer het warme water over zijn blauwe plekken, ontstekende wonden en uitgeputte huid stroomt. Het water dat afgevoerd wordt, is bruin van de modder en plakkerig van zijn zweet. Dat kabbelende beekje is het levende bewijs van Tristans tirannie, of de panterman zijn harde training.
Bescheiden blijf ik in de deuropening staan. Ik moet zelfs de neiging onderdrukken om mijn blik van Jacks naakte lichaam weg te slaan. Hij staat met zijn rug naar me toegekeerd, zijn ogen gesloten omwille van het genot dat hij op dit moment ervaart.
Ben ik werkelijk weer zo preuts geworden?! Wat heeft ervoor gezorgd dat ik weer mijn menselijke bescheidenheid – op vlak van intimiteit althans – naar boven weet te brengen?
Precies ja, niets.
Ik duw de zwarte stof van mijn bovenarmen, en laat mijn jumpsuit verlegen van mijn schouders glijden. Vervolgens rits ik mijn laarsjes open, en stap uit mijn schoenen. Behendig laat ik mijn nylonkousen van mijn lange benen glijden, samen met mijn onderbroek.
En dan heb ik ineens niets meer aan.
Beschaamd omwille van mijn naakte, bleke huid, sla ik mijn ogen naar de grond. Toch zorgt een ongekende kracht er ook voor dat ik in de richting van de inloopdouche beweeg, en mijn armen om Jacks middel durf te slaan. Mijn mond kust teder zijn blote schouder, waarop enkele druppels kraantjeswater aan de oppervlakte drijven. Ik sluit genietend mijn ogen en laat mijn lippen over de druppels naar zijn hals doorglijden. Ik laat onderweg een spoor van verloren kusjes achter.
"Ik wist dat je terug zou komen", fluistert Jack warm.
"Jouw laatste avond zou ik voor geen goud willen missen", antwoord ik tussen twee zoenen door.
Traag draait Jack zich om. Zijn helderblauwe ogen schitteren als nooit tevoren en zijn lippen nodigen me uit om hem eindeloos lang te kussen. Zijn handen trekken warme sporen over mijn lichaam wanneer hij ze vanop mijn heupen naar mijn gezicht toe laat glijden. Zijn vingers hechten zich vast in mijn lange haar, dat langzaam aan nat beginnen te worden van de dikke waterstraal. Zijn blik hecht zich op de mijne vast, waarin ik maar één emotie kan aflezen: trots. Ik heb nog nooit iemand zo trots naar me zien kijken als Jack op dit moment doet.
"Er moet wel veel gebeurd zijn", besluit hij. "Vertel me alles."
"Ik bespaar je liever de langdradige details. Maar het komt erop neer dat ik Chris heb kunnen bevrijden, Leonora heb verslagen en ik het gif van de Sneeuwslang toch nog gevonden heb."
"En het drankje gewerkt heeft", constateert Jack terwijl hij zijn ogen over mijn naakte lichaam laat glijden.
Automatisch volg ik zijn blik, en begrijp waar hij op doelt: de brandwonden zijn verdwenen. Hier en daar zie je nog enkele vage plekken op mijn huid, maar zelfs die zullen met de tijd verdwijnen. Mijn immense dorst is gaan liggen.
Ik ben weer een normale Vampier.
Ik lach tevreden: "Blijkbaar wel, ja."
Ik kijk Jack weer in zijn blauwe ogen aan en laat ondertussen mijn vingertoppen de kronkels van zijn borstspieren volgen.
"Er zijn wel twee kleine details", ik pers mijn lippen op elkaar. "Leonora is de Sneeuwslang, en Merida is gesneuveld in een gevecht tegen dat sissende reptiel."
De ogen van mijn knappe Jack worden ze groot als schoteltjes. Hij wilt iets zeggen, maar daar laat ik hem de kans niet toe. Ik druk mijn mond op de zijne, en tuit mijn lippen voor een lange, saaie kus. Een kus die hem smeekt om er niet verder op in te gaan, maar gewoon te genieten van dit moment.
Voorzichtig los ik zijn lippen, en open even voorzichtig mijn ogen. Zijn blauwe ogen staan verrast, en lijken de boodschap niet echt begrepen te hebben.
"Ik wil er niet dieper op ingaan, lieverd", zucht ik. "Ik wil gewoon ... jou. Want morgen kan het niet meer."
Opnieuw plant ik mijn lippen op de zijne, maar deze keer dringender en vol passie. Deze keer kust Jack me wel terug, met evenveel passie als ik doe. De druk op zijn handen vergroot en hij vlijt zijn natte lichaam tegen het mijne aan. De lucht tussen ons in wordt helemaal weg geperst. Een hand van hem vestigt zich in mijn nek, zijn vingers verspreidt over zoveel mogelijk huid. Zijn vingertoppen volgen de vormen van mijn zwarte tatoeage inkt. Zijn andere hand knijpt in het vlees boven mijn heup, verlangend en dominant.
Hij wilt me even graag als ik aan hem.
Ik plak me nog dichter tegen Jacks lichaam aan en grabbel ondertussen met mijn hand naar de doucheknop. Ik draai deze dicht, en laat me vervolgens met mijn rug tegen de koele, witte tegels aanvallen. Het contrast van Jacks lichaam, dat in vuur en vlam staat, en de lage temperatuur van de tegels is groot. Maar al snel voel ik die koude niet meer. Om precies te zijn, op het moment dat Jack zijn tong over mijn onderlip glijdt, en zo de toestemming vraagt om mijn mond te mogen betreden, verdwijnt alle kou. Ik kan me dan alleen nog maar verwarmen aan de sterke spier die een vurige tango danst in mijn mond.
"Veel beter dan een hologram", grap ik snel tussen twee zoenen door.
"Wees daar maar zeker van", hijgt Jack terwijl hij een glimlach op zijn lippen tovert.
Het duurt niet lang meer of ik spring in zijn middel. Ik sla mijn benen om zijn heupen heen en begin doorheen zijn haar te woelen. Jack drukt zijn handen hard tegen mijn schouderbladen aan. Zo hard dat het lijkt alsof ik met zijn lichaam zal samensmelten.
Hij stapt de inloopdouche uit, en brengt me naar zijn slaapkamer. Hij laat me met veel respect op zijn lakens neerzakken, en dat allemaal zonder zijn tong te verwijderen uit mijn mond. Hij duwt voorzichtig mijn dijen uit elkaar, zodat hij tussen mijn benen in kan komen liggen. Ik geniet van dat gevoel: het gevoel van Jacks zachte handelingen die tot meer zullen leiden. Daar waar Tygo eerder ruw en hevig was in zijn verleidingstrucs, is Jack zo zacht en liefdevol. Hij doet het op een aardige manier, op een manier die mij zwak laat voelen in zijn sterke armen.
Plots verbreekt hij het contact tussen onze monden, en streelt teder mijn haar. Hij spreidt mijn rode lokken uit over zijn hoofdkussen, terwijl hij in mijn ogen verdrinkt.
"Ik kan niet met woorden zeggen hoeveel ik je gemist heb, Scarlett. Ik heb elke seconde aan je gedacht."
Opnieuw zo'n momentje dat ik me hopeloos zwak voel, en niet weet wat ik moet doen. Waarom moet deze man zulke gevoelens in me teweeg brengen? Me zo apart laten voelen? Me zo hopeloos verliefd op hem maken?
Het wordt opnieuw vertrouwen op mijn intuïtie.
Ik leg een hand tegen zijn wang en laat deze over zijn hals naar zijn borstkas doorglijden. Ik begin cirkeltjes te tekenen op zijn stevige borstspieren. Ondertussen glimlach ik verliefd naar hem. Mijn lichaam smeekt hem om mij aan te raken, want ik smacht naar zijn warmte.
"Bewijs het me dan op een andere manier, schat."
Jack grijnst zijn witte tanden bloot, en buigt zijn hoofd vervolgens naar mijn hals toe. Hij drukt diepe zoenen op mijn halslijn, richting het holle gedeelte van mijn sleutelbeen toe. Ondertussen kronkel ik mijn been om het zijne heen, en bol mijn rug wat meer op. De hitte die als een vuurpijl doorheen mijn hele lichaam schiet, laat mijn huid sidderen. De immense druk die in mijn buik ontstaat kan maar op één manier bevredigd worden.
Ik wil Jack. En hij wilt mij.

~⌘~

De hele nacht lang verblijf ik in zijn armen. De hele nacht lang luister ik naar het regelmatige kloppen van zijn hart. Ik zal zijn hartslag voor altijd in mijn geheugen geprint houden, als bewijs van zijn levendige verliefdheid. De hele nacht lang lig ik in dezelfde positie in zijn armen te rusten, genietend van het bevredigende gevoel in mijn buik. Ik zal nooit weten hoe Jack het doet, maar het gevoel dat hij me telkens opnieuw bezorgd, is onbeschrijfelijk. Het moment dat hij met mij versmolt en onze twee werelden één wereld vormden, had ik mijn meest perfecte hoogtepunt ooit ervaren. Wat hij me geeft, zal niemand anders me ooit kunnen geven.
Ik zal altijd van deze man houden, hoe apart onze werelden ook zijn.
Voorzichtig schuif ik Jacks arm van mijn middel weg wanneer de eerste zonnestralen zich over Fantasia spreiden. Op de tippen van mijn tenen loop ik in de richting van de badkamer, waar ik mijn kledij van de grond pluk. Ik wurm mijn bleke lichaam in mijn jumpsuit met afhangende schouders en fatsoeneer mijn haar door er met mijn vingers doorheen te strijken.
Dan stap ik weer de slaapkamer in en geniet van het uitzicht. Een zorgeloze Jack, die rustig ligt te dromen.
Althans, daar lijkt het op.
Diep vanbinnen weet ik dat Jack alles behalve zorgeloos op dit moment is. Straks zal hij namelijk oog in oog staan met de grootste, strijdvaardigste en gevaarlijkste Draak van Fantasia. Straks zal hij zegevieren, met Excalibur in de lucht. Straks zal hij Fantasia redden van de ondergang.
Ik ben me ervan bewust hoe zwaar deze taak op zijn schouders moet rusten, waardoor ik blij ben toch een beetje van deze last op mij te kunnen dragen. Al is het maar gewoon door hem een betoverende nacht te schenken, hem eens te laten presteren zoals alleen hij dat zo perfect kan doen. Bovendien pleziert hij me daar ook enorm mee.
Ik plaats een knie op het bed en buig me voorover. Teder kussen mijn lippen zijn voorhoofd, lang en vol emotie. Ik sluit mijn ogen en voel een verdwaalde traan over mijn wang glijden. Ze landt uiteindelijk op Jacks wang.
"Veel succes, Jack De Valk", fluister ik met een piepstem en kruip weer van het bed af. Zonder omkijken begeef ik me naar het raam toe. In de weerkaatsing van het glas zie ik Jack zacht glimlachen, maar hij ontwaakt gelukkig niet.
"En bedankt voor alles", voeg ik fluisterend aan toe, vlak voordat ik het raam open en verdwijn.
Voorgoed.
Uit zijn leven althans.

  ~⌘~  

Het laatste romantische Scarlett - Jack momentje ... Wat vonden jullie ervan?
Stem, reageer, ...
Voor jullie een kleine moeite, voor mij een beloning voor mijn werk :-)