Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 40

Annastasia was zich niet bewust van de volgende dagen. Alles ging zo snel en iedereen was te druk in hun eigen verdriet om haar bij te staan. Haar broer had zijn vrouw en kind verloren. Haar ouders hadden hun schoondochter en eerste kleinkind verloren en zij had haar beste vriendin verloren. Iedereen ging ermee om op hun manier en bleef uit elkaars buurt.

De enige met wie ze had gesproken was dokter Mertens. Hij had bevestigd dat haar baby nog in goede gezondheid was.

Annastasia zat alleen in haar kamer voor zich uit te staren. De begrafenis vond plaats binnen enkele uren, maar ze kon zich niet aanzetten om zich klaar te maken. Ze had de jurk en het masker gezien en ze waren prachtig, maar in haar hoofd was dat het moment dat het allemaal werkelijkheid zou worden. Het moment dat ze haar begrafeniskleren aandeed en met haar familie naar de kerk ging voor de mis voor Gabriella. Ze kon het niet. Ze kon niet op die manier afscheid nemen van Gabriella. Ze kon niet geloven dat ze er niet meer was en ze kon en zou niet accepteren dat haar beste vriendin zomaar weg was. Van het ene moment op het andere.

Er was een stille klop op haar deur. Ze negeerde het en bleef voor haar uit staren. De deur werd zachtjes op een kiertje geduwd en Caroline stak haar hoofd erdoor. "Anna, sorry dat ik je moet storen, maar we moeten binnen twintig minuten naar de kerk vertrekken en je moet je jurk nog aandoen en we moeten je haar nog doen."

Twintig minuten, dacht Annastasia verbaasd. Ze keek naar de klok naast zich en zag dat ze al twee uur op haar bed zat. Tijd vliegt, dacht ze. Dat had het ook altijd gedaan toen ik bij Gabriella was.

"Anna," zei Caroline voorzichtig en zette een stap naar voor.

Annastasia schrok op uit haar gedachten en keek haar aan. "Ja sorry. Inderdaad ik was even ergens anders met mijn gedachten."

Caroline keek haar aan met een blik vol medelijden en Annastasia draaide zich om dat ze die blik niet meer moest zien. Dat was de blik die iedereen rond haar droeg.

"Laten we dan geen tijd verliezen met hier te staan treuzelen," zei Annastasia streng.

Caroline knikte en met ervaren handen maakte ze een graatvlecht in haar haar en hielp haar in de jurk. Ze nam het masker voorzichtig van de kast en gaf het aan haar. Het was een grim exemplaar. Mooi maar grauw, donker en op een bepaalde manier onheilspellend. De achtergrond van het masker was volledig mat zwart, de lippen glansden alsof ze vochtig waren en haar wangen waren versierd met kleine grijze roosjes. In de ooghoeken van haar masker waren tranen afgebeeld met kleine glinsterende diamantjes en op het voorhoofd vervaagde het zwart naar grijs en helemaal vanboven was het wit. In de laatste gradatie van grijs was er de silhouetten van een vogel te zien met zijn kop gericht naar links.

Annastasia bevestigde het masker, knikte ter bedanking naar Caroline en liep haar vertrekken uit. Haar koets ging eerst naar het vliegveld om koning Bartholomeus op te halen voor hij verder reed naar de kerk.

Annastasia wachtte nerveus in de koets aan het vliegveld. Koning Bartholomeus werd begeleid door bewakers. Hij stapte de koets in en nam plaats tegenover haar. de koets vertrok en ze keken elkaar aan. Geen van beide zij een woord en ze voelde de geladen spanning tussen hen in. Er was zoveel gebeurd sinds de laatste keer dat ze samen in een koets zaten. Vorige keer had ze hem gezegd dat ze van hem hield. Deze keer was ze onverschillig over zijn gevoelens.

Bartholomeus schraapte zijn keel en schuifelde ongemakkelijk heen en weer onder haar blik. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij.

Ze keek hem aan en hield haar hoofd schuin. "Wat denk je zelf?" vroeg ze op een ijzige toon.

Hij kuchte en wendde zijn blik af. Hij hief zijn schouders op en zei: "Ik weet het niet. Wat kan ik anders vragen?"

"Laten we nu gewoon overeen komen dat we niet praten tot na de begrafenis. Ik heb hier nu geen energie voor. Het enige wat jij moet doen is naast me staan zodat het lijkt dat de koning en koningin van Evarium stand houden in een situatie zoals deze," zei Annastasia. Ze rechtte haar rug en keek naar buiten.

Bartholomeus knikte en keek langs de andere kant van de koets ook naar buiten.

Ze waren bijna aan de kerk en langs weerszijde van de weg stonden burgers van Sandraria in zwart gekleed om afscheid te nemen van hun toekomstige koningin. Aan de kerk aangekomen, hielp Bartholomeus zijn vrouw uit de koets. Ze zwaaiden naar het volk en wandelden de kerk binnen. Ze namen plaats van voor.

Annastasia naast haar broer die naast haar ouders zat. Bartholomeus zat langs de buitenkant van de rij naast haar.

Anna nam de hand van haar broer van en gaf er een bemoedigende kneep in. Hij keek haar even dankbaar aan en richtte zich weer naar voor. De gehele dienst hield hij haar hand vast alsof zijn leven eraan vast hing. Bij het buitenlopen achter de kist, liep Annastasia naast Marcus achter de ouders van Gabriella en Bartholomeus achter hen.

Het kerkhof lag niet ver van de kerk, dus liepen ze te voet achter de koets met de kist in. Achter de stoet van Royals met de Marcus en Annastasia van voor en achter hun de ouders van Gabriella, liep het volk. Het was een gigantische menigte volledig in het zwart gekleed die Gabriella naar haar laatste rustplaats begeleidde.

Het volk bleef achter bij de poort van het kerkhof en gaf de familie de privacy om afscheid te nemen van Gabriella in alle eenzaamheid.

Na de begrafenis nam Annastasia afscheid van haar ouders en broers en zussen. Ze vertrok weer naar Evarium om haar taak als koningin weer op te nemen en te tonen dat ze zich niet liet klein krijgen door het terrorisme van Orophia.

Als laatste had ze afscheid genomen van Marcus. Hij had haar apart genomen in een kamertje waar ze in privacy en zonder maskers stonden. Marcus keek haar met een gepijnigde blik aan. Hij zag er zwaar verouderd oud in een korte tijd, maar met een kleine glimlach zei hij: "Ik weet je geheim, zusje."

Anna keek verbaasd naar haar oudere broer. "Waar heb je het over?"

"Mijn neefje of nichtje natuurlijk," zei hij.

"Oh," zei Anna.

"Je weet toch dat Gaby me onmiddellijk had verteld dat ze meter ging worden."

Anna knikte en met een glimlachje zei ze: "Ik had niets minder verwacht. Ik wou het gewoon nog stil houden voor ik zeker was."

"Ik begrijp het," hij kneep zijn ogen toe en met een schorre stem zei hij: "Gaby wou hetzelfde."

Anna zette een stap naar voren en met een brok in haar keel nam ze haar broer in haar armen.

Hij brak. Hij had zich zo lang zo sterk gehouden en dit was er teveel aan. "Hoe ga ik ooit zonder haar leven?" vroeg hij tussen zijn snikken door.

Anna had hier geen antwoord op dus deed ze het enige dat ze kon doen. Er zijn voor hem. Ze hield haar broer vast en wreef kalmerend over zijn rug. Zo stonden broer en zus daar. Elk met een zware last op hun schouders en elk hadden ze alleen elkaar om dit mee te delen.

Amai al jullie comments en vragen, hebben het om 6u sochtends opstaan al wat minder moeilijk gemaakt!
Love you all en daarom weer een nieuw hoofdstuk! 😘
Er zijn nog 3 hoofdstukken te gaan en dan nog een korte epiloog ☺️
Hoe denken jullie dat het nu verder gaat?
En geen valsspelers deze keer! Jullie weten wie jullie zijn 🤭😘
Mijn opdrachten inspiratie is een beetje op, dus wie ideeën heeft, laat ze me maar weten!
Volgend hoofdstuk zal ik sowieso morgen publiceren. Misschien vanavond afhankelijk van de ideeën die ik te horen krijg ☺️