People

°•°16°•°

"Μα πόσο γαλήνια είναι σήμερα η θάλασσα" συλλογίστηκε. Ένα μειδίαμα χαράχτηκε στα χείλη της. "Ειρωνία" σκέφτηκε "και η δική μου η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη, κοντεύει να με πνίξει.."
Ένα αεράκι φύσηξε και παρέσυρε προς τα πίσω τα μακριά, λυτά, καστανά μαλλιά της. Από τα μάτια της, κύλησαν δύο δάκρυα, σαν το ρετσίνι από το κορμό του πεύκου.

Έκλεισε ερμητικά τα βλέφαρα της και πήρε μια βαθιά εισπνοή. Γέμισε τους πνεύμονες της με το θαλασσινό αεράκι με την ελπίδα ότι αυτός ο αέρας θα τιθασεύσει την άγρια θάλασσα μέσα της.

Παραμέρισε τα γυαλιά μυωπίας της από το πρόσωπο της. Δεν ήθελε να βλέπει λεπτομέρειες, μόνο χρώματα και φιγούρες που καθρεφτίζονταν στο καστανό της βλέμμα. Θυμήθηκε εκείνη την καλοκαιρινή συζήτηση:
«Ξέρεις, εμείς με την μυωπία είμαστε πολύ τυχεροί τελικά. Μπορούμε απλώς να βγάλουμε τα γυαλιά και να δούμε τον κόσμο μόνο με τα χρώματα του. Ούτε πρόσωπα, ούτε χαρακτηριστικά, ούτε λεπτομέρειες, μόνο χρώματα και φιγούρες. Βλέπουμε τον κόσμο πιο απλό, πιο ωραίο. Άρα πρέπει να βγάζουμε τα γυαλιά μας πού και πού, να ξεκουράζονται οι ψυχές μας!»

Την είχε ανάγκη αυτήν την ξεκούραση, μα ο νους δεν παύει εύκολα να συλλογίζεται. Ο άνεμος αυτή την φορά φύσηξε πιο δυνατά και με φορά έσκασε ένα κύμα πάνω στα βράχια.

Δες τα βράχια! Στέκονται εκεί αγέρωχα και δέχονται με υπομονή το αφρισμένο κύμα. Ίσως τα βυθίσει, μα τι πειράζει; Στην αγκαλιά της θάλασσας θα βρεθούν προσφέροντας καταφύγιο σε κάποιο τρομαγμένο πλασματάκι. Οι αιχμηρές γωνίες τους λαξεύονται από τον άνεμο και τα μανιασμένα κύματα. Το υπομένουν, γιατί ξέρουν ότι θα γίνουν λεία.. Μα στέκονταν πάντα εκεί!

Έτσι κι εκείνη, στεκόταν βράχος δίπλα σε όσους περισσότερους μπορούσε. Μα εκείνο το απόγευμα την βάρυνε η μελαγχολία, η άνοιξη μέσα της σαν να μαραινώταν.
Λυπόταν σαν έβλεπε λουλούδια να μαραίνονται, για αυτό δεν τα έκοβε, τα παρατηρούσε μόνο και τα θαύμαζε. Ύστερα θυμόταν πως στην θέση τους θα έρθουν κι άλλα κι αναθαρρούσε.

Εκείνο το απόγευμα όμως, την ώρα που ο ουρανός φορούσε τα γιορτινά του και που η θάλασσα καρτερικά περίμενε να κλείσει στην αγκαλιά της τον αγαπημένο της ήλιο, δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Αδυνατούσε να σκεφτεί κάτι που θα την έκανε να χαμογελάσει.
«Να χαμογελάς, ακόμα και στα δύσκολα να χαμογελάς και θα δεις που θα σου φτιάξει το κέφι η κίνηση αυτών των μυών!» Το έλεγε συνέχεια σε κάθε ψυχή που λύγιζε, σήμερα όμως κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι πόση δύναμη θέλει να χαράξεις αυτό το χαμόγελο που θα φωτίσει το πρόσωπο σου...

Σιωπή. Κουράστηκε να σκέφτεται, ο παφλασμός των κυμάτων ανακατευόταν με τις λέξεις. Δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε μια πρόταση. Επιτέλους ο νους σώπασε, τον κάλυψε ο ήχος των κυμάτων.

Δάκρυα, δάκρυα πολλά κατρακυλούσαν από τα μάτια της και χάραζαν αλμυρά αυλάκια κατά μήκος στα μάγουλά της. Δάκρυζε μέχρι που στέρεψε πια. Σήκωσε το βλέμμα της προς τον ορίζοντα και συνάντησε τις ακτίνες του Ήλιου. Σαν χάδι γλυκό την έλουσε με το φως του και στέγνωσε τα ρυάκια στο πρόσωπο της. Τα κύματα σιγανά με σταθερό ρυθμό ηχούσαν λες και της ψιθύριζαν λόγια αγάπης, λόγια στοργικά.

«Θα περάσει κι αυτό. Θα δεις που όλα θα πάνε καλά. Ξέχασες πως είχες κι εσύ φτερά και έπρεπε να πέσεις για να το θυμηθείς. Έλα κι άνοιξη για να ανθίσει χρειάζεται την βροχή.»

Ψυχή της γαλήνεψε. Σκούπισε τα βουρκωμένα μάτια της και φόρεσε τα γυαλιά της. Κοίταξε αντίκρι της τον Ήλιο που έδυε μες στην αγκαλιά της αγαπημένης Θάλασσάς του. Πύρρωσε ο ουρανός και στολίστηκε η φύση.
Χαμογέλασε. Το θέαμα αυτό ήταν αρκετό. Πέρασε κι αυτό. Σηκώθηκε από την θέση της κι άκουσε τον χτύπο της καρδιάς της.

«Μαζι θα το περάσουμε κι αυτό ψυχή μου.» μονολογούσε στον εαυτό της. Γιατί κάποιες καταστάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίσεις μόνος° πρόσωπο με πρόσωπο με τον δαίμονα σου.

Μάζεψε την ψυχή της απ'τα βράχια και χάρισε ένα τελευταίο χαμόγελο στην θέα μπροστά της.

«Όλα θα πάνε καλά!»

~💙~

Σημείωση

Δύσκολες στιγμές πάντα θα υπάρχουν. Η βοήθεια πάντα θα είναι ευπρόσδεκτη, όμως να θυμάσαι πως η σίγουρη βοήθεια του εαυτού σου είσαι μόνο εσύ. Όταν όλα σε βαραίνουν πάτα παύση. Ξέσπασε, δώσε χρόνο στον εαυτό σου μέχρι την σιωπή. Τότε αφού όλα γαληνέψουν. Χαμογέλα, έστω ένα μειδίαμα και όλα θα έρθουν στον δρόμο τους.
Όλα θα πάνε καλά στο τέλος, στο εγγυώμαι εγώ!🌸

12/12/2020