✔|Χορεύοντας Το Ονειρό

Παρτ 12

Οταν ανοιξα επιτέλους τα μάτια μου μπροστά μου η ώρα ήταν έξι. Κοίταξα το κινητό μου και είδα πως είχα μηνυμα απο τον Τζαξ.

"Mon chéri θα αργησω να γυρίσω σπίτι! Μου ετοιχε κάτι και πρεπει να πάω!"

Ηταν το μόνο που έλεγε. Απαντησα ενα οκ και σηκώθηκα να κάνω ενα μπάνιο. Το νερό κυλούσε καυτό πάνω μου...κανοντας κάθε μυ του σωματος μου να χαλαρώσει.

Βγηκα με την πετσέτα και καθησα στον καναπέ ανοίγοντας την τηλεόραση. Για αλλη μια φορά στην οθόνη μου εμφανίστηκε ο Στέφανος. Ασυνείδητα δαγκωσα το κάτω χείλος μου...μα τι εχω πάθει? Καλά δεν ήμουν τοσα χρόνια?

Εκλεισα την τηλεόραση και αποφάσισα να βγω μια βόλτα, να καθαρίσει το μυαλό.  Αφού έβαλα μια γκρι φόρμα και ενα απλό μπλουζάκι, φορέας τα αθλητικά μου και ξεκίνησα να περπαταω προς μια άγνωστη για εμένα κατεύθυνση.

Τελικά βγήκα σε ένα ήρεμο παρκάκι. Καθισα σε ένα παγκάκι. Δίπλα μου κάθισαν δύο νεαρές κοπέλες.

"Ωωωω θεέ μου το ακουσες? Ο Στεφανος Οικονόμου θα ερθει στην Ελλάδα." άκουσα μια απο αυτές να λέει φωνάζοντας...θεέ μου ήξερα πως ο Στέφανος είναι γνωστός αλλά...οχι και έτσι.

"ναι...άκουσα πως η γυναικα του τον απάτησε και αυτός την έδιωξε...μεγάλη τσουλα τελικά." της είπε η δεύτερη. Μόλις το ακουσα αυτό έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου...στα αλήθεια αυτό πιστευε ο κόσμος για εμένα?

Με γρήγορα βήματα αρχισα να περπαταω προς το σπίτι. Τελικά δεν ηταν και τόσο καλη ιδέα να βγω έξω. Ενιωσα τόσο βρώμικη εκείνη την στιγμη...σαν...σαν όντως να τον ειχα απατησει κατα την διαρκεια του ενγαμου βίου μας...

Ακουμπησα το σωμα μου πανω στην πόρτα και άφησα τον εαυτό μου να κυλήσει στο πάτωμα. Ισως και να είχαν δίκιο...όμως...δεν είχα επιλογή...είχα?

Εχω κανει τόσα λαθοι στην ζωή μου...αλλά δεν ξέρω αν αυτό που έχω κάνει...είναι λάθος. Ηθελα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και τα πλούτη δεν ήταν και δεν θα είναι μέρος των ονείρων μου. Το χρημα δεν φέρνει την ευτυχία...

Από εκείνη την μέρα ενιωθα ενα σφίξιμο στο στομάχι μου σαν να περίμενα με ανυπομονησία κάτι...σαν να περιμενα ισως ήλπιζα να γίνει κάτι.

Καθε φορά που περνουσα τους δρόμους νόμιζα πως έβλεπα τον Στεφανο και η καρδιά μου έχανε χτύπους. Τι μου συμβαίνει?

«Χρονια πολλά mon chéri.» Ακουσα την φωνη του Τζαξ να ψιθυρίζει δίπλα στο αυτί μου.

«Ευχαριστω μωρο μου.» του απαντησα χαρίζοντας του ενα πεταχτο φιλί στα χείλη.