Κεφαλαιο 22

101 20 8
                                    

Το επόμενο πρωί ενιωσα ενα βαρος πάνω στο στήθος μου. Ανοιξα αργά τα μάτια μου και κοίταξα το κεφάλι του Στέφανου, το χαμόγελο αρχισε σιγά σιγά να εμφανιζεται στα χείλη μου. Θα μπορουσα να τον κοιτάζω με τις ώρες όμως είχα τρομερή αναγκη να τρεξω στην τουαλέτα.

«Στεφανε?» ψιθυρισα προσπαθωντας να τον μετακινησω σιγά σιγά απο πανω μου, χωρίς να τον ξυπνησω,πολύ.

Τον ένιωθα να κουνιεται όμως δεν έλεγε να φύγει απο πανω μου και το χειροτερο?! Πίεζε την κοιλιά μου, αν συνεχισει έτσι θα έχουμε ατύχημα και δεν θα φταιω εγώ.

Προσπάθησα αλλη μια φορά να τον μετακινησω όμως και αυτή μου η προσπάθεια ήταν ΣΚΕΤΗ αποτυχία.

«ΣΤΕΦΑΝΕ ΣΗΚΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟΥΑΛΕΤΑ!» φώναξα μην μπορόντας πλεον να ελεξω τον εαυτό μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Στεφανος να πέσει απο το κρεβάτι και εγώ να ορμισω τρέχοντας προς την πόρτα.

Μόλις γυρισα στο δωμάτιο ο Στέφανος με κοίταζε εξετάστηκα, εγώ απλα του χαμογελασα άβολα και ξαπλωσα παλι στο κρεβάτι.

«Τι επάθες και φωναζεις πρωι πρωι?»

«Εμ...σου είπα...ήθελα να πάω τουαλέτα.»

Με το άκουσμα της απάντησης μου ξεφυσιξε και ξάπλωσε δίπλα μου γυρνώντας μου την πλάτη. Χα πολύ που μας νοιάζει και όλας.

Ομως...αν θύμωσε? Εκανα κάτι λάθος? Ιιι δεν έπρεπε να του φωναξω. Γυριζω σιγά σιγά πλευρό και τον πλησιαζω σαν σκύλος που έκανε ζημιά...

«Στεφανε? Είσαι θυμωμένος?» η απάντηση του δεν άργησε να έρθει.

«Οχι. Θέλω να κοιμηθώ.»

«Θα με κανείς αγκαλιτσα?»

«Θα ξανά φωνάξεις παλι σαν την υστερική?» με ρώτησε και εγώ ως απάντηση κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

Το σώμα του γύρισε προς εμένα ενω το χερι του πέρασε γύρω απο την μέση μου. Στα χείλη του εμφανίστηκε ενα αμυδρό χαμόγελο ενώ το σωμα του ξανασηκώθηκε. Τον κοίταξα με ενα ερωτηματικό βλέμμα προσπαθώντας να διατηρήσω την ηρεμία μου.

Την στιγμη που τα χείλη μας έφταναν σε απόσταση αναπνοής και η καρδιά μου ηταν έτοιμη να βγει απο το στήθος μου και να αρχίσει να χορεύει στο δωμάτιο. Ενιωσα τα ζεστά του χείλη πανω στο κρύο μου μάγουλο, η αναπνοή μου σταμάτησε ενώ τα χέρια μου αρχισαν να τρέμουν απο την ένταση.

Χαμογελασα με δυσκολία και έκανα να σηκωθω παρά τις αντιρρήσεις του σωματος μου, το χερι του τυλιχτηκε γυρω απο τον καρπο μου, τραβωντας με πανω του και τοποθετωντας το κεφαλι μου πανω στο στερνο του.

✔|Χορεύοντας Το ΟνειρόWhere stories live. Discover now