People

°•°15½°•°

Ο Διγενής των Δωδεκανήσων

Το κρύο έτσουζε το κορμί εκείνο το πρωινό στην ακριτική νησίδα του Καστελόριζου, στην Ρω. Ο αέρας λυσσομανούσε και τα κύματα έπεφταν με μανία πάνω στους βράχους σαν να ήθελαν να τους καταβροχθίσουν. Μα καμία καιρική συνθήκη δεν ήταν ικανή να σταθεί εμπόδιο στο ιερό χρέος της Δέσποινας.

Με βήμα γοργό κατευθύνθηκε προς το ιστίο στην άκρη του νησιού. Με ευλαβικές κινήσεις ξεδίπλωσε την γαλανόλευκη, που με προσοχή είχε φτιάξει, και με τρεμάμενα χέρια και ζεστή φωνή έψαλλε τον εθνικό ύμνο και σήκωσε την γαλανόλευκη. Ύστερα στάθηκε προσοχή και κοίταζε την σημαία να κυματίζει. Ένα δάκρυ συγκίνησης στην ενθύμηση των πεσόντων ηρώων του φρικτού εκείνου πολέμου κύλησε ανάμεσα στις βαθιές ρυτίδες που ο χρόνος της είχε χαράξει.

Έκατσε λιγάκι να ξαποστάσει, παρατηρώντας τα χρώματα της αυγής να δίνουν την θέση τους στον ολόλαμπρο ήλιο που ανέτειλε μέσα απ'την θάλασσα. Σιγά σιγά ο μίτος των αναμνήσεων της άρχισε να ξεδιπλώνεται...

•

Ήταν καλοκαίρι του 1943 όταν διέκρινε τρεις ανδρικές φιγούρες να περπατούν με ταχύ βηματισμό προς το μέρος της. Για μια στιγμή η καρδιά της φτερούγισε,
«Ίσως ήρθε η ώρα να υπερασπιστώ την πατρίδα» σκέφτηκε και στάθηκε εκεί, αγέρωχη με βλέμμα γεμάτο πατριωτισμό να περιμένει τους τρεις ξένους άνδρες.

Μόλις πλησίασαν αρκετά με θάρρος στην φωνή τους ρώτησε ποιοι είναι.

«Έλληνες είμαστε κυρά μου» απάντησε με λαχτάρα ένα νέο παληκάρι «κρύψε μας οι Γερμανοί μας κυνηγούν» συνέχισε με κομμένη την ανάσα κι εκείνη άρχισε μια νοερά προσευχή να μην εμφανιστεί κανένα γερμανικό αεροπλάνο.