Ο χρόνος κυλά αργά και η νεαρή κοπέλα βρίσκεται για μια ακόμη μέρα στην ίδια θέση.Εάν την ρωτήσεις ποιο είναι το αγαπημένο της μέρος σε όλο τον πλανήτη, δίχως πολύ σκέψη θα σου απαντήσει αυτή η έρημη οικοδομή.Η ξεχασμένη παλιά οικοδομή.
Κάθε τοίχος και μια ιστορία. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, δυνατές φιλίες, καλλιτεχνικές εκρήξεις, εφηβικές φιλοσοφίες, οι πιο ενδόμυχες σκέψεις, τα ομορφότερα και πιο αγνά όνειρα νέων παιδιών, ανεξήτηλες ημερομηνίες, στοίχοι τραγουδιών που μιλούν στην ψυχή σου. Όλα αποτυπωμένα πάνω στους τοίχους, για φαντάσου να αποκτούσαν ανθρώπινη μίλια, κάθε μέρα θα είχαν και μια διαφορετική ιστορία να σου διηγηθούν. Μπορεί να μην έγινε ποτέ το σπίτι που προγραμματιζόταν, όμως έγινε το σπίτι μιας ολόκληρης νεολαίας.
Η ταράτσα κρύβει κι αυτή την δική της ομορφιά. Απο την μια πλευρά τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα, από την άλλη οι πιο μεθυστικές ανατολές, ενώ αν σηκώσεις το βλέμμα σου στην.. οροφή της, θα συναντήσεις πάντοτε πιστό στο ραντεβού του το φεγγάρι.
Ο ήλιος δύει σιγά σιγά, η νεαρή έφηβη κλείνει τα μάτια της και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Τα ρουθούνια της γεμίζουν από το άρωμα των νυχτολούλουδων. Ένα κύμα ρομαντισμού και μελαγχολίας διαπερνά ολόκληρη την ψυχή της.
Τραβά στα πόδια της την φθαρμένη τσάντα της. Βγάζει τους αγαπημένους της συντρόφους, το μπλοκ ακουαρέλας, το μολυβοκάρβουνο και λίγα χρωματιστά μολύβια.
Σηκώνει το βλέμμα της στην απέραντη θέα. Ταξιδευει για λίγο στο χρόνο:
Ένα ζευγάρι λίγο πιο πέρα αγκαλιά χαζεύει αμίλητο τα χρώματα εκείνου του ανοιξιάτικου δειλινού.
Μια κοπέλα λίγο εύσωμη μα όμορφη -τόσο ψυχικά όσο εξωτερικά- με πράσινα κλαμμένα μάτια κοιτάζει το άπειρο, ενώ οι ανυπόστατες προσβολές παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό της.
Ένα αγόρι παίζει στην κιθάρα του ξανά και ξανά τον αγαπημένο ρυθμό της κοπέλας που τόσο τον πλήγωσε.
Δύο φίλοι στολίζουν τον άσπρο τοίχο, ζωντανεύοντας την άδεια οικοδομή, ενώ το αγαπημένο τους τραγούδι ηχεί στο χώρο.
Ένα ντροπαλό παιδί με έναν ανεξήτηλο μαρκαδόρο γράφει τους στίχους του υπογράφοντας ανώνυμα.
Μια μικροκαμωμένη κοπέλα τραγουδά το αγαπημένο της κομμάτι και η γλυκιά φωνή της σπάει όμορφα την ηρεμία του τοπίου.Πιάνει γερά το κάρβουνο και αρχίζει να τραβά γραμμές πάνω στην ακουαρέλα της. Άλλοτε τις τραβούσε με νεύρο κι άλλοτε τόσο ήρεμα και προσεκτικά, σαν να κάνει χειρουργική επέμβαση. Κάθε γραμμή και μια ρωγμή σε μια σπασμένη νεανική ψυχή. Κάθε χρώμα που πρόσθετε και μια ευχάριστη ανάμνηση.
Το χρώμα του ουρανού αλλάζει σιγά σιγά. Μπλε, λιλά, πορτοκάλι, ροζ, γαλάζιο, κίτρινο όλα συνδυασμένα τόσο όμορφα κι αρμονικά. Άραγε αν ο ουρανός είχε τιμή, πόσο θα κόστιζε; Αν αυτά τα χρώματα του ουρανού έμπαιναν στις ψυχές και στο μυαλό μας πώς θα ήταν ο κόσμος μας;
Μεταφέρει το βλέμμα της για λίγο ξανά στον ουρανό και χαμογελά, ύστερα ξαναγυρίζει στο έργο της και με περισσότερη έμπνευση συνεχίζει.
Τα πρώτα άστρα κάνουν την εμφάνιση τους και η ζωγραφιά έχει τελειώσει. Την κοιτάζει και ένα ζεστό χαμόγελο απλώνεται στα χείλη της. Νιώθει πως αποδίδει φόρο τιμής σε αυτή την οικοδομή, σε όλους όσους αποτύπωσαν τα συναισθήματα τους εκεί, σε όλες τις ιστορίες που φυλάει σαν θησαυρό αυτή η οικοδομή.
Αρπάζει τον μαύρο μαρκαδόρο και με όμορφα γράμματα γράφει στο δάπεδο:
"Το χαμόγελο μπορεί να ξεγελά, όμως δεν μπορείς να κρυφτείς από αυτόν που ξέρει να διαβάζει καλά τα μάτια"
Άφησε κι αυτή το δικό της σημάδι σε αυτή την οικοδομή. Αφού μάζεψε τα πράγματά της, ρίχνει ένα τελευταίο βλέμμα στον ουρανό. Με τελετουργικά βήματα κατεβαίνει έναν έναν όροφο αυτής της οικοδομής. Περιεργάζεται τους τοίχους κι εντοπίζει έναν κενό άσπρο χώρο.
Βγάζει την ζωγραφιά από την τσάντα της και κατευθύνεται προς τα εκεί. Με τέσσερις πινέζες καρφώνει το έργο της στον τοίχο, απομακρύνεται και το θαυμάζει.
Ένα πρόσωπο, ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Απέδωσε τόσο όμορφα τα χαρακτηριστικά που σίγουρα θα πίστευες ότι πρόκειται για ένα ευτυχισμένο άτομο. Όμως, τα μάτια έλειπαν. Το βλέμμα, αυτό που θα επιβεβαίωνε την αληθινή συναισθηματική κατάσταση του εικονιζόμενου προσώπου έλειπε. Στην θέση τους υπήρχαν πολλά πολύχρωμα λουλούδια. Από το πιο εξωτικό έως την απλή μαργαρίτα. Όμορφα λουλούδια που έκρυβαν τα μάτια.
~•~
💙
(26/02/2018)
YOU ARE READING
People
Short StoryΤο καράβι των σκέψεων είναι έτοιμο να σαλπάρει. Προορισμός δεν είναι η Ιθάκη, μονάχα η διαδρομή. Έχει τόσα πολλά να δούμε και άλλα τόσα να σκεφτούμε. Έλα, έκανα τις σκέψεις μου ιστορίες με πρωταγωνιστές ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα, ανθρώπους απλού...