People

°•°2°•°

Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη.

Βαθιά ανάσα.

"Όλα καλά θα πάνε. Να είσαι ο εαυτός σου..." μονολογεί συνεχώς στον εαυτό της.

Κοίταξε τα μακρυά ξανθά μαλλιά της. Τα χτενίζει για άλλη μια φορά.

"Μια αλλαγή δεν θα ήταν κακή..." λέει στο εαυτό της και κοιτάζει το είδωλο της στον καθρέφτη εστιάζοντας στο κεφάλι της.

"Χμμμμ εμείς μάλλον θα τα ξαναπούμε σε λίγα χρόνια..." είπε κοιτώντας μια τούφα από τα μαλλιά της.

"Έτοιμη;" ρώτα η μητέρα της ξεπροβάλλοντας το κεφάλι της από την πόρτα του δωματίου.

"Έρχομαι σε μισό λεπτό." της λέει και γυρίζει να πάρει την ζακέτα της.

Περνά άλλη μια φορά μπροστά από τον καθρέφτη. Κοιτάζει το ξανθό κορίτσι που αντανακλάται απέναντι της για μια τελευταία φορά.

"Είσαι σίγουρα έτοιμη; Μπορούμε να το αναβα--" της λέει η μητέρα της όμως η έφηβη κοπέλα την διακόπτει.

"Ναι μαμά. Είμαι σίγουρη. Μια αλλαγή δεν κάνει κακό." της είπε χαμογελώντας.

Κοίταξε την κόρη της λίγο πριν ξεκινήσει. Η ψυχραιμία κι η ωριμότητα της μπροστά στο θεριό που ονομάζεται καρκίνος την ξαφνιάζει συνεχώς.

Λυπάται για το κοριτσάκι της που είναι αναγκασμένο να βιώνει αυτή την κατάσταση, όμως συνάμα είναι υπερήφανη και χαρούμενη που είναι κόρη της.

Αντιφατικό, έτσι;

Ένας ήρωας της διπλανής πόρτας, ένα πρότυπο, ένα στήριγμα. Ένα άτομο γεμάτο με αισιοδοξία κι όνειρα που δεν δειλιάζει μπροστά στην σωματική αδυναμία. Πώς να μην νιώσεις ευγνωμοσύνη που αυτή είναι η οικογένεια σου;

(...)

Να τες, μητέρα και κόρη μπροστά από την πόρτα του κομμωτηρίου.

"Έλα μαμά πάμε." της λέει η μικρή και μπαίνει αποφασιστικά μέσα.

"Γεια σας είμαστε για..." είπε η κοπέλα πλησιάζοντας το ταμείο.

"Ναι ναι από εδώ." της είπε καλοσυνάτα η κομμώτρια και της έδειξε μια καρέκλα.

Η θαρραλέα έφηβη την ακολούθησε και κάθησε, ενώ η ειδικός της πέρασε γύρω μια μαύρη μπέρτα γύρω από το λαιμό.

"Μια στιγμή..." της είπε η κοπέλα λίγο πριν πιάσει το ψαλίδι.

"Μπορείτε να τα κόψετε στο μεγαλύτερο δυνατό μήκος για να γίνουν περούκα;" ρώτησε και η κομμώτρια της έγνεψε χαμογελώντας.