Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 41

De vlucht naar Evarium gebeurde in stilte. Annastasia had zich in de slaapkamer opgesloten en lag op het bed naar het plafond te staren. Uiteindelijk viel ze in slaap en werd ze wakker van een klopje op de deur en de woorden van Caroline: "We zijn geland Anna, welkom thuis."

Ze rekte zich uit, zette haar masker op en liep uit haar vertrekken. "Je haar!" riep Rose uit. "Zo kun je je volk toch niet tegenmoet komen. Kom zet je dan fatsoeneren we het een beetje."

Annastasia zette zich neer en liet haar hofdames haar weer presentabel maken. Ze liet het allemaal over haar heen komen.

Toen de dames klaar waren, stond ze op en zij aan zij met Bartholomeus stapte ze de deur van het vliegtuig uit. Er stond een gigantische menigte te roepen toen ze in zicht kwamen. Annastasia sloot het geroep uit en liep, begeleid door Bartholomeus, de trap af.

Eens ze beneden kwam, merkte ze pas op, dat ze haar naam aan het roepen waren. Ze keek verbaasd op en zag elk gezicht in de menigte vol bewondering en adoratie naar haar kijken. Ze keken niet naar koning Bartholomeus die naast haar stond. Ze keken allemaal naar haar. Annastasia was zo onder de indruk van haar volk dat ze op de laatste treden bleef staan en over de menigte heen keek. Overal stonden mensen om een glimps van haar op te vangen. Ze hief langzaam haar hand op om te zwaaien en de mensen werden wild.

Een kleine glimlach brak door op Annastasia haar gezicht en al kon niemand het zien, haar volk voelde de waardering van haar afstralen. Opeens kwam ze weer tot leven.

In het vliegtuig had ze als een zombie gezeten, maar nu had ze het gevoel dat ze weer een doel had. Dit was haar taak, haar volk beschermen. Al deed Orophia nog zo haar best om haar te breken, zolang ze haar volk achter haar had staan, zou dat nooit lukken.

Op dat moment nam ze de beslissing dat ze niet aan de zijlijn zou staan terwijl de mannen beslissingen maakte over leven en dood, oorlog en vrede. Zij zou zelf een actieve rol aannemen in de oorlog die ze niet had gewild, maar wel zou beëindigen.

Annastasia nam haar tijd om iedereen rond haar aandacht te geven. Ze gaf handen, zwaaide naar mensen en deelde handtekeningen uit tot ze aan de koets waren aangekomen.

Bartholomeus zette zich weer tegenover haar en zodra de deur sloot, zei hij: "Het volk aanbidt je." Er was een ondertoon die Annastasia nog nooit eerder bij hem had gehoord. Afgunst. Ze zou hem kunnen verzekeren dat het volk ook van hem hield, maar ze deed het niet.

Ze gaf een knikje als teken dat ze hem had gehoord en keek uit het raam. doorheen de getinte ruiten zag ze dat er langsheen de weg naar het paleis, overal mensen stonden om een glimps van de koets op te vangen. Het verwarmde haar hart.

Aangekomen aan het paleis verliet ze de koets voor Bartholomeus en liep rechtstreeks naar haar vertrekken. Hij volgde haar op de voet en zodra ze binnen waren, zei hij tegen haar hofdames: "Laat ons alleen."

Ze knikten en lieten Annastasia alleen achter met haar man. Ze zuchtte en liep haar kleerkast in. Ze nam haar masker af en begon haar rits los te maken.

Bartholomeus stond achter haar en schraapte zijn keel.

"Wat?" snauwde ze.

Hij nam ook zijn masker af en keek haar met smekende ogen aan. "We moeten echt praten Anna."

"Oh nu wil je praten. Als het onder jouw voorwaarden is." Anna spuwde de woorden uit. Ze draaide zich naar hem om en keek hem dreigend aan. "Het is toch leuk om de koning te zijn. Iedereen moet maar naar jou luisteren, mogen je niet tegenspreken en geven je altijd gelijk." Ze porde hem in de borstkas om haar woorden kracht bij te zetten. "Wel dat moet je van mij niet verwachten." Ze draaide zich weer om, deed haar jurk uit en draaide met haar ogen, toen ze hem naar adem hoorde snakken. "Het is niet dat je het allemaal niet al een keer gezien hebt," zei ze smalend. Ze trok een nachtjapon over haar hoofd en liep langs hem haar slaapkamer in.

"Ik..." hij pauzeerde en Anna keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. "Het spijt me," gooide hij eruit en hij keek haar wanhopig aan. "Wil je het mij alsjeblieft vergeven? Ik heb een fout gemaakt en..."

"Een fout met grote gevolgen," zei Anna met een verraderlijk kalme toon.

"Gevolgen die niemand kon voorzien," begon hij, maar Anna brak hem af door haar hand omhoog te steken.

"Weet je wat? Excuses niet aanvaard. Het is allemaal jouw schuld!" riep ze en alles dat ze had opgekropt kwam naar boven. Haar woede, spijt en verdriet en Bart was het doelwit van haar emoties. Ze liep op hem af en begon op zijn borstkas te kloppen. "Allemaal. Jouw. Schuld," zei ze en met elk woord kreeg hij een klop. Hij liet haar begaan. "Als je gewoon had gereageerd op mijn telegram dan was ik terug gekomen, dan had ik het bezoek niet gedaan en dan had Gaby nog..." de laatste woorden stokten in haar keel.

Bart maakte aanstalten om haar omhelzen, maar ze zette onmiddellijk een stap achteruit. "Nee," zei ze en ze vond het verschrikkelijk dat haar stem trilde. Ze wou geen enkel teken van zwakte vertonen.

"Anna," zei Bart smekend en hij zette een stap vooruit. Ze zette onmiddellijk een stap van hem weg tot haar benen tegen het bed kwamen. Het bed waar ze voor de eerste keer de liefde hadden bedreven en waar ze hun kind hadden gecreëerd.

Ze draaide zich om en vluchtte naar de zitkamer. Ze kon het niet in de slaapkamer doen, niet bij dat bed waar ze zoveel mooie momenten hadden beleefd samen.

Hij volgde haar en in de tijd dat ze naar de andere kamer was gelopen had ze kalmte weer verzameld. Ze draaide zich met een ruk om en Bart stond vlak achter haar.

"Ik heb een voorstel voor je, uwe majesteit," zei ze kalm.

Ze negeerde de knoop in haar maag die Bart zijn gekwetste blik creëerde en vervolgde, "Ik wil een verstandshuwelijk zoals je ouders." Bart wou reageren, maar ze sprak voor hij een woord kon uitbrengen. "Ik zal je vrouw zijn bij alle aangelegenheden waarbij je me nodig hebt, maar voor de rest laat je me vrij. Je geeft me volledig vrije teugels over mijn eigen projecten en in ruil, speel ik de perfecte vrouw voor de koning van Evarium."

Bart liet zijn hoofd hangen en zei op een verslagen: "Als dat je gelukkig maakt, dan ben ik ermee akkoord. Alles wat ik ooit heb gewild, is je gelukkig maken Anna."

Anna snoof in minachting. "Wel dat is dan toch jammerlijk mislukt."

Hij keek haar met gepijnigd ogen aan en zei: "Ik weet dat je me niet gaat geloven, maar ik hou van je."

Anna slikte en bijna brak ze. Ze sloot haar ogen en wendde zich van hem af. Dat waren de woorden die ze twee weken geleden had willen horen. Nu was het te laat. "Ga," zei ze.

Bart aarzelde en keek naar haar stijve rug. Hij wou niets liever dan haar in zijn armen nemen en haar beschermen tegen al de pijn van de wereld, maar hij besefte dat ze haar tijd nodig had. Hij knikte zachtjes en verliet de kamer.

Anna bleef stevig staan totdat ze de slaapkamer deur hoorde dichtvallen en toen begonnen de tranen. Ze had ze zo lang ingehouden, maar nu had ze haar breekpunt bereikt.

Dankzij de fantastische Amelie Kempeneers is er een nieuw hoofstuk!😍 

Zij had het leuke idee om de naam van het kindje van Bart en Anna te laten raden!🤯

Natuurlijk mogen de mensen die het nog niet weten, er niet aan meedoen. Degene over wie ik praat weten wie het zijn 😘

Dus de naam van het kindje van Anna en Bart, dan moeten we natuurlijk eerst het geslacht weten? Wel dat ga je dan ook maar moeten raden. Op zich heb je één kans op twee om het juist te hebben 😂🤣

Na dit hoofdstuk zijn er nog twee hoofdstukken en dan nog de epiloog. En nu heeft Anna toevallig twee namen voor haar kindje! Dus bij elke naam die juist wordt geraden upload ik een hoofdstuk.🤩

Jullie mogen zo vaak raden als je wilt, maar je moet wel wachten tot ik heb gereageerd voor je een nieuwe naam uitprobeert. Dus 2 namen per comment mogen, maar niet meer!🤯

Veel succes! 🤑