Waiting For superman

Part 22

*Μια βδομάδα ήμουν μεστό δωμάτιο, δν έβγαινα αφού έχω ενσωματωμένο μπάνιο μες στο δωματιο και όσο αφορά το φαγητό είχα χόρτασει από το κλάμα και τον πόνο. Ο μπαμπάς μου έρχονταν κατά τακτικά διαστήματα και προσπαθούσε να καταφέρει να μ βγάλει. Μάταια! Εγω δν ήθελα τπτ και κανέναν. Αν δεν έβλεπα ξανά τα σμαραγδένια ματια του Harry θα πέθαινα! Την Πέμπτη ξαναχτύπησε η πόρτα.*

S: ΦΥΓΕ μπαμπά! Δν θελω ΒΑ μιλήσω σε κανένα

Α: Ούτε και σε μενα?! *άκουσα την φωνή της Άριας έξω απ'τή πόρτα. Χάρηκα που την άκουσα. Χρειαζόμουν μια φίλη περισσότερο από ποτέ*

S: Μπες! *της είπα αφού άνοιξα την πορτα*

Α: Εκλεγαις?

*"Οχι καθάριζα κρεμμύδια..."Πήγα να της πω αφού είχα κουραστεί να μ κάνουν αυτη την ερώτηση αλλα συγκρατηθηκα*

S: Δν άντεχω άλλο.. Τον θέλω τόσο πολύ πίσω! * άρχισα να κλαίω ξανά,μ αγκαλιάσε*

Α: Τον Harry?

S: Ναι! Και αυτός είμαι σίγουρη οτι ίδη εχει αρχίσει να βγαίνει με διάφορα τσούλακια... όπως εσύ!

Α: Θα το πάρω οτι δν το εννοούσες και απλά το λες με στην απελπισία σου!

S: Ευχαριστώ που μ καταλαβενεισ.. και ποΥ ήρθες να μου συμπαρασταθείς

Α: Πας καλά, για αυτό ειναι οι φίλες.. Όμως,σχετικά με αυτό που είπες πριν, για τον Harry, οτι ίδη ψάχνει για αντικατάστατρια κανείς τεράστιο λάθος.

S: Δλδ? *τι ρώτησα Σκουπίζοντας τα δακρυα μ και κάθησα στο κρεβάτι μου*

Α: Δηλαδή ο Harry δν εχει εμφανιστεί στο σχολείο όσο και συ τον πονάει και αυτόν προφανώς ο χωρισμός σας και παρόλο που με σκωτωνει ταιριάζετε απόλυτα. Αληθεία, γιατί χωρισατε στην τελική...?

S: Δέν ξέρω την αληθεια αλλα σύμφωνα με τον ιδιό διέτρεχα κίνδυνο μαζι του...

Α: Φριχτό ψέμα!

S: Το ξέρω..

Α: Πάντως πρέπει να έρθεις αύριο στο σχολείο.. Πρέπει να προχωρήσεις άλλωστε σιγά μν έρθει....

S: Οχι θέλω να έρθει.. *της εξομολογήθηκα*

A: Τι?

S: Ξες αυτό που με πληγώνει περισσότερο δν ειναι να τον βλέπω αλλα να μν τον βλέπω.. Μου λείπει.. και δν τον βρίσκω πουθενά. Δν απαντΑ στο τηλέφωνο ούτε στα μνμτ.. Θελω να τον ξαναδώ δν άντεχω άλλο... *έβαλα το κεφάλι μ ανάμεσα στα χέρια μου και πάρ' οτι ήθελα να κλάψω μου χαν τελιωσει τα δάκρυα*

Α: Έλα αύριο μπορεί να ειναι εκει.. Που ξες.... *σηκώθηκε και πήγε ΝΣ φύγει* Τα λεμΕ αύριο στο σχολείο?

S: Ναι *κούνησα το κεφάλι μου θετικά*

Α: Καληνύχτα! *έφυγε*

*Και όλες τις καληνύχτες του κόσμου να χα ήξερα οτι χωρίς εκείνον δν θα ταν ποτέ πια καλή η νύχτα μου.. Άλλωστε και ήταν και αυτοι οι εφιάλτες μου που με έκαναν να φοβαμαι να κοιμηθω..*

~Ήμουν σε ενα μέρος που. ένιωθα οτι είχα ξαναβρεθεί αλλα δέν ήξερα που ακριβώς ήταν αυτό το μεροΣ. Ειχε τρομερή συνεφια και ο άνεμος λυσομανουσε κάνοντας τα παντα να φαινοτναι τρομακτκοτερα. Έφτασα μέτρα μακριά μπροστά σε μια κοπέλα,εξίσου τρομακτική, ειχε μαύρα, πολυ μακριά ίσια μαλλιά έντονα κόκκινα μάτια και στο πρόσωπο της σαν μαύρες γραμμές που συνέχιζαν καλύπτοντας κ πολλά μέρη του γυμνού κορμιού της. Εγω την ρώτησα "Που είμαι?" και την είδα να κάνει την ακριβώς ιδιά κίνηση με μενα. Σήκωσα το δεξί μου χέρι έκανε το ιδιό την ιδιά στιγμή. Είχα σοκαρίστη και έτρεξα στο μέρος της,έκανε το ιδιό σαν καθρέφτης. Και τοτε το συνειδητοποίησα: Δέν ήταν ΣΑΝ καθρέφτης, ΉΤΑΝ καθρέφτης! Και η κοπέλα ήταν εγώ. Τρομαγμένη στη θεΑ του ίδιου μ του εαυτού έκανα ενα βήμα πίσω. Τότε το είδωλο μου δν έκανε το ιδιό με μενα, αλλα άρχισε να μ μιλάει με μια απόκοσμη φωνή. "Μν φοβασε! Εγω είμαι το πεπρωμένο σου και δν μπορείς να κανείς τπτ για αυτό... Θα παιθανουν... ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ!" " Τι εννοεις?" ψελισα Αυτη φόρεσε ενα φρικιαστικό χαμόγελο και τότε είδα σαν σκηνή κάποιας ταινίας τον μπαμπά μου να σωριάζεται στο πάτωμα και απ'το βλέμμα του να καταλάβενω οτι ειναι νεκρός "Μπαμπά!"τσιριξα και άρχισα να δακριζω "Τι του κανες?" "Εγω Τιποτα! Εσύ τα κανες όλα Selly..." ~

"ΟΧΙ" τσιρίξα και πετάχτηκα στο κρεβάτι μου Κοίταξα το  ρολόι ήταν 7:30. Έβαλα οτι βρήκα μπροστά μου πήρα την τσάντα μου έβαλα μέσα τα κλειδιά μου και το κινητό και έφυγα απ'το σπίτι αναστατωμενη χωρίς όμως να ξέρω γιατί..*