Second Chances? (ThomAra)

Chapter 15-[Mine]

Thomas’ POV

Bumangon ako. Ugh. Di maganda ang pakiramdam ko, ang bigat.

Nilagay ko yung kamay ko sa leeg ko. Ayun. May lagnat ako. Ang taas, ano ba yan.

Pero Sabado ngayon. Trip ko mag-playground, bakit ba? Haha. Ayoko magkulong dito sa bahay. May lagnat na nga, magkukulong pa.

Tsaka di na’ko nagpapaka-emo sa pagiging mag-jowa nila Ara at Ken.

KASI BABAWIIN KO ANG AKIN. PAGBIBIGYAN KO LANG ‘YANG LALAKING YAN NGAYON.

>:D

Naglalakad ako papunta sa park (nandun kasi ang playground), nang makasalubong ko ang magjowang sila Kim at Mela.

OKAY.

NANG-AASAR TALAGA YATA SI LORD.

ANG SWEET KASI NILA.

“Oy, Thom! Ba’t ka nandito?” Gandang pambungad naman neto ni Kim.

“Bakit, sa’yo ‘to?” Pabirong sabi ko.

“Sunget! Haha. Meron ka ba ngayon?” Sagot niya.

“Gagi!”

Tumawa kami. Nagkwentuhan sandali hanggang sa napagpasyahan ko nang tumuloy sa playground. Baka nakakasira pa’ko ng MOMENT ng dalawang ‘to eh.

“Sige, Thom, ingat ka.” Ngumiti naman si Mela sa’kin.

“Kayo din.” Sabi ko at naglakad na papunta sa Park.

Tss, sila na magka-holding hands the entire time na magkausap kami.

Ilang steps nalang, natatanaw ko na ang slide dun. Ewan ko ba. Parang may pumipigil sa’kin tumuloy.

At pag sinuswerte nga naman, umulan pa. Wala akong payong. Luh, maysakit tas nagpapaulan? Magaling, Thomas!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

SABI NA EH.

Dapat talaga nakinig ako sa kutob ko. ‘Di na dapat ako tumuloy.

Nakita ko sila Ara at Ken. Ayun, nandun sa may See-saw. Ang saya saya nila. Nakangiti si Ara. Sobrang saya niya.

Ang sakit. :(

ANG SWERTE KO NAMAN!

Lumakas pa lalo ang ulan.

Nilakad ko pabalik sa bahay. Umiiyak ako. Hahahahahaha. Nanaman?

Basang-basa na ako. Ayokong sumilong. Ayokong makita ng mga tao na umiiyak ako. Hayaan nalang na sumabay ang luha ko sa buhos ng ulan.

Makita lang na sobrang saya ng mahal mo kasama ang mahal niya eh. May mas sasakit pa ba dun?

Maya-maya pa.

BLANK.

.

.

.

.

.

.

.