Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 38

De rest van de dag liep ze rusteloos door het kasteel. Ze kon zich niet op de taken concentreren door het idee dat ze misschien Bart zijn kind in haar droeg. Na lange besluitloosheid liep ze naar de dokter die ze al haar hele leven kende en die haar ter wereld had gebracht.

Het was een oudere man die tegen de 60 aanliep, maar nog met een verrassende jeugdigheid in haar hand kneep. "Waar kan ik je mee helpen Anna?" vroeg hij met warme ogen.

Hij was één van de enige die haar nooit anders had behandeld en altijd haar gezicht had gezien. Na haar masker af te nemen, zei ze twijfelend. "Ik zou graag willen dat je een test uitvoert, maar dat je het voor iedereen verborgen houdt. Zelfs voor mijn ouders. Ik weet dat je loyaliteit aan de kroon van Sandaria ligt en ik dit technisch gezien niet meer bent, maar..."

Dokter Mertens hield zijn hand op en zei: "Geen probleem. Ik heb de eed van Hippocrates gezworen om mijn patiënten zo goed mogelijk van dienst te zijn en daar kan een kroon niets aan veranderen."

Annastasia knikte en keek naar haar handen. Ze kneep ze samen en verzamelde haar moed. Hij wachtte geduldig tot ze klaar was om te zeggen waarvoor ze kwam.

Na een aantal minuten had ze haar moed verzameld en keek ze in de warme ogen van de man die haar hele leven lang beter had gemaakt. Bij de minste ongelukjes of ziektes had hij er altijd gestaan voor haar. Het was natuurlijk zijn taak als dokter, maar Annastasia voelde alsof hij haar tweede vader was.

Ze nam diep adem en zei: "Een zwangerschapstest."

Dokter Mertens trok zijn wenkbrauwen verbaasd op, maar zei voor de rest niets.

Annastasia hief haar hoofd op en keek hem aan. "Ik wil eerst zekerheid, voor ik het nieuws met mijn familie deel," zei ze.

Dokter Mertens knikte en ging naar zijn tafel om een spuit met een buisje te halen. "De snelste en meest conclusieve manier om te weten of je zwanger bent, is via een bloedtest. Ik zal het onmiddellijk laten testen. Onder een andere naam natuurlijk," zei hij met een klein knikje. "En dan zou ik morgen al de resultaten moeten hebben."

Annastasia knikte en keek hem dankbaar aan. Hij nam een staaltje bloed af en na nog een lange indringende blik waarbij het leek alsof hij nog iets wou zeggen, schudde hij zijn hoofd. Hij labelde het buisje met een andere naam en zette het in een rekje. Hij ging weer voor haar zitten en zei met een zachte stem: "Je weet dat ik beroepsgeheim heb. Wat er binnen deze muren wordt verteld, zal deze kamer nooit verlaten."

Annastasia aarzelde even en zei toen met een glimlach die haar ogen niet bereikte: "Maak je maar geen zorgen. Ik wil het gewoon zeker weten en niemand hoop geven voor ik dat ben. Je kent mijn moeder. Alleen al bij de gedachten van een nieuw kleinkind zou ze me niet meer met rust laten."

Dokter Mertens knikte niet volledig overtuigd, maar hij liet de kwestie rusten.

Enkele dagen later had ze de resultaten in haar handen. Ze was met Gabriella naar de dokter gegaan en had haar het nieuws gegeven, daarna was hij de kamer uitgelopen om haar de privacy te gunnen om dit te verwerken.

Ze keek op naar haar vriendin en zei: "Ik ben zwanger." En ze barstte in tranen uit.

Gabriella suste haar en nadat haar tranen waren gedroogd vroeg ze: "Ben je niet gelukkig? Je wou toch altijd moeder worden. Kun je je al een klein meisje of jongetje voorstellen met jou glimlach en Bartholomeus zijn ogen?"

Anna glimlachte door die gedachten. Ze haalde haar schouders op en zei: "Ik heb nog geen tijd gehad om het te laten inzinken denk ik. De hele stress of ik nu zwanger was of niet. En nu ik het weet, weet ik niet eens hoe ik me erover voel." Ze keek naar Gabriella en zei: "Opgewonden denk ik."

Gabriella omhelsde haar en riep opgewonden. "Nu gaan we tegelijk moeders zijn!"

Anna lachte om haar enthousiasme en zei: "Daar had ik nog niet eens aan gedacht." Ze keek naar Gabriella en nam haar handen vast. op een serieuze toon vroeg ze: "Ik moet je iets heel belangrijk vragen."

Gabriella haar enthousiasme milderde. "Vraag me alles maar."

"Wil jij de meter wor..."

"Ja!" riep Gabriella uit voor Anna haar zin had kunnen afmaken.

Gabriella haar enthousiasme motiveerde Anna om zich er beter bij te voelen.

Het was wat ze altijd wou en het was met de man waarvan ze hield. Ze wist alleen niet of hij ook van haar hield.

Jeej weer een nieuw hoofdstuk!
Bedankt iedereen om te reageren!😍
Nieuwe opdracht!
Ik wil graag weten wie jullie favoriete personage is!
Wie is het en waarom? Laat het me weten in de reacties!
Vanaf 15 reacties deel ik een nieuw hoofdstuk! 😘