THE JILTED BRIDE (ALEX AND BRIAN'S STORY)

Chapter Nineteen - Songs

For a digital copy of the book, check the following:

https://play.google.com/store/books/details?id=ALnyCAAAQBAJ

https://www.smashwords.com/books/view/509824

**********************************

Medyo nagkahiyaan kami ni Brian nang sumunod na mga araw. Hindi nga ako makatingin sa kanya ng deretso. Ganun din siya. Pero alam ko na pag di ako natingin ay nakatitig siya sa akin. Ang dami kayang nagmamasid para sa akin. Kaya nga natutuwa ako sa mga kaibigan ko.

Pati mga bata, ang mga chugakusei (junior high school students) na kasama namin sa grupo, ay nanunukso din sa amin. Nase-sense din siguro nila na may something between us although hindi ko pa inaamin sa kanya. Siyempre, dalagang Pilipina. Hangga't hindi malinaw sa akin ang lahat, wala akong aaminin. Bibitinin ko rin siya.

Tuwang-tuwa ako sa mga bata. Ang galing nila. Kami ang nag-overall champion. Nanalo sila sa halos lahat ng games. Kaya niyakap ko sila isa-isa nang matapos na ang English camp. Dahil hindi nga sanay sa ganung lambingan ang mga batang Hapon, medyo naasiwa pa sila. Pero napansin ko na kilig to the bones naman ang mga boylets. 

Bago kami naghiwa-hiwalay, nagtipon-tipon muna ang lahat ng mga IET sa dining hall para sa huli naming lunch together doon. Okay na kahit saan maupo. Kaya katabi ko si Rhea.

Lihim akong luminga-linga sa paligid. Napansin ko kasing wala pa si Brian. Pati na sina Gary at Mark Dale. Bahagya akong siniko ni Rhea.

"Why aren't you eating your food?" pabulong na tanong sa akin.

Saka lang ako gumalaw at sumubo. "What are you talking about? I am eating."

"I think they are still out there, making sure that everything is taken cared of. You know how Japanese are. They want the place as clean and orderly as when we came here. So I think they are gathering all the props and everything we brought here and putting them away," paliwanag nito. Nahulaan ang mga katanungan sa aking isipan. Bilib talaga ako sa pang-amoy ng babaeng ito. Mind reader!

Mayamaya pa nakita kong lumitaw ang makintab na ulo ni Gary. Pawis na pawis ito. Nagreklamo nga pagdating sa dining hall. Silang tatlo lang daw kasi ang bumaklas ng mga tents na tinayo para sa English Camp. Wala man lang daw nag-volunteer among the other IETs para tumulong.

"You didn't ask us," pangangatwiran naman ni Ricardo. Half-joking, half-serious. May tumawa sa sinabi niya pero walang epekto yon kay Gary. Umasim lang ang mukha ng huli.

Tumayo si Rhea at ipinaghain siya. Tapos, inakay na parang bata at pinaupo sa harap namin.

"There you go. Eat," at humagikhik ito. Pinahiran pa ng sariling panyo ang pawis na pawis na ulo ni Gary. Natawa tuloy ang kalbo.

"Thanks, Rei. You just made me feel good," eksaheradong pasasalamat ni Gary kay Rhea..

"Where's Brian and Mark?" pasimpleng tanong ng kaibigan ko.  "The food are almost gone."

"I think they are still checking on things. They will be here in a minute," sagot naman ni Gary habang ngumunguya. At maya-maya nga pumasok na rin sina Mark at Brian. Pawis na pawis din ang mga ito.

Gaya ng ginawa ni Rhea kay Gary, ipinaghain din niya ang dalawa. Kaya hindi na sila nagreklamo pa. Natawa na lang sila.

Patapos na kaming lahat nang mag-umpisang kumain ang dalawa. Kaya naupo na rin sila sa tabi ni Gary. Ito na lang kasi ang di pa nangangalahati sa lunch niya.

Sumulyap si Brian sa akin bago umupo. Ganun din ang ginawa ko. Pero saglit lang din. Hindi ko pa rin siya kayang tingnan pagkatapos ng mga messages niya sa akin nung isang gabi.