Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 27

Op hetzelfde moment aan de andere kant van het kasteel had koning Jacobus zijn twee zonen bij hem geroepen. Nadat hij weer helder was geworden, schaamde hij zich diep voor zijn gedrag. Hij wist exact wat er gebeurt was, maar hij kon zichzelf op dat moment niet controleren. Het was alsof hij het door zijn eigen ogen zag gebeuren, maar geen controle had over zijn hersenen of lichaam.

Hij keek afkeurend naar zijn twee zonen. Hij was in fout geweest door zijn gedrag ten op zichtte van Anna en het was zijn schuld dat deze hele situatie was ontstaan, maar de manier hoe zijn zonen het zo hadden kunnen laten escaleren, was iets waar hij met hun over moest praten.

Zijn zonen zaten voor hem. Hij stond recht en torende hoog boven hun uit.

"En wat hebben jullie voor jullie zelf te zeggen," vroeg hij aan zijn zonen. "Ik weet dat mijn mentale toestand deze situatie heeft veroorzaakt. Maar de manier hoe jullie twee jullie hebben gedragen, kan ik me niet voorstellen." Bart deed zijn mond open om te reageren, maar met een handgebaar legde Jacques hem het zwijgen op.

"Die vete dat tussen jullie speelt, kan mij helemaal niets schelen. Het is totaal belachelijk en jullie zouden beide slimmer moeten zijn dan dat, maar het feit dat jullie Anna zo hebben gekwetst is nog het ergste!" donderde hij.

Hij zag zowel Bart als Darius ineenkrimpen bij deze woorden. Ze gaven beide om Anna op hun eigen manier, maar konden dat niet van elkaar zien of aanvaarden.

"Is het echt zover gekomen?" vroeg hij op een mildere, bijna smekende toon. "Dat het enige moment dat ik mijn twee zonen bij elkaar kan zien, op het moment is dat ik ze een uitbranding moet geven over hun gedrag. Hoe oud zijn jullie? Jullie zouden toch beter moeten weten," zuchtte Jacques.

Hij zette zich neer in zijn stoel en de jaren waren op zijn gezicht getekend. Bart schrok van hoe oud zijn vader eruit zag. Hij had altijd geweigerd zijn vader te bezoeken toen hij ziek was geworden. Ze hadden nooit een goede band gehad toen hij opgroeide en hij zag het nut er niet van in de man te zien aftakelen, maar nu hij zo voor zijn vader zat, besefte hij dat hij niet veel tijd meer had samen met de man. De ziekte begon te tekenen in zijn gezicht en zijn lichaam. De eens zo sterke man zat onderuitgezakt in zijn stoel en wreef over zijn gerimpeld gezicht. De ogen van zijn vader schoten de hele tijd schichtig heen en weer alsof er nog iemand in de kamer was, maar het was alleen Bart en zijn halfbroer die er zaten.

Bart rechtte zijn rug en nam het woord zoals het hem beaamde als eerstgeboren zoon. Hij keek giftig naar Darius en zei: "Hij heeft Anna haar gezicht gezien."

De koning draaide met zijn ogen en voor Bart kon verder gaan onderbrak hij hem. "Weet je in welke situatie het is gebeurt of sprong je direct naar conclusies?"

Bart zei: "Darius zei dat..."

De koning draaide zich naar zijn jongste zoon en keek hem streng aan. "Wat heb jij precies gezegd en hoe ver is het van de waarheid?"

Darius draaide in zijn stoel. Hij kon zich nog zo onverschillig gedragen, maar de koning bleef zijn vader en het enige dat hij ooit wou, was zijn erkenning en acceptatie. Hij sloeg zijn ogen neer en mompelde: "Redelijk ver van de waarheid."

"Spreek op man. Ik versta er geen woord van. En zet je eens recht in je stoel," zei de koning met autoriteit.

Darius gehoorzaamde onmiddellijk. "Misschien redelijk ver van de waarheid," herhaalde hij wat luider en keek de koning aan.

Bart sprong op en riep: "Wat bedoel je? Jij leugenachtige bastaard. Was je bedoeling gewoon om tussen ons in te komen..."

"Zet je neer jij. Stop met je zo als een alfamannetje te gedragen. Je bent de oudste en je moet dat niet elke keer weer proberen te bewijzen. Laat hem het volledige, echter verhaal doen en dan mag je reageren," zei Jacques en hij wees naar de stoel.