Η αναμονή είναι ίσως η χειρότερη στιγμή για τον άνθρωπο. Συγκεκριμένα, η αναμονή για να μάθεις αποτελέσματα, τα οποία κρίνουν όλη σου τη ζωή είναι η χειρότερη.
Ζεις με το άγχος, βλέπεις όλη σου τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια σου, όλες οι αναμνήσεις -είτε καλές είτε κακές- παίζονται ξανά και ξανά στο μυαλό σου.Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, βιώνει η κυρά Γεωργία. Να τη, καθισμένη σε μια καρέκλα σε έναν αφιλόξενο διάδρομο ενός νοσοκομείου.
Δεν είναι μεγάλη στην ηλικία, κοντά στα 55. Όμως οι ελάχιστες ρυτίδες στο πρόσωπο της, τώρα είχαν πληθύνει. Λευκές τρίχες είχαν κάνει την εμφάνιση τους στο καστανό κεφάλι της εδώ καιρό. Σημάδια που πρόδιδαν το βαρύ παρελθόν, αλλά και το τραγικό παρόν της.
Είχε χάσει το άντρα της σε νεαρή ηλικία, δεν είχαν προλάβει να χαρούν το γάμο τούς... Μεγάλωσε την κόρη τους και στάθηκε αντάξια όχι μόνο σαν μάνα αλλά και σαν πατέρας. Την πάντρεψε. Είδε την χαρά ζωγραφισμένη στα μάτια της μονάκριβης κόρης της και ένιωθε ευτυχισμένη.
Αργότερα, απέκτησε το πρώτο της εγγονάκι, τον μικρό Μιχαλάκη. Όταν τον κράτησε στα χέρια της πρώτη φορά, δύο χοντρά δάκρυα συγκίνησης και ευτυχίας γλίστρησαν από τα μάτια της. Θα έδινε τα πάντα για αυτό το πλασματάκι. Το υποσχέθηκε στον εαυτό της.
Όμως, η δυστυχία δεν άργησε να της χτυπήσει για μια ακόμη φορά την πόρτα. Η αγαπημένη της κόρη κι ο γαμπρός της έχασαν τη ζωή τους σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έκλαψε... έκλαψε πίκρα. Αλλά, με όλη της τη ψυχή αφοσιώθηκε στο μικρό εγγονάκι της.
Τα χρόνια κυλούσαν ήρεμα, ο Μιχαλάκης μεγάλωνε και η γιαγιά του τού έδειχνε καθημερινά την αγάπη της.
Για τρίτη φορά, όμως, η λύπη και ο πονος εισβάλουν στη ζωή της.Ο Μιχαλάκης αρρώστησε σοβαρά. Τον φρόντιζε όμως αυτό το βράδυ, όταν πήγε να τον ελέγξει αν είναι καλά, διαπίστωσε πως ψηνόταν στο πυρετό και η αναπνοή του έβγαινε βαριά.Αμέσως κάλεσε το ασθενοφόρο και τη μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Να τη τώρα... στην αναμονή προσευχόμενη -με δάκρυα να μουσκεύουν το μαντήλι της- το εγγονάκι της να είναι καλά.
Η πόρτα ανοίγει. Μια κοπέλα ξεπροβάλει από το δωμάτιο του Μιχαλάκη της. Περνά το στηθοσκόπιο γύρω από το λαιμό της και την πλησιάζει.
"Γιατρέ είναι καλά;" ρώτησε με λαχτάρα.
"Μια χαρά είναι. Καλό θα ήταν να πηγαίνατε να ξεκουραστείτε... Θα μείνω εγώ μαζί του." προτείνει η νεαρή γιατρός.
YOU ARE READING
People
Short StoryΤο καράβι των σκέψεων είναι έτοιμο να σαλπάρει. Προορισμός δεν είναι η Ιθάκη, μονάχα η διαδρομή. Έχει τόσα πολλά να δούμε και άλλα τόσα να σκεφτούμε. Έλα, έκανα τις σκέψεις μου ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα, ανθρώπους απλού...