Οι καλεσμενοι σιγα σιγα αρχισαν να ερχονται και να γεμιζουν τον αδειο χωρο του σαλονιου μας. Ηταν πραγματικα η πιο ωραια μερα της ζωης μου και αυτο φαινοταν στα ματια μου. Ημουνα πραγματικά ευτυχισμένη και το χαμόγελο στο προσωπακι του γιου μου, μου έδινε την μεγαλύτερη ευτυχία!
Η Ειρήνη πλησίασε και πήρε στην αγκαλιά της τον μικρό Βίκτωρ. Τα μικρά χερακια του πέρασαν γύρω απο τον λαιμό της ενω το κεφάλι του χώθηκε στην βαση του.
«Ειναι πραγματικα πολύ καλός, γλυκειά μου.»
«Ναι είναι ο γλυκος μου!» ήθελα να τον έχω όλη μέρα στην αγκαλιά μου και να μυριζω το υπέροχο άρωμα του...ένας μικρός άγγελος. «Πρεπει να πάω να χαιρετησω τους καλεσμένους, μπορείς να προσεχείς για λίγο τον Βίκτωρ?»
«Ναι φυσικά! Θα περάσουμε τέλεια! Αν είναι θα βγούμε στον κήπο.» ηταν το μόνο που μου είπε λίγο πριν φύγει και με αφήσει μόνη μου.
Με αργά βήματα πλησιασα στο σαλόνι τους καλεσμενους μας και άρχισα να πιάνω συζητησεις μαζί τους σαν μια καλη οικοδέσποινα. Τα ματια του Στεφανου ήταν πανω μου όλη την ώρα, όμως δεν ερχόταν κοντα μου προτίμησε να μείνει με τον κολλητό του. Δεν τον αδικω είχε πολύ καιρό να τον δει και ηταν μαζί απο μικρά. Του χαμογελασα γλυκά και πήγα εξω στον κήπο να βρω την Ειρήνη.
Εκανα τον γύρω του κήπου ομως δεν την έβρισκα πουθενά. Η καρδιά μου αρχισε να χτυπά και ενα πολύ άσχημο προαίσθημα άρχισε να κατακλύζει το κορμί μου. Τρέχοντας μπήκα μέσα στο σπίτι και άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια. Πουθενά η Ειρήνη με τον μωρό. Κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει ενω προσευχομουν απο μεσα μου να μην συμβεί τίποτα κακό στο αγόρι μου.
Πλησιασα τον Στέφανο και τον κοίταξα στα ματια αναστατωμένη.
«Εχεις δει την Ειρήνη με το μωρο?»
«Οχι...εγινε κάτι?»
«Εμ απλα δεν την βρίσκω...αλλά εδώ θα είναι.» ηταν το μονο που μου βγήκε εκείνη την στιγμη, δεν ήθελα να δημιουργηθεί πρόβλημα το οποίο μάλιστα μπορεί και να μην ίσχυε.
Αφού βγήκαν για αλλη μια φορά έξω πήρα το κινητό στα χέρια μου και σχηματισα τον αριθμο της Ειρήνης.
«Ο συνδρομητής που καλεσατε δεν είναι διαθέσιμος αυτή τη στιγμή.» ακούστηκε η ενοχλητική αυτή φωνή η οποία ηχούσε κάθε φορά που επερνα τηλέφωνο την Ειρήνη.
Καθησα στις σκάλες και περίμενα να εμφανιστεί απο κάπου η Ειρήνη να μου δώσει τον Βίκτωρ. Πέρασαν 10,15,20,25 λεπτα ακόμα τίποτα πέρασε μια ώρα και τα νεύρα μου είχα φτάσει στα ύψη. Ηθελα τον γιο μου και δεν τον βρίσκω στο ίδιο μου το σπίτι.
Πλησιασα για αλλη μια φορά τον Στεφανο και ζητώντας του ευγενικά να με ακολουθήσει του είπα ΟΛΑ όσα είχαν περάσει απο το μυαλό μου. Και πιστέψτε με δεν ηταν καθόλου καλες σκέψεις.
Το βλέμμα του σκοτείνιασε όσο και αν προσπάθησε να το κρύψει απο εμένα. Τώρα ήμουν σίγουρη πως ο γιος μου κυνδυνευε και εγώ δεν μπορουσα να κάνω τίποτα για αυτό.
«Περιμενε εδώ.» ηταν το μονο που μου είπε. Ενω λίγα λεπτα αργότερα επέστρεψε λεγοντας μου πως έδιωξε τους καλεσμένους μας.
Η πιο ευτυχισμένη μου μέρα μετατράπηκε σε εναν εφιάλτη.
«Θα τον βρούμε αγάπη μου...πηγενε ξάπλωσε και θα τα κανονισω εγώ.»
«Αν δεν βρεθεί ο γιος μου δεν πάω πουθενά. Θα πάμε μαζί στο τμήμα.»
[...]
Στο τμήμα το μονο που μας είπαν είναι πως πρέπει να περάσουν 24 ώρες για να μπορεσουμε να δηλώσουμε εξαφάνιση. Αν είναι δυνατόν! Εδώ ο γιος μου λείπει και πρεπει να περιμένω για να δήλωση την εξαφάνιση του!
Ημασταν στο σαλόνι περιμένοντας τις ώρες να περάσουν! Μου ηταν τόσο δύσκολο, το μυαλό μου έφτιαχνε τα χειρότερα σενάρια.
Η ωρα ήταν περασμένες δώδεκα όταν το κινητό μου ηχησε στον χώρο. Πλησιασα αργά και χωρίς να δω τον αριθμο απαμτησα στην κλήση.
«Ναι?»
«Γεια σου γλυκειά μου...»
«Ειρηνη? Που είναι ο Βίκτωρ.»
«Ω εδώ μαζί μου κοιμάται το αγγελουδι μου!»
«Φερε τον πίσω και δεν θα πω τίποτα σε κανένα!»
«Μμμ...οχι! Πήρες κάτι που ήθελα, πήρα κάτι που αγαπάς...έτσι πάει.»
«Τι θέλεις? Πες μου τι θέλεις και θα στο δώσω! Απλα Φερέ μου τον Βίκτωρ.»
«Προς το παρόν? Τίποτα! Απλα να μην πεις τίποτα στους μπάτσους! Α! Και μην σου μπει καμια τρελή ιδέα να το κανεις κρυφά γιατί ο γιος σου θα κανει βουτιά στην θάλασσα!»
Δεν προλαβα να απαντήσω το κινητό, μου το άρπαξε ο Στέφανος!
«ΦΕΡΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΣΕ ΒΡΩ ΔΕΝ ΣΕ ΣΩΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!»
«Ποσο μ αρέσει όταν το παίζεις άγριος!» ηταν το μονο που απάντησε λίγο πριν τερματίσει την κλήση.
Ωπ! Να και άλλο κεφάλαιο! Ελπίζω να σας αρέσει αν και είναι μικρο!
YOU ARE READING
✔|Χορεύοντας Το Ονειρό
ChickLit©2018 Απαγορεύεται η αντιγραφή της ιστορίας ή μέρος της. Ολά τα δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα Η Δάφνη είναι μια 20Χρόνη κοπελα που όνειρο της είναι να περάσει στην Σχολή χορού της Νεας Υόρκης. Ομως ο προκαθορισμένος γάμος δεν την αφήνει να κάνει πρ...
