Ποιος;[Τελευταιο Βιβλιο:Η επιστροφή του παρελθόντος]

34ο κεφάλαιο (προτελευταίο)

Οι ρόδες του αυτοκινήτου διέσχιζαν την άσφαλτο της κεντρικής οδού που οδηγούσε στο αεροδρόμιο.
Η Ariana είχε ένα σίγουρο βλέμμα που δήλωνε ότι ήξερε πλέον πως να χειριστεί την κατάσταση. Ο Gregory από την άλλη ήταν αρκετά ταραγμένος διότι δεν μπορούσε να καταλάβει το λόγο που η Ariana αποφάσισε τόσο ξαφνικά να ταξιδέψουν στο Michigan. Ήθελε μήπως να δει τη μητέρα της; Ήθελε να ψάξει για στοιχεία στο γωνιακό μαύρο σπίτι; Να μείνουν στο σπίτι της εκεί;  Δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα. Όμως, η βασική του απορία ήταν γιατί δεν ειδοποίησαν τη Laura και τη Madeline ότι έφευγαν.

Όταν έφτασαν άφησε το αυτοκίνητό του σε μια θέση στάθμευσης και η Ariana άρχισε να τρέχει προς το γραφείο μιας αεροπορικής εταιρίας.

«Γεια σας. Πως μπορώ να σας βοηθήσω;», ρώτησε η υπεύθυνη κυρία την Ariana, η οποία είχε λαχανιάσει.
«Γεια σας...δυο..δυο εισιτήρια για Michigan θα ήθελα».
«Εεεε μισό λεπτάκι να δω αν υπάρχουν διαθέσιμα για την πτήση των 11:05», είπε καλοσυνάτα η κυρία, η οποία είχε παραξενευτεί με το λαχάνιασμα της Ariana. «Εεεε έχουν μείνει δυο όμως λόγω του ότι μας τα ζητήσετε τελευταία στιγμή θα σας χρεώσουμε 200 δολάρια παραπάνω από την κανονική τιμή οποία ανέρχεται στα 245 δολ...».
«Εντάξει εντάξει δεν με νοιάζει. Εκτυπώστε τα παρακαλώ», είπε η Ariana δίνοντας στην κυρία την εντύπωση ότι βιαζόταν.
«Γιατί αγόρασες εισιτήρια και δεν πάμε με το ιδιωτικό σου τζετ;», ρώτησε ο Gregory, γεμάτος περιέργεια.
«Επειδή φοβάμαι μην παρακολουθείται το δικό μου αεροπλάνο. Δεν θέλω να το ρισκάρω».
Ο Gregory δεν απάντησε παρα πηγε στο μηχάνημα που εκτύπωνε τα εισιτήρια επιβίβασης.

Μόλις βγήκαν η Ariana ευχαρίστησε την κυρία στο ταμείο και έτρεξαν μαζί με τον Gregory προς τον έλεγχο για να επιβιβαστούν.

Η διαδρομή διήρκησε μια ώρα και τριάντα λεπτά. Στη διαδρομή αυτή ο Gregory με την Ariana δεν μίλησαν μεταξύ τους. Συγκεκριμένα η Ariana δεν κοιτούσε καν το Gregory παρά κοιτούσε συνεχώς το κινητό της ώστε να βλέπει την ώρα.

Όταν έφτασαν κάλεσαν ένα ταξί και σε μια ώρα είχαν φτάσει στην ανηφόρα που βρίσκονταν το γωνιακό μαύρο σπίτι, το σπίτι που έμενε η Ariana καθώς και το σπίτι της μητέρας της.

«Γιατί το ταξί δεν μας άφησε απέξω από το σπίτι σου;», ρώτησε ο Gregory ελπίζοντας να του απαντούσε σε αυτή του την ερώτηση.

«Γιατί ήθελα να περπατήσουμε μαζί αυτή την ανηφόρα. Σαν χθες θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που είχα δραπετεύσει από το Jonathan και το Jerald και περπατούσα τρομαγμένη σε αυτή τη σκοτεινή ανηφόρα.
Μάλιστα στο σπίτι που μένει τώρα η μητέρα μου είχα άκουσε τότε ομιλίες. Βλέπεις εγώ νόμιζα πως η μητέρα μου είχε σκοτωθεί στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που σκότωσε τον μπαμπά μου. Και για να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερη ήταν μεταμφιεσμένη και το πρόσωπό της παραμορφωμένο. Οι ομιλίες που άκουσα ήταν τσακωμοί. Είχα κρυφτεί πίσω από αυτούς εδώ τους θάμνους γιατί φοβόμουν και την είδα να λογομαχεί με έναν μυστηριώδη άντρα. Ο οποίος τελικά ήταν ο Jerald αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπό του. Τέλος πάντων πάμε σπίτι».