Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 24

De wandeling van Anna en Darius terug naar haar vertrekken verliep in stilte. Geen van beiden wist wat ze moesten zeggen. Aangekomen aan de deur draaide Darius zich om. Anna stak haar hand uit en greep de zijne. "Darius..." begon ze en ze stopte. Wat kon ze zeggen?

Hij leek het te begrijpen en keek haar aan met een spottende blik. "Ja wat nu schoonheid? Een nieuw spelletje zoeken zeker."

Zijn plagend koosnaampje voor haar had een volledig andere ondertoon gekregen na de gebeurtenissen van de ochtend.

Anna opende haar mond om te reageren, maar deed hem langzaam weer dicht. Ze had niks tegen hem te zeggen. Ze draaide zich om en liep haar vertrekken binnen.

Darius keek haar na met ogen die verlangen en spijt uitstraalden, maar dit zag Annastasia niet meer.

Aangekomen in haar vertrekken wenkte ze Rose. "Ik heb je advies nodig," fluisterde Anna met tranen in haar ogen. Pas nu kwam het besef van wat er was gebeurd in haar op. Darius had haar gezicht gezien. Het was met uitdrukkelijke toestemming van haar geweest, waardoor de doodstraf uitgesloten was, maar het bleef iets dat Anna zo snel mogelijk aan Bart moest vertellen.

Rose nam Anna's handen vast toen ze de angst in de stem van haar prinses hoorde. "Wat is er Anna, je weet dat je me alles kunt vertellen. Mijn lippen zijn verzegeld."

Anna glimlachte dankbaar naar Rose en zei: "Er is iets gebeurd deze ochtend en ik moet dit als eerste tegen Bart vertellen, maar ik weet niet hoe hij hierop gaat reageren."

"Wat is er gebeurd lieverd?" vroeg Rose bezorgd.

Anna's stem trilde. "Darius heeft mijn gezicht gezien," zei ze zacht.

"Wat?" siste Rose. "Wie is Darius? Hoe heb je zoiets kunnen laten gebeuren? Je had hem nog beter je borsten laten zien. Hoe kon je zo dom zijn?" raasde Rose.

Anna liet het over zich heen komen, wetende dat ze het verdiend had. Het zien van iemands gezicht was zo een intiem gegeven, dat alleen in absoluut vertrouwde kringen gebeurde, dat het aanschouwen door een onbevoegd persoon bijna nooit voor kwam.

Het was de hele basis van hun koninklijke stelsels en hun samenleving. Als iedereen zomaar het gezicht van een Royal kon aanschouwen, was er niets heilig meer aan. Al het respect en het vertrouwen dat het volk op de leiders van het land vestigde, was gebaseerd op de bekwaamheid van de Royals om dit voor hen te houden. Het was geen gemakkelijk gegeven, maar kinderen werden dit vanaf hun geboorte aangeleerd. Het feit dat Anna dit vertrouwen had beschaamd was serieus. Het was in een uitzonderlijke situatie, maar het feit bleef dat iemand anders haar gezicht had kunnen aanschouwen. Het feit dat het een persoon van het mannelijke geslacht was die niet haar echtgenoot was, was zeker een verzwarende omstandigheid te noemen. Anna was wanhopig en wist niet wat ze moest doen.

"Ik weet het Rose. Alsjeblieft vertel het aan niemand. Ik heb echt je advies nodig," smeekte Anna.

Rose kalmeerde een beetje een keek haar bedenkelijk aan. "Het enige wat je kunt doen is het aan Bart vertellen en hopen dat hij het je vergeeft," zei Rose. "Hoe is het zelfs kunnen gebeuren? Vertel me eens het hele verhaal."

Anna legde de hele situatie uit en Rose reageerde milder. "Het was inderdaad een uitzonderlijke situatie. Leg het ook zo aan Bart uit en laten we bidden dat hij het begrijpt."

Anna knikte en richtte haar ogen naar haar handen die ze in elkaar kneep. Rose legde haar handen op de hare en kneep er zachtjes in. "Maak je geen zorgen Anna. Het komt allemaal wel goed," zei ze met een bemoedigende glimlach. Ze draaide zich om en ging weer bij de andere hofdames zitten.