Ποιος;[Τελευταιο Βιβλιο:Η επιστροφή του παρελθόντος]

3ο κεφαλαιο

Η Ariana ειχε ανησυχήσει λιγο απο την ερώτηση της δημοσιογράφου. Προσπαθούσε όμως να το ξεχασει και να απολαύσει την εκδήλωση. Καποια στιγμη εφτασε και ο Πρόεδρος της χωρας μαζί με ενα πλήθος δημοσιογράφων. Η Ariana ειχε ξεχασει πως ηταν η ζωη της δημοσιότητας και της φάνηκε παράξενη ολη αυτη η κατάσταση. Πλησίασε τον Lucas και τον ρώτησε. "Πιστεύεις πως μπορει να γίνει παλι κατι τέτοιο;". "Οχι Ariana μου. Δεν το πιστεύω. Ολοι οι ένοχοι είναι στη φυλακή. Ο Tim, η Jude και ο... ". "Jonathan". "Ακριβως". "Ναι αλλα... Δεν ξερω πως να στο εξηγήσω. Απο τοτε που ηρθαμε εχω ενα προαίσθημα πως κατι θα συμβεί. Πως έχουμε ξεχασει κάποιον ένοχο". "Μη λες ανοησίες Ariana. Το μόνο που καταφέρνεις ειναι να αγχώνεσαι. Δεν θα γίνει τιποτα". Η Ariana έκλεισε τα ματια της και ήλπιζε πως θα βγουν αληθινά τα λόγια του Lucas. Υστέρα απο λιγο ο πρόεδρος την πλησίασε και τη χαιρέτησε. "Καλησπέρα σας κυρία Warner". "Καλησπέρα σας κύριε Πρόεδρε. Ειναι τιμη μου που σας γνωρίζω". "Το ίδιο θα πω και εγώ. Ειναι τιμη μου που σε γνωρίζω Ariana Warner. Εχω ακούσει τόσα πολλά για σένα. Εχω διαβασει τα βιβλία σου και εχω ενθουσιαστεί με ολα όσα εχεις κανει". "Σας ευχαριστώ πολύ". "Πες μου σε παρακαλώ πως εισαι". "Μια χαρα. Δουλεύω στην CURE ως μόνιμο προσωπικό στο τμημα των έκτακτων περιστατικών". "Ωωω ενδιαφέρον..... Θα το χω υπόψιν μου". Ο πρόεδρος της έκλεισε το ματι και εφυγε. "Γιατι δεν τον ρωτησες για τις αυξήσεις των μισθών;", ρώτησε ο Lucas. "Ω έλα τωρα Lucas. Δεν νομίζω να ήθελε να συζητήσει γι αυτο μαζι μου".

Ξαφνικά κάποιος ακούμπησε την Ariana και εκείνη γύρισε απότομα πίσω της. Ηταν εκείνη η δημοσιογράφος. "Γεια σας κυρία Warner. Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω απο κοντά". "Γεια σας κυρια... ". "Dove. Gwen Dove". "Κυρία Dove". "Αχ μην με λες κυρία. Είμαστε στην ιδια ηλικια. 24". "Αλήθεια;... Τέλως πάντων να σε συστήσω σε εναν πολύ καλο μου φιλο τον Lucas". Ο Lucas και η Gwen εκαναν την τυπική χειραψία και ύστερα αρχισαν να μιλανε για διαφορα θέματα...

Στο μεταξύ ο Gregory ηταν πολύ θυμωμένος. Ειχε καλεσει στο σπιτι του τον ιδιοκτήτη της εταιρίας και μιλούσαν για τη θεση του προέδρου. "Δεν το περιμενα απο εσας κυριε Leizig. Εγω που εχω προσφέρει τόσα πολλα στην εταιρία σας να μην με ορίζετε πρόεδρο. Ποιος αλλος ειναι τοσο ικανός;". "Κοίταξε Gregory. Μπορώ να διακρίνω καθαρα την αγάπη σου για την εταιρία μου και σε εκτιμώ ιδιαιτέρως γι αυτο, οπως μπορώ να διακρίνω την μεγάλη εμπιστοσύνη που εχεις στον εαυτο σου. Ομως τη θεση την κέρδισε αλλος με την αξια του. Δεν αξίζει να λυπάσαι γι αυτο". "Αξιζει κυριε αξίζει. Γιατί σε αυτη την εταιρία εχω προσφέρει παρα πολλα. Τα φάρμακα για την ελονοσία και για την σύφιλη εγω τα έφτιαξα. Οπως και το στιλό για την ινσουλίνη". "Το ξερω και ειμαι περήφανος για σενα. Αλλα δεν διάλεξα για πρόεδρο". "Καλα. Οπως νομίζετε. Ομως καποια μερα θα καταλάβετε την αξια μου". "Νομίζω είναι η ωρα να φεύγω γιατι θα θυμώσεις και θα πεις πράγματα που θα μετανιώσεις μετα". Ο κυριος Leizig εφυγε από το σπίτι του Gregory και εκείνος άρχισε να βρίζει. Υστερα πηρε το λάπτοπ του στα χερια του και έγραψε στην ηλεκτρονική διεύθυνση του κυρίου Leizig ενα μήνυμα.