Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 34

Na een lange dag, waarbij Annastasia haar reis tot in de laatste details had voorbereid, liep ze naar haar vertrekken. De volgende ochtend vertrok ze naar Sandraria en ze keek er met veel plezier naar uit.

Ze kwam haar vertrekken binnen begeleid door Darius. Caroline stond haar aan de deur op te wachten met een grote glimlach. Annastasia keek haar verbaasd aan, toen ze onmiddellijk door haar de deur in werd getrokken.

"Wat is er aan de hand?" vroeg ze.

Caroline stond opgewonden te glimlachen en trok haar mee naar de tafel waar er een klein pakje op haar stond te wachten. "Nog een cadeau?" vroeg Annastasia verbaasd.

Caroline lachte en zei: "Ik weet niet wat je met die man gedaan hebt, maar je moet me je geheim vertellen."

Annastasia bloosde en zei: "Er is geen geheim. Het is liefde."

Caroline zuchtte dromerig en zei: "Ik wist dat je zoiets ging zeggen. Nu doe snel open. Ik wil weten wat het is."

Annastasia gehoorzaamde en opende langzaam het pakje. Erin zat een kleine juwelendoos met een brief. Annastasia legde de brief opzij en besloot om die later in privé te lezen.

Ze nam de kleine juwelendoos vast met trillende handen en ademde rustig in. Al haar hofdames en Darius hadden zich rond de tafel verzameld. Langzaam deed ze het kleine doosje open en op het zachte kussentje lag het mooiste bedeltje dat ze ooit had gezien.

Het was een waterlelie. Het hart van de waterlelie bestond uit een kleine glanzende parel. De blaadjes waren gesneden uit het fijnste glas dat glinsterde elke keer het licht erover gleed. De kleurschakering ging van fel roos in het midden naar zachtroze tot wit in de laatste laag blaadjes.

Annastasia keek ernaar in bewondering en nam langzaam het hangertje op. De waterlelie hing aan een fijne ketting die ze omdeed. Ze draaide zich om naar haar hofdames die allemaal oh en ah zeiden in bewondering. Annastasia glunderde en draaide gelukkig rond tot ze de blik van Darius zag.

Zijn ogen keken haar beschuldigend aan, alsof ze zich schuldig moest voelen over haar geluk. Ze stuurde haar hofdames weg en keek hem streng aan.

"Ga je me nog vertellen wat je dwars zit of moet ik het uit je trekken?" vroeg Annastasia aan Darius.

Darius trok spottend zijn wenkbrauw op en kruiste zijn armen voor zijn borstkas.

"Ik weet niet wat jouw probleem is, maar je loopt altijd rond met een gezicht alsof je iemand wilt slaan. Waarom kun je niet gewoon gelukkig zijn voor mij?" vroeg Annastasia en ze voelde zich kwader worden.

Darius stond met zijn armen over elkaar geslagen naar haar te kijken. Annastasia voelde haar woede opborrelen en riep: "Zeg toch iets. Schreeuw, wordt kwaad, het maakt me allemaal niet uit, maar die onverschillige houding van je maakt me zot!"

Ze zette een stap naar voren en gaf hem een mep op zijn borstkas. Dit lokte een reactie uit. Hij greep haar armen vast en zette een stap naar haar zodat ze tegen hem stond.

"Ik kan het niet uitstaan om te zien hoe gelukkig hij jou maakt, wetende dat ik dat nooit voor jou kan betekenen," zei hij ruw. "Je hebt geen idee hoe moeilijk het is om iemand om wie je geeft, gelukkig te zien met iemand die je zelf niet bent."

"Oh ja dus je geeft om mij?" vroeg Annastasia. "En op welke manier heb je dat getoond? Al wat je hebt gedaan is tegen me gelogen en alles gesaboteerd tussen mij en Bart. De man waar ik van hou!"

"Ik hou ook van jou!" riep Darius uit.

Annastasia keek hem verbaasd aan. "Hoe kun je dat zeggen? Liefde is zoveel meer dan iemand of iets begeren die je niet kan hebben. Liefde is gelukkig zijn elk moment dat je die persoon ziet. Liefde is hopen dat die persoon gelukkig is, met of zonder jou. Liefde is een gevoel dat je niet kunt beschrijven!" riep ze wanhopig uit. "Wat je ook voor mij voelt is niet liefde. Ik zal het je bewijzen," zei ze. "Niet tegen Bart zeggen," waarschuwde ze en voor Darius kon reageren had ze haar mond op de zijne geplaatst.

Een seconde later trok ze zich terug en zei: "Zie. Helemaal niets."

Een geluid van de slaapkamerdeur trok haar aandacht. Ze draaide haar hoofd en daar zag ze Bart staan met een lelie in zijn hand en een blik van afschuw op zijn gezicht.

Anna haar ogen werden groot en ze liep op hem af. "Het is niet wat je denkt dat het is. Ik weet dat het er niet goed uitziet, maar..."

Bart hield zijn hand omhoog en haar woorden stierven weg in haar keel. Bart liet de lelie vallen, draaide zich om en liep naar hun deur. "Ik wil het niet horen Annastasia," zei hij kalm.

Anna was achter hem aan gelopen en greep zijn arm wacht. "Wacht."

"Nee, Annastasia," zei hij en zijn toon was koud, net zoals zijn hart op dat moment. Hij trok zich los en zei: "Laat me met rust."

"Bart," hoorde Anna de stem van Darius achter haar zeggen.

Ze draaide haar hoofd en het moment dat ze terug keek naar Bart, zag ze de koude blik in zijn ogen en sloot hij de deur in haar gezicht. "Nee, Bart alsjeblieft luister naar me," probeerde ze nog. De sleutel klikte in het slot en op dat moment brak Anna haar hart. Ze begon hartverscheurend te snikken.

Darius kwam langzaam op haar afgelopen. Hij had zich afwezig gehouden en voelde zich schuldig. Hij nam haar in zijn armen en Anna snikte ontroostbaar. Ze probeerde hem weg te duwen, maar hij hield haar stevig vast en wreef langzaam over haar rug. Tot haar snikken overging in kleine hikjes.

Ze duwde zich van hem af en stond recht als een ware koningin. Ze keek neer op hem en zei: "Ik wil je nooit meer zien. Het maakt me niet uit dat je de broer bent van de koning en de zoon bent van Jacques. Verdwijn. Als ik terugkom van Sandraria wil ik je niet meer zien."

Darius keek verdrietig naar haar, maar knikte. Hij stond op en liep de kamer uit na nog een keer achter zich te kijken en zachtjes te zeggen. "Sorry."

Annastasia haar rug verstrakte en ze deed alsof ze het niet hoorde. Het moment dat ze de deur van haar vertrekken hoorde sluiten, gooide ze zichzelf op het bed en begon weer te wenen.

Toen het voelde alsof ze geen tranen meer in haar had, liep ze doelloos rond in haar vertrekken en zag ze de brief liggen. Er kwamen weer tranen naar boven en ze veegde ze geïrriteerd weg.

Ze opende de enveloppe en las de woorden van haar man.

Liefste Anna,

Lelies verwelken en schepen vergaan,

Maar onze liefde zal altijd blijven bestaan.

Deze waterlelie zal nooit verwelken net zoals onze liefde.

Voor eeuwige de jouwe,

Je man

Bart

X

De tranen vloeide weer volop uit Annastasia haar ogen en ze viel in slaap van de vermoeidheid nadat ze was uitgeweend.

Sorry mensen! Er moest toch iets spannends gebeuren! 😉

Vorige opdrachten staan nog altijd open, maar ik heb ook een nieuwe!

Ik hoor graag wat jullie tot nu toe van mijn verhaal vinden! Dus laat het me weten! Ik hoor ook graag een punt waaraan ik kan verbeteren ☺️

Dus geef me minstens 1 positief en 1 negatief of werkpunt van mijn verhaal! Per 10 reacties plaats ik een nieuw hoofdstuk! 😘😘😘