Ποιος;[Τελευταιο Βιβλιο:Η επιστροφή του παρελθόντος]

33ο κεφάλαιο

Η καρδιά της Ariana είχε αρχίσει για άλλη μια φορά να υπερλειτουργεί. Το αίμα της πηγαινοερχόταν σε όλο της το σώμα με απίστευτη ταχύτητα καθώς η αδρεναλίνη της ήταν στα ύψη.
Έβλεπε μπροστά της μετά από έξι χρόνια τον κατά συρροή δολοφόνο αδερφό της που είχε προσπαθήσει να τη σκοτώσει αμέτρητες φορές.

Άρχισε με αργά και μικρά βήματα να πηγαίνει προς τα πίσω προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία της, μην μπορώντας να πάρει το βλέμμα της από τα σπινθηροβόλα μάτια του Jonathan, που την κοιτούσε με μεγάλη χαρά.

«Πες μου τα νέα σου. Χαθήκαμε βρε. Πως τα φέρνει η ζωή όμως ρε παιδί μου. Πριν από δυο μήνες βρισκόμουν στα έγκατα της γης σε ένα στενό κελί ολομόναχος και τώρα βρίσκομαι στο πιο μεγάλο και πολυτελές σπίτι της Washington παρέα με την αγαπημένη μου αδερφούλα».

Η Ariana όση ώρα μιλούσε ο Jonathan προσπαθούσε να βρει χρησιμοποιώντας μόνο την αφή κάτι αιχμηρό για να το χρησιμοποιήσει ως όπλο προστασίας όμως δεν μπορούσε να ψηλαφίσει τίποτα χρήσιμο.

«Κοίτα στα δεξιά σου. Έχει εκεί έναν ωραιότατο χαρτοκόπτη που θα μπορούσες να κρατάς τώρα».

Η Ariana κοίταξε δεξιά και πράγματι είδε έναν όμορφο χαρτοκόπτη χρυσό με μικρές χρωματιστές πέτρες πάνω του.

«Βλέπεις αδερφούλα μου η βασική μας διαφορά είναι ότι εγώ δεν σε υποτίμησα ποτέ. Αντ' αυτού τον καιρό που έμεινα στη φυλακή καθόμουν και σκεφτόμουν που είχα κάνει λάθος όλο αυτόν τον καιρό. Και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έχω κάνει μόνο ένα. Έχουμε το ίδιο αίμα. Σχεδόν δηλαδή. Και αυτό μας κάνει και τους δυο εξίσου δυνατούς. Ο καθένας από τη μεριά του. Μόνο που ένας μόνο μπορεί να επιβιώσει. Βλέπεις αγαπημένη μου αδερφή σε αυτή την ιστορία όλα αυτά τα χρόνια νόμιζες πως ήμουν μόνο ένα απλό παράσιτο. Ένα απόβρασμα της κοινωνίας, κάτι το οποίο μετά την αποκάλυψη της αλήθειας πριν από εφτά χρόνια θα ξέχναγαν όλοι. Πίστευες, και εξακολουθείς λανθασμένα να πιστεύεις ότι όλα αυτά τα χρόνια πρωταγωνίστρια είσαι εσύ. Όμως κάνεις λάθος. Πρωταγωνιστές είμαστε και οι δυο. Μαζί δεν ξεκινήσαμε; Μαζί θα τελειώσουμε».

Η Ariana πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να μιλάει. «Δεν είσαι καλά. Τόσες δολοφονίες, τόσα αίματα, τόσα χρόνια φυλακή και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι είμαστε πρωταγωνιστές; Και δεν έχουμε κανένα κοινό εμείς οι δυο. Δεν μοιάζουμε πουθενά. Εσύ είσαι δολοφόνος και εγώ το θύμα σε ένα παιχνίδι που έστησες εσύ η Hester και ο πατέρας σας. Όμως δεν το έβαλα κάτω. Και ούτε τώρα θα το βάλω κάτω... αχ Jonathan αλήθεια. Είσαι τόσο προβλέψιμος τελικά. Μόλις άκουσα ότι βγήκες από τη φυλακή ήμουν σίγουρη ότι θα έρθεις στο σπίτι μου να με βρεις και να με σκοτώσεις. Ομολογώ πως άργησες λίγο όμως τελικά ήρθες. Δεν αντέξεις να περιμένεις».