Waiting For superman

Part 47

... Οταν πήγαμε στην αίθουσα αναμονής ποτέ δν θα περίμενα να δω κατι τέτοιο... Ένα πλήθος από φωτογραφους κάμερες φλας να αναβοσβήνουν, σκόρπιες ερωτήσεις να ακουγονται στον αερα αν ζω και πως γίνεται αυτό.. Εγω εχωσα το κεφάλι μου στο στέρνο του Harry για να κρύψω το πρωσοπο μου απ'τους φωτογράφους. Για κάποιο περίεργο λόγο ένιωθα οτι το χα ξαναζήσει αυτό..Ο Harry να μ τραβάει απο κάμερες και δημοσιογράφους (αυτη τη σκηνή κρατήστε την,ειναι αποκαλυπτική για το τέλος) αλλα δν ήξερα γτ. Και ούτε με πολυένοιαζε αυτό να πω την αληθεία, αφού το μόνο που ήθελα ήταν να πάω να δω τον μπαμπά μου.  Ο Harry με έβαλε μεσα στο δωματιο και καθησε στην πόρτα βλέποντας εμένα να σκύβω με το ενα γόνατο στο πάτωμα δίπλα  στον μπαμπά μου.*

*Παρατηρούσα ολΑ τα μηχανήματα που κρατούσαν τον μπαμπά ζωντανο. Έμεινα να κοιτάω το καρδιογράφημα του που έκανε με δυσκολία τα μπιμπ μπιμπ. Δακρυα άρχισαν να τρέχουν στα ματια μου και έπιασα το ελαφρά ζαρωμενο χέρι του μπαμπά μου που ήταν συνδυασμένο με ενα σολινάκι. Του έτριβα το χέρι ψιθυριζοντας του..*

'Μπαμπά, μπαμπάκα μου;! Εγω είμαι η κόρη σου..η Selly σου.. *έλεγα και προσπαθούσα να χαμογελάσω στα δακρυα μου* Μπαμπά θα γίνεις καλα..το ξέρω.. Σ'αγαπώ, είσαι ολη μου η οικογένεια.. *συνέχισΑ σπαραχτικα* Πρώτα η μαμά τωρα εσύ..οχι..μην φύγεις..οχι κι εσύ..μην μ'αφηνεις μόνη.. Μην πεθάνεις μπαμπά μου..οχι ακομα! Δν Θελω να φύγεις και να μαστε τσακωμένοι.. Δώσε μου αλλη μια ευκαιρία σε παρακαλώ *τον αγκαλιάσα και εκλεγα πανω στο στέρνο του* Κάνε κατι...δείξε μου ενα σειμαδι οτι είσαι ζωντανός.. Μπαμπά σε παρακλ- *μ διέκοψε το συνεχόμενο μπιιιιι από το μηχάνημα του μπαμπά*

*Μπηκα μέσα οι γιατροί και με πέταξαν στη γωνία. Δν το πιστεύω ο μπαμπάς μου πεθαίνει.. Πήγα να ξαναπάω κοντά στον μπαμπά μου αλλα ο Harry με πήρε αγκαλια και με έβγαλε από το δωματιο. Χτυπιομουν να με βάλει ξανά μεσα αλλα δν το κανε*

H: Selly μου  ηρέμησε...

S: Οχι Harry δν θα ηρεμήσω... ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΑΨΩ! Δν θελω να πεθανει ο μπαμπάς μου... Ειναι οτι μου έμεινε! *του φώναζα κλαίγοντας καθώς ήμασταν μόνοι στην αίθουσα αναμονής*

Η: Δν πέθανε ακόμ-

S: OXI HARRY ΠΕΘΕΕΝΕΙ ΚΑΙ ΓΩ ΔΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ!

H: Ηρέμησε Selly... *mou λεγε συμπονετικα*

S: Οχι Harry! Εσένα μπορει να μην σε νοιάζει μια ανθρώπινη ζωή καθ να μη καταλάβενεις την αξία της επδ είσαι ΝΕΚΡΌΣ! ΝΕΚΡΌΣ HARRY! *του φώναζα σπαραζοντας στο κλάμα και το πρόσωπο του από παρηγορητικο άλλαξε σε λυπημένο όπως και ο τόνος του*

Η: Έχεις δικιο... *έσκυψε το κεφάλι του και πήγε να φύγει* Παντα θα με νεκρός Selly για σενα..

S: Δν- δν το εννοούσα.. Είμαι απλα συνετριμενη από το θάνατο του πατέρα μου.. Ειναι που δν θελω να μείνω μόνη *ψελισα αφού προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου τότε ο Harry σταματήσε να πηγαίνει μακριά μου και με πλησίασε πιάνοντας μ τα χέρια*

Η: Δν είσαι μόνη Selly κατάλαβε το. Εγω είμαι εδώ.. και αν ο πατέρας σου δν τα καταφέρει εγω θα μαθ εδώ για σενα και... *έσβησε η φωνή του και με κοιταξε στα καστανά μου ματια*

S: Και.. Τι Harry; *έσκυψε και με φιλησε γλυκά. Κοιταξα απογοητευμένη το πάτωμα* Κάποιες φορές ούτε αυτό δν ειναι αρκετό για να αντικαταστήσει τον μπαμπά μου Harry..

H: Τότε θα το παλέψουμε..*μου κουνήσε τα χέρια έτσι πως μου τα πιάνε αλλα εγω συνέχισα να κοιτάω το πάτωμα* ΜΑΖΙ *με σήκωσε από το πιγούνι για να τον κοιτάω* Για παντα..Ποτέ ξανά μόνη

S: Harry, σ'αγαπώ πολύ.. υπερβολικά πολύ *τον αγκαλιάσα και έμεινα στα ζεστά του χέρια*

*Τότε από την πόρτα βγήκε ο γιατρός και με φώναξε για να μ πει για τον μπαμπά. Εγω έτρεξΑ κοντά του,*

S: Λοιπόν. Τι έγινε, γιατρέ;;

Γ(ιατρός): Ο πατέρας σας μέχρι σμρ το βραδυ θα βγει.. *ενα χαμόγελο στόλισε το πρωσοπο μου*

S: Μπορώ να μπω να τον δω;

Γ: Οχι..Αναρρώνει ακομα..Σε κανένα τριωρο θα μπορείτε να τον δείτε..

S: Ευχαριστώ.. *χαμόγελασα και καθησα σε μθα καθοολου βολική καρέκλα και έβαλα τα ακουστικά στα αυτια μου αποφασισμένη να χαλαρώσω λίγο έκλεισα τα ματια μου και σκέφτηκα..*

Harry's POV

*Ήταν τόσο γλυκια οταν είχε τα ματιά της κλείστα. Θα μπορούσα να την κοιτάω όλη μέρα χΑμογελοντας.Τότε όμως ήρθε η Nicole..*

N: Harry.. Σήμερα ειναι πανσέληνος

Η: Και?!

Ν: Σύμφωνα με το βιβλίο μου, σελίδα 868 παράγραφος της καταρας της νυχτοφιλημένης, λέει οτι "..κάθε πανσέληνο θα μεταμορφώνετε.." καΙ ειναι πανσέληνος.. *ειχε δικιο..η στιγμή που φοβόμουν έρχονταν*

Η: Τι λες να κανώ...

Ν: Λεω να της κάνω ξόρκι ύπνωσης και μέτα να την πας σπίτι της που θα νε μόνη γτ κινδυνεύει ο κοσμός αν ειναι σε δημόσιο χώρο.

Η: Γιατι απλα να μην της πω να πάει σπίτι της από το να της κανείς μάγια?

Ν: Θα σε άκουγε? *μου ειπαι σαρκαστικα* Θα άφηνε τον πατέρα της για να πάει σπίτι?? Δν νμζ.. *ούτε γω,σκέφτηκα... Η ωρα πλησίαζε το τέλος ήταν κοντά..,*