✔|Χορεύοντας Το Ονειρό

Κεφαλαιο 1

Σε λίγες μέρες πλησιάζει μια πολυπόθητη μέρα για όλες τις γυναίκες, για εμένα όμως είναι ενα μαρτύριο κάτι το οποίο δεν επέλεξα εγώ αλλά οι γονείς μου. Οι ετοιμασίες έχουν τελειώσει εδώ και λίγες μέρες όλα τα προσκλητήρια έχουν σταλθεί σε όλους τους συγγενείς και φυσικά περιμένουμε απο στιγμη σε στιγμη να πάω μαζί με την μητέρα μου Στέλλα να κάνω πρόβα το νυφικό. Πραγματικά θα ήθελα όσο τίποτα στον κόσμο να φύγω και να μην ξαναγυρισω ποτέ ξανά εδώ, δυστυχώς όμως δεν μπορώ όχι τώρα, αν το κάνω τώρα θα ντροπιασω την οικογένεια μου κάτι που δεν εχω σκοπό να κάνω.

«Δαφνη αντε κοριτσι μου βγες να σε καμαρωσω.» ακουω την μητερα μου να φωναζει εξω απο το δοκιμαστηριο. Με το που βγαινω την βλεπω να με παρατηρει και να εχει βουρκωσει...
«Εισαι πανεμορφη αγαπη μου...» μου ειπε.
«Ναι είμαι» της ειπα και πηγα να ξανά μπω μέσα στο δοκιμαστηριο.
«Δεν θα το δεις?»
«Δεν χρειαζεται αφου αρεσει σε εσενα αρεσει και σε εμενα.» της ειπα και μπηκα στον χωρο του δοκιμαστηριου για να βγαλω αυτο το υφασμα απο πανω μου.
«Δαφνη...για το καλο σου το κανουμε...για να εχεις ενα καλο μελλον.» ακουστηκε η φωνη της εξω απο το δοκιμαστηριο.
«Ναι...για το καλο μου...τελος παντων λεω να το αφησουμε ετσι.»
Ακουσα τα βηματα της να απομακρινονται και αρχισαν να ακουγονται ψυθιροι απ' εξω. Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα την δουλειά μου. Οτάν όμως βγηκα για κακή μου τύχη το άτομο με το οποίο μιλούσε η μητέρα μου ήταν ο μέλλοντας σύζυγος μου. Αυτός μου χάρισε ένα αστραφτερό χαμόγελο,που θα έκανε την οποιαδήποτε να πέσει στην αγκαλιά του. Εγώ απλά απεστρεψα το βλέμμα μου άλλου και προχώρησα μέχρι το ταμείο για να ενημερωσω την πωλήτρια για το νυφικό το οποίο θα έπαιρνα.
«Θα πάρω αυτό που φορεσα προ λίγου.»
«Α γρήγορα διαλεξατε νυφικό.» μου είπε και μου χάρισε ένα χαμόγελο. Εγώ απλα γέλασα και την πλήρωσα. Πίσω μου πλεον βρισκόταν ο Στέφανος και την στιγμή που απλωνω το χερι μου για να δώσω στην κοπελα τα χρήματα, μου το πιάνει και δίνει αυτός τα χρήματα αντί για εμένα. Δεν είπα κάτι σε αυτή του την κίνηση, δεν ήθελα ΟΥΤΕ να τον βλέπω αυτόν τον άνθρωπο.
«Θα σας πάω εγώ στο σπίτι σας μην είστε μονές σας μέσα στους δρόμους.»
«Εγω εχω κανονίσει αν θέλεις μπορείς να πας την μητέρα μου στο σπίτι.»
«Με ποιον έχεις κανονίσει?» με ρωτάει Ε ΟΧΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΚΡΙΣΗ ΑΥΤΟΣ.
«Με οποίον θέλω.»
«Και που θα πάτε?»
«Οπου μας βγάλει ο δρόμος.» είπα και έκανα να φύγω όταν με σταμάτησε η φωνή της μητέρας μου.
«Κορη μου πρόσεχε πως μιλάς στον άντρα σου.»
«Δεν είναι σύζυγος μου και ποτέ δεν θα γίνει.» είπα καθώς είχα γυρισμένη την πλάτη μου και έφυγα απο εκεί. Τώρα που πάω? Με αργά βήματα άρχισα να προχωραω στους δρόμους της Θεσσαλονικης με προορισμό το κέντρο της πόλης. Ολο και κάτι θα βρω να κάνω εκεί. Είναι η τέταρτη φορά που έρχομαι στην Θεσσαλονίκη, βλέπεις δεν μας το επέτρεπαν τα οικονομικά μας μονο όταν είχε ο πατέρας μου δουλειές ερχομασταν εδώ. Και κάπως έτσι γνώρισε τον πατέρα του Στέφανου εφοπλιστής βλέπετε. Δεν άργησε να με δώσει σε αυτόν τον άνθρωπο για την ακρίβεια στον γιο του, ο οποίος αλλάζει τις κοπέλες σαν τα πουκάμισα. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πολύ όμορφη πόλη, και η βόλτα στους δρόμους της με χαλαρώνει με κανει να ξεχνιεμαι. Πέρασα έξω απο ενα φουρνο και η μυρωδιά μου έσπασε την μύτη, μπήκα στο εσωτερικό του χώρου και πήρα Κάτι γλυκό να φάω στον δρόμο. Το κινητό μου αρχισε να δονείται, ο αριθμός ήταν άγνωστος.
«Παρακαλώ?» είπα μπουκωμενη.
«Ο Στέφανος είμαι..που εισαι?» μόλις το άκουσα αυτό πήγα να το κλείσω αλλά με σταμάτησε. «Απλα θέλω να ξέρω που είσαι...»
«Ειπαμε οπου θέλω και οπου με βγάλει ο δρόμος. Που βρήκες τον αριθμό μου?» δεν πήρα καμία απάντηση αλλά η σιωπή του μου έδωσε την απάντηση που ήθελα.
«Η μητέρα μου έτσι?» παλι δεν απάντησε. «αυτη είναι.» τα νεύρα μου πλέον έχουν γίνει πολύ πολύ χειρότερα απο πριν του κλείνω το κινητό στα μούτρα και κατευθυνομαι προς το σπίτι της κολλητης μου Μαρίας.
Χτυπάω με μανία το κουδούνι μέχρι μου ανοίξει την πόρτα.
«ΚΑΛΕ ΤΙ ΒΑΡΑΣ ΕΤΣΙ? ΣΤΗΝ ΠΡΙΖΑ ΣΕ ΒΑΛΑΝΕ?»
«ΟΧΙ αλλά έχω νεύρα ΠΟΛΛΑ νεύρα.»
«Περνα μέσα.» μου είπε και έκανε στην άκρη για να μπω στο εσωτερικό του σπιτιού της. Μόλις μπήκα μέσα κατευθυνθηκα προς τον καναπέ και εκατσα εκεί με το κεφάλι μου να ακουμπά στην πλάτη του καναπέ.
«Για πες τι έγινε?»
«Γιατι ασχολούνται όλοι μα όλοι με την ζωή μου, μου λες?»
«Νοιαζονται αγάπη μου.»
«ΟΧΙ εχω αρχίσει να πιστεύω πως η μητέρα μου πιο πολύ συμπαθεί τον Στέφανο παρα εμένα. Δεν τον θέλω αυτον τον άνθρωπο με αηδιάζει.»
«Βρε αγάπη μου γιατί δεν του δίνεις μια ευκαιρία?»
«Εχω χάσει την υποτροφία που πήρα στην σχολή της Νεας Υόρκης εξαιτίας αυτου του γάμου το καταλαβαίνεις?»
«Ειναι απλα μια σχολή χορού.»
«ΗΤΑΝ το όνειρο μου απο παιδί.»
«Βρες κάποιο άλλο όνειρο και εγώ δικηγόρος ήθελα να γίνω αλλά σπουδαζω παιδαγωγικά.»
«Μαρια...γνωριζομαστε απο παιδιά. Δεν υπάρχει περιπτωση να αφήσω την σχολή στην Νέα Υόρκη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα πάω. Να το ξέρεις.»
«Μην κάνεις χαζομαρες Δάφνη...»
Ξαφνικά το κουδούνι χτύπησε. Η Μαρια πήγε να ανοίξει την πόρτα και εγώ απλα βγήκα στο μπαλκόνι. Δεν είδα ποιος ήταν, δεν είχα καμιά όρεξη.
«ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ?» ακούω μια φωνή απο.πίσω μου να φωνάζει δεν χρειαστηκε να γυρίσω για να καταλάβω ποιος ήταν. Ηξερα πολύ καλά ποιος είναι. Ο Γιάννης ο αδελφός μου, είναι στην ηλικία των 28 με έναν γιο τον Σπύρο και φυσικά την γυναίκα του Ειρήνη αυτος παμτρευτικε απο αγαπη...δεν τον αναγκασε κανεις. Μάλλον ήρθε να με πάρει για να με παει στον αντρουλη μου. Ολοι ήθελαν αυτον τον γάμο. Ολοι εκτός απο εμένα, θα έπρεπε να είναι μια μέρα αξέχαστη για εμένα αλλά μάλλον κάνω λάθος. Με το κεφάλι ψηλά γυρναω να αντικρισω τον αδελφό μου.
«ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ?»
«Μην φωνάζεις...και ήθελα να μείνω μόνη.»
«ΑΝΥΣΙΧΙΣΑΜΕ! ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ?»
«Εδω και εκεί...βόλτες.»
Και τότε ένα χέρι προσγειώθηκε πάνω στο μάγουλο μου...

************************************ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ❤❤❤