Ποιος;[Τελευταιο Βιβλιο:Η επιστροφή του παρελθόντος]

8ο κεφάλαιο

"Madeline σταματα να ζωγραφίζεις και ελα εδω. Σου φωνάζω μια ωρα!", ειπε για πολλοστή φορά ο Roger στη Madeline.
"Γιατι μπαμπα; Πάλι θα πάμε στο νοσοκομείο να δουμε τον νεκρό;".
"Κορίτσι μου πως μιλας ετσι; Τον αδερφό σου εχασες", ειπε ο Roger δακρύζοντας. Ειχε χασει το παιδι του και ηταν πολύ δυστυχισμένος. Και μάλιστα το γεγονός οτι ειχε αρχίσει να συνέρχεται απο το τροχαίο και δολοφονήθηκε ηταν κάτι που τον στενοχωρουσε περισσότερο.

Η Madeline αφησε το μολύβι της και ντύθηκε χαμογελαστή. Εβαλε ενα όμορφο κοκκινο μπλουζάκι και ενα τζιν παντελόνι.
"Μα πως γίνεται να εισαι τοσο αναίσθητη;", τη ρώτησε ο πατερας της βλέποντας την χαμογελαστή και ντυμένη με χαρούμενους τόνους.
"Δεν ειμαι αναίσθητη μπαμπα. Ειμαι απλα λογικός άνθρωπος. Εχω αποδεχθεί το γεγονός οτι ο πολυαγαπημένος μου αδελφος εχει πια πεθάνει. Ακουσες;  ΠΕΘΑΝΕΙ!  και δεν μπορει κανενας να με υποχρεώσει να κλάψω ουτε να λυπηθώ ουτε να βαλω μαυρα ρούχα. Αυτά ειναι για τους δειλούς. Τους αδύναμους. Εγω δεν είμαι τιποτα απο τα δύο. Γνωρίζω παρα πολυ καλα οτι ο αδερφος μου δολοφονήθηκε και οσο ριψοκίνδυνο και αν ειναι θα προσπαθήσω να βρω ποιος το έκανε".
Ο Roger δεν της απάντησε παρα εβαλε το παλτό του και πιάνοντας την απο το χέρι βγηκαν εξω απο το δωμάτιο του ξενοδοχείου που εμεναν.

Καποια στιγμη καθως περπατούσαν προς το νοσοκομείο η Madeline τον κοίταξε και του ειπε "Πάντως μπαμπα ούτε εσύ λυπάσαι και πολύ ετσι δεν ειναι;".

Στο μεταξύ στο Michigan και συγκεκριμένα στο σπιτι της Ariana δεν ειχε ξυπνήσει κανεις. Ηταν και οι τέσσερις πολυ κουρασμένοι και απο το ταξίδι αλλα και απο την κατάσταση. Η χώρα των ονείρων αποτελούσε ενα ασφαλές περιβάλλον και για τους τέσσερις και κανεις δεν ηθελε να φυγει απο εκει.

Καποια στιγμη χτύπησε το ξυπνητήρι στο δωμάτιο του Gregory. Εκείνος εβγαλε μια κραυγή θυμού και επιασε το κινητό του κλείνοντας το ξυπνητήρι. Ετριψε τα μάτια του και σηκώθηκε απο το κρεβάτι με τη συνοδεία πολλών χασμουρητων. Εβαλε μια γκρι μπλούζα και ενα μαυρο jogger και πήγε σε ενα τυχαίο μπάνιο. 

Ξαφνικά, ενω έφτιαχνε τα μαλλια του χτύπησε το κινητό του. Το κοίταξε αλλα δεν ηξερε σε ποιον ανήκε το νούμερο που απεικονιζοταν στην οθόνη. "Παρακαλώ;". "Ναι ο Gregory εκει;"ειπε μια γυναικεία φωνή. "Ναι εγω είμαι ποιος ειναι;". "Γεια σου Gregory! Μην μου πεις οτι δεν με κατάλαβες;". Ο Gregory χαμογέλασε. "Οχι δεν σε κατάλαβα ποια εισαι;". "Ωωω η Betty ειμαι,  η συνάδελφος της Ariana απο τη μονάδα". "Ω!  Γεια τι κάνεις;". "Καλα ειμαι καλα. Χαίρομαι που με κατάλαβες". "Γιατι με πηρες τηλέφωνο θελεις να μιλήσεις στην Ariana;". "Οχι οχι!  Στην πραγματικότητα για σενα πηρα. Ηθελα να σε ακούσω". "Και γιατι αυτο;". "Ε νααα να μιλήσουμε λιγακι. Πες μου τα νεα σου". Ο Gregory ειχε κάτσει στην ακρη της μπανιέρας και μιλούσε κοιτώντας το ταβάνι. "Και τι θελεις να πούμε;". "Ααα δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάμε σε μια γυναικα". " Ω με παρεξήγησες! Δεν ηθελα να φανώ αγενής". "Εντάξει τοτε. Ας μιλήσουμε για σενα. Τι κάνεις σημερα;". Ο Gregory αφησε να του ξεφύγει ενα χαχανιτο. "Αμμ σημερα εχω να ερευνήσω ενα σπιτι και να ψαξω για ενα πτώμα στο Michigan". "Ωωω ακούγεται ενδιαφέρον". "Ε ειναι ναι". "Με την Ariana εισαι;". "Με την Ariana με τη Laura και με το Lucas". "Αααα μαλιστααα.  Καλες έρευνες λοιπόν! "σε ευχαριστώ πολύ".