Waiting For superman

Part 30

*Έκλεισα σφιχτά τα ματια μου έτοιμη για την μοιραία συντριβή... Τα άνοιξα όμως ξανά και είδα οτι το αμάξι είχε σταματήσει λίγο πιο πριν πέσουμε πάνω στο φορτηγό. Και οι δύο ήμασταν σόι..ή τουλάχιστον σχεδόν..*

L: Selly.. *ψελισε αλλα βγήκα από το αυτοκίνητο*

*Κοιτούσα επιφυλακτικά την πόρτα που άνοιξε από το άλλο όχημα και βγήκε ένας νέος αλλα φαλακρός με πολλα τατουάζ στα υπερβολικά γυμνασμενα χέρια του. Φαίνονταν επικίνδυνος και ειδικά τωρα που είχε κοκκίνησει από τον θυμό του.*

Φ(ορτιγατζης): Ρε που πάτε με κόκκινο φανάρι και με 200? *φώναξε θυμωμένος στον Louis αλλα αυτόν δεν τον ένοιαζε αφού έρχονταν στο μέρος μου φανερά μετανιωμενος για το παρολίγον ατύχημα*

L: Selly μου εγω...*πήγε να με χαϊδέψει στο μπράτσο αλλα εγω τραβηχτηκα σοκαρισμένη ακομα από το όλο σκηνικό. Πήγε να πει κάτι αλλα ο φορτιγατζης άρχισε να τον βρίζει άσχημα και αυτός τα πήρε στο κρανίο και έτσι άρχισε ένας καυγάς που βριζοντουσαν όσο πιο άγρια μπορούσαν.. Εγω δν εδώσα σημασία αφού δν είχα ακόμη συνέλθει τελιος, για αυτό στηρίχτηκα στο καπό του αυτοκίνητου προσπαθώντας να ηρεμήσω, έκλεισα τα μάτια μου και επερνα βαθιές ανάσες.*

"Και να πεις οτι δν σε προειδοποίησα..." *η φωνή του Harry αντήχησε στο κεφάλι μου, πλέον όμως είχα αρχίσει να τ ξεπερνω*

S: Εγω έφταιγα που έγινε όλο αυτό ο Louis δν το κανε επίτηδες! *είπα κάπως πιο ήρεμη*

"Ναι εσύ έφταιγες που έτρεχε σαν μανιακός...εσύ φταις που πήγε να σε σκωτοσει μόνο και μονο επδ δν πέρασε το δικό του.." *ειπε ειρωνικα*

S: Όσο περίεργο και να ακούγεται δν τον μισω ή τον απεχθάνομαι για αυτό που έκανε αφού εγω ειχα λάθος * απάντησα ειλικρινά και κοίταξα το πάτωμα*

"Λες δλδ,οτι ήσουν λάθος που δν ήθελες να κανείς... Αχ, θεέ μου! Selly γτ δν βλέπεις οτι αυτός το μόνο που θελει να κανει ειναι να περνά καλα ανεξάρτητός ποιον θα πληγώσει..Όπως όλοι τις γενιάς του.. *απορροφημένος στις σκέψεις του*

S: Harry, με κούρασε που μίλας με αινίγματα και δν μου λες τι πραγματικά συμβενει.. Μην κοιτάς που σ μιλώ σαν να μην ειναι κάτι το τελιως φρικιαστικό και απόλυτα φυσιολογικό,όμως,στην πραγματικότητα,δν ειναι.. Πως γίνεται αυτό?? *ανεβάσα λίγο τον τόνο της φωνής μου προσέχοντας,όμως,να μην ακούγομαι για να μν περάσουν και για psycho ή κάτι τέτοιο*

"Δν ειναι αυτό το θέμα μας.." *ειπε αναστατωμενος* "Αν,πάντως,ήμουν στη θέση του..."

S: Δν είσαι όμως οπότε σκάσε.. *τόνισα εκνευρισμένη με αποτέλεσμα ένας άντρας γύρισε και με κοίταξε και γω φόρεσα ενα νευρικό χαμόγελο και κοίταξα άλλου επίμονα* Που ξέρω γω τι θα κανες αν ήσουν στη θέση του.. Τουλάχιστον εκείνος κατάφερε πάτησε το φρένο και σταματήσαμε όμως εγω σε είχα ικανό να μ'αφηνες να πέθανω...

"Αυτό μην το ξαναπεις σε νοιάζομαι ακομα Selly... παντα σε νοιάζομουν και παντα θα σε νοιάζομαι" *ειπε με κάπως τρεμάμενη φωνή σαν να θελε να κλάψει αλλα μετά ο τόνος του άλλαξε σε ειρωνικός* "Αλλα σοβαρά πιστεύεις οτι ενα αντικείμενο που κινούνταν με 200 χιλιόμετρα την ώρα θα σταμάταγε με ένα απλό φρενάρισμα? Φυσική, μαθηματικά δν κανείς στο σχολείο σου?? Αν περιμένες να σε σώσει τον Louis με την μόνη του "δύναμη" την δύναμη ενός άπλου θνητού θα ήσουν χαλκομανια αυτη τη στιγμή κολλημένη στο παμπριζ... Αν δν ήμουν εγω..." *άφησε την πρόταση του εκει*

S: Τι θες να πεις; *δν επερνα απάντηση* Πες μου. *είπα κάπως δυνατά* Πες μου! *φώναζα* Harry! Harry! Har-

L: Selly τι λες? *μ ρώτησε ανήσυχος*

S: Ε, τι;! Τιποτα! *είπα αφού αφέρΕθηκα*

L: Ωραία, κοιτα συγγνώμη για ολο αυτό το σκηνικό! Ο θυμός μου έκανε να υπερβω τα όρια...

S: Μν απολογισε.. ειλικρινά ντρέπομαι που δν μπορούσα να το κάνω.. εννοώ οτι είμαι δεκάξι χρόνων, οι περισσότερες στην τάξη μου το χουν Ίδη κάνει *βέβαια οι άλλες ήταν και λίγο τσουλιτσες αλλα δν το σχολιάζω* Μάλλον θα με θεωρείς υπερβολικά ξενέρωτη.. *σφιριξε το κινητό του,άρα ειχε μνμ το διάβασε και μετά άρχισε να γράφει κάτι, λογικά την απάντηση*

L: Οχι ρε μην αγχώνεσαι..*έλεγε χωρίς να με κοιτα, ίσως και λίγο μηχανικά, γράφοντας στο κινητό του* Θα σεβαστό την άποψη σου.. *σήκωσε τα ματια του και με κοίταξε* Θα κάνω πάρτυ σμρ στο σπίτι μου, και ξες καλώ όλο το σχολείο, θες να έρθεις και συ.. αυτη την φορά ως ραντεβού μου. *καθε χρόνο με καλούσε ο Louis όπως και όλο το σχολείο άλλωστε, ποτέ δν πήγαινα όμως γιατι να πήγαινα,στο κάτω κάτω; Για να περάσω όλο το bullying και στο σπίτι του το βράδυ?! Με ΤΙΠΟΤΑ! Αλλα φέτος θΑ μουν η κοπέλα του οπότε γτ οχι... Όμως κάτι μέσα μ έλεγε να αρνηθώ,μετά από οτι πέρασα στο αυτοκίνητο πριν, αλλα ήξερα οτι αυτό θα θελε και ο Harry οπότε δν θα του κανα την χάρη..*

S: Ναι! Ανυπομονώ! *χαμόγελασα*

*Αυτό το πείσμα μου κατάντουσε πολύ επικίνδυνο ώρες ώρες και το καταλάβα οταν πλέον ήταν αργά....*