Ποιος;[Τελευταιο Βιβλιο:Η επιστροφή του παρελθόντος]

31ο Κεφάλαιο

Μετά την τελευταία επίσκεψη της Ariana  στο σπίτι του Jerald το σπίτι έμενε κλειδωμένο. Κανεις δεν είχε μπει από τότε. Έτσι, υποθέτοντας αυτό ο Jonathan παραβίασε την εξώπορτα και μπήκε μέσα. Θα έμενε εκεί το χρονικό διάστημα που θα χρειαζόταν για να φέρει εις πέρας την αποστολή του.

«Αχ σπίτι μου σπιτάκι μου», μονολόγησε χαρούμενος όταν μπήκε μέσα. Άφησε τα λιγοστά ρούχα που κρατούσε μαζι με την τσάντα του στον καναπέ του σαλονιού και κάθισε στη διπλανή ξύλινη σκαλιστή πολυθρόνα. Παρατήρησε λίγο το χώρο γύρω του. Ήταν πολύ διαφορετικός από ότι τον θυμόταν. Τα παλιά έπιπλα είχαν πεταχτεί και είχαν αντικατασταθεί από όμορφα καινουρια, τα οποία αν και βικτωριανης εποχής έφερναν έναν αέρα ανανέωσης. Πίσω από τον επιβλητικο σκαλιστό καναπέ υπήρχε μια μεγαλη επίσης ξύλινη στους ίδιους τόνους βιβλιοθήκη με ιατρικά βιβλία και στο σκαλιστό τραπεζάκι επάνω υπήρχε ένα βιβλίο επίσης ιατρικό, ανοιγμένο.

«Βρε βρε βρε. Για δες η Ariana εδω διάβαζε».

Στην απέναντι πλευρά του σαλονιού υπήρχε ένα μίνι μπαρ με ποτά και ποτήρια και στον τοιχο πάνω υπήρχε κορνιζαρισμένο το πτυχίο ιατρικής της Ariana.
Ο Jonathan γέλασε χαιρέκακα και έτσι όπως πήγαινε να πάρει ένα ποτό σκόνταψε σε ένα βιβλίο. Το έπιασε και παρατήρησε τον τίτλο του. «Το γωνιακό μαύρο σπίτι, της Ariana Warner»  

«Χμμμμ ώστε έτσι αδερφούλα. Βγάζουμε και στη δημοσιότητα τα προσωπικά μας. Μάλιστα. Για να δούμε ποιος θα δημοσιεύσει την βιογραφια σου όταν σε βρουν σφαγμένη στο σπίτι σου», είπε και με μια απαξιωτική κίνηση πέταξε το βιβλίο στο πάτωμα περνώντας από πάνω του για να πάρει ένα ποτό από το μίνι μπαρ.

Στο μεταξύ η Ariana συνομιλούσε με τον αστυνόμο Derek.
«Πιστεύεις ότι θα βρεθούν ζωντανοί; Οι φίλοι μου;», ρώτησε.

«Πιστεύω πως όλα θα πάνε μια χαρά. Λοιπόν ετοιμάσου να ξεκινήσουμε τις έρευνες. Πες μου που έγινε ο πρώτος φόνος θυμάσαι;».

«Εεεε στο νοσοκομείο. Στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Τα θύματα ήταν τρία. Ο ξάδερφός μου ο Josh, ο αδερφός της μικρής μου ξαδέρφης Madeline, ένας άλλος ασθενής και ο συναδελφός μου και φίλος μου Alex. Θυμάμαι μάλιστα ότι είχα εφιάλτες για αρκετές μέρες μετά από αυτό που είδα. Ήταν τόσο αποκρουστικό. Μου χάρισε αναμνήσεις από το Harvard. Αλλά. Πως να στο πω. Ήταν...λιγάκι τραβηγμένο».

«Τι εννοείς τραβηγμένο; Δολοφονία είναι. Από μόνη της είναι τραβηγμένη».

«Ναι το γνωρίζω. Απλώς... Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μου φάνηκε πολύ επιπόλαιη. Πες με ψώνιο αλλά τοσες δολοφονίες που έχω δει μπορώ να τις ξεχωρίζω. Αυτή ήταν επιπόλαιη. Ήταν βιαστική. Ήταν περισσότερο πράξη θυμού. Φαίνεται ότι ο δολοφόνος είχε απωθημένα με κάποιον από τους τρεις. Και γι' αυτό έπραξε με τόση βιαιότητα».