Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 37

De mededeling wierp een donkere schaduw over de feestelijkheden. Er was weer een aanslag gepleegd in Evarium. Ditmaal op een museum, het museum dat zij nog maar weken ervoor had geopend. Onder de slachtoffers waren een twintigtal kinderen, die op schooluitstap waren op het moment van de aanslag. Er was één enkel kind die de aanslag had overleefd.

Annastasia haar hart brak. Ze wist niet hoe ze dit moest aanpakken. Koningin zijn was al moeilijk genoeg. Koningin zijn terwijl haar land werd aangevallen was nog moeilijker. Niemand kon haar helpen of advies geven over deze uitzonderlijke situatie.

Door het kabinet van Bartholomeus was beslist geweest dat ze een aantal weken in Sandraria ging blijven, totdat de toestand was afgekoeld.

Ze had zwaar geprotesteerd tegen deze beslissing omdat ze voelde dat het de taak was van de koningin om in haar land te zijn op een moment zoals deze. Maar koning Bartholomeus duldde geen tegenspraak.

Zo kwam het dat Annastasia na het feest in Sandraria bleef. Ze kreeg advies van haar moeder en nam haar taken als koningin zeer serieus.

Ze bezocht de militaire basissen van Sandraria en er werd een alliantie gesloten tussen de beide landen in het geval dat Evarium besloot om openlijk Orophia aan te vallen.

De enkele momenten dat ze zichzelf rust toestond, bracht ze door met Gabriella. Haar moeder zag ze al genoeg doorheen de dag in haar functie als koningin en met Gabriella kon ze even zichzelf zijn.

Twee weken waren gepasseerd en ze zat met Gabriella in haar vertrekken. Ze voelde zich rusteloos en wou graag terug naar Evarium. Ze voelde zich al een hele week vermoeid en had last van vlagen van misselijkheid die ze niet kon verklaren.

Een bediende kwam binnen met een plateau van versgebakken cupcakjes en Annastasia voelde haar maag zich omdraaien. Zodra de bediende de ruimte uit was, liep ze naar het toilet en een bezorgde Gabriella volgde haar.

"Gaat het een beetje?" vroeg ze bezorgd.

Nadat al haar ontbijt er weer was uitgekomen, keek ze op naar Gabriella en vroeg sarcastisch: "Wat denk je zelf?"

Gabriella keek haar bedachtzaam aan en zei twijfelend. "Wanneer is de laatste keer dat je je regels hebt gehad?"

Annastasia schudde haar hoofd en vroeg: "Wat is dat voor een belachelijke vraag?"

Gabriella hief haar schouders op en zei: "Ik weet gewoon dat ik ook misselijk was tijdens de eerste weken van mijn zwangerschap en dat gecombineerd met de vermoeidheid waar je over klaagt, kan ik maar één conclusie trekken." Na een korte pauze vroeg ze: "Zijn je borsten soms gevoelig?"

Annastasia deed haar mond open om een snijdende opmerking te geven, toen ze zichzelf tegenhield. Ze was inderdaad gevoeliger dan anders. Ze had de vermoeidheid aan de stress afgeschreven, maar de misselijkheid zou ze niet weten vanwaar die zou komen. Ze keek Gabriella met verschrikte ogen aan. "Ik ben een week over tijd denk ik."

De twee vrouwen keken elkaar aan en Annastasia barstte in tranen uit.

"Dit kan nu niet gebeuren. Het is helemaal fout van timing en..." Ze snikte luid en de rest van haar woorden gingen verloren tussen de tranen.

Gabriella liet zich naast haar zakken en nam haar in haar armen. "Rustig maar. Dat zijn gewoon de hormonen. Alles komt wel goed," suste ze Anna terwijl ze haar in haar armen wiegde.

"Ik moet het tegen Bart vertellen," hoorde Gabriella, Anna zachtjes fluisteren.

Opeens zat ze rechtop. "Wat als hij niet gelooft dat het van hem of is. Of wat als hij nog kwaad is op mij. Oh Gabriella wat moet ik doen?" vroeg ze en begon weer luid te snikken. Ze legde haar hoofd op de schoot van Gabriella en deze bleef haar sussen totdat ze gekalmeerd was.

Na een tiental minuten stopte de tranen en Gabriella keek haar geduldig aan. "Gaat het weer een beetje beter met je?" vroeg ze bezorgd

Anna knikte en snifte zachtjes. Ze pakte een stuk wc-papier om haar neus mee te snuitten en droogde haar ogen. "Sorry. Ik weet niet wat er over me heen kwam," zei ze en ze keek Gabriella beschaamd aan.

"Hormonen, schat," zei Gabriella mild. "Maak je geen zorgen. De eerste weken was ik een wrak. Om het minste ding moest ik wenen. Marcus werd er helemaal zot van," zei ze met een glimlach.

"Maar Marcus houdt van jou," zei Anna en ze voelde de tranen weer omhoog komen.

Gabriella keek haar streng aan. "Gedaan met de tranen nu. Het eerste wat jij moet doen is het tegen Bart vertellen. Je wilt niet dat hij het van iemand anders te weten komt."

Anna knikte. "Ik zou hem een telegram kunnen sturen om te vragen of ik terug kan komen?" opperde ze.

Gabriella knikte instemmend. "Ja zo een nieuws vertel je best persoonlijk tegen hem. Je bent hier nu al lang genoeg. Ik veronderstel dat het gevaar wel geweken zal zijn."

"Ik denk niet dat het voor het gevaar is dat ik hier zit," zei Anna met een klein stemmetje. "Ik denk dat het is omdat hij me niet wilt zien."

"Och nonsens," zei Gabriella streng. "Zodra hij je weer ziet, zal hij herinneren dat hij van je houdt en eens je vertelt dat je zwanger bent zal alles wel weer goed zijn. Jullie hadden toch al gepraat over kinderen?"

Anna knikte en er speelde een kleine glimlach rond haar lippen. "Hij wou er zes."

Gabriella maakte een verstikt geluidje. "Dat is gemakkelijk gezegd als man."

Anna lachte. De eerste echte oprechte lach van die dag en zei: "Dat zei ik toen ook."

Gabriella nam haar beste vriendin in de armen. Na een dikke knuffel zei ze: "Zie, maak je maar geen zorgen. Stuur nu nog de telegram, dan heb je misschien tegen vanavond al antwoord."

Anna knikte en na nog een dankbaar kneepje in Gabriella haar schouder te geven, liep ze naar de telegraven.

Na een kleine klop op de deur liep ze binnen in de ruimte waar al de telegraven werkten. Ze stonden allemaal op en maakten een diepe buiging. Ze knikte ten teken dat ze weer mochten gaan zitten en de verantwoordelijke kwam op haar af. Na nog een diepe buiging vroeg hij: "Waarmee kan ik uwe majesteit helpen?"

"Dag Frank," zei Annastasia met een warme glimlach die haar ogen deden twinkelen achter haar masker. "Ik zou een telegram willen sturen naar koning Bartholomeus en ik weet dat jij de snelste handen hebt van het hele kasteel."

De oudere man bloosde en kuchte om het te verbergen. "Maar natuurlijk uwe majesteit. Wat zou de boodschap moeten zijn," vroeg hij met nog een diepe buiging.

"Belangrijke mededeling voor koning. Verzoek terugkomen Evarium. We moeten praten." Schreef Annastasia op een papiertje.

Frank nam het briefje aan, bekeek het voor een ogenblik en keek dan op naar Annastasia. Hij knikte en zei: "Ik verzend het direct. Zodra ik een reactie heb, laat ik een boodschap naar u sturen."

Annastasia knikte ter bedanking en verliet de ruimte. Ze voelde kronkelingen in haar buik. Wat als hij mij niet meer wilt zien?  Vroeg ze zich af.

Oeh wie had dit verwacht?

Volgende opdracht: ik wil graag weten hoe jullie op mijn verhaal zijn terechtgekomen, wat je motiveerde om eraan te beginnen en waardoor je verder bleef lezen 🤓
Vanaf 15 antwoorden plaats ik het volgend hoofdstuk!