✔|Χορεύοντας Το Ονειρό

Παρτ 2

Δεν το πιστεύω...με χαστούκισε ο ίδιος μου αδελφός. Εχουνε περάσει ηδη δυο μέρες και ο πόνος δεν έχει φύγει. Οχι ο σωματικος αλλά ο ψυχικός. Ο ίδιος μου αδελφός σήκωσε χέρι πάνω μου κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ και όλα αυτά εξαιτίας του,για ολα αυτός φταίει. Αύριο είναι ο γάμος μου και είμαι αναγκασμένη να πάω μαζί με την μητέρα μου για να μου φτιάξουν το μαλλί και το μακιγιάζ. Δεν αντεχω άλλο αυτή την κατάσταση, όμως πρέπει να το υποστω. Με βαριά καρδιά σηκώνομαι απο το κρεβάτι μου, να πάω στο μπάνιο για να πληθω και να ετοιμαστω για σήμερα. Θα είναι μια ΠΟΛΥ μεγάλη μέρα.
Ημουνα στην κουζίνα όταν ηχησε το κουδούνι στον χώρο. Με το τοστ στο χέρι μου πήγα και άνοιξα την πόρτα χωρίς να δω ποιος είναι. Ηξερα ήδη πως είναι η μητέρα μου και πήγα παλι στην κουζίνα να συνεχίσω το πρωινό μου.
Ακουσα την εξωπορτα και τα βηματα να πλησιαζουν προς το μερος μου.
«Τι δουλεια εχεις εσυ εδω?»
«Με πηρε τηλεφωνο η μητερα σου να ερθω να σε παρω να παμε μαζι να ετοιμαστεις.»
«Πολυ ευγενικο εκ μερους σου αλλα...ΔΕΝ θελω.» ειπα και εβαλα μια μπουκια στο στομα μου.
«Για ποιον ακριβως λογο με μισεις?» ρωτησε αγανακτισμενος. Ναι βγαλε με και την κακια της υποθεσης τωρα.
«Κανεις λαθος δεν σε μισω, σε απεχθανομαι. Εχει διαφορα.»
«Τοτε γιατι δεχτηκες τον γαμο γαμωτο σου?»
«Και ποιος σου ειπε εσενα πως εγω δεχτηκα την σκλαβια μου?»
«ΤΗΝ ΠΟΙΑ ΣΟΥ?»
«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕΣ ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ! ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΧΕΙ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ!»
«ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΚΡΗ!»
«ΞΕΡΩ ΟΣΑ ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ! ΤΟ ΟΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΑ ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΡΙΣΕΥΕΙ!»
«ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ?»
«Ω ΕΛΑ ΤΩΡΑ "Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΕΠΕΙΧΗΡΙΜΑΤΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΧΕΣΗ" ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ "Ο ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ" ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ? Ή ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ? ΩΡΑΙΑ ΠΕΣ ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ? ΚΑΜΙΑ ΞΑΔΕΛΦΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ? ΜΠΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!»
«Ζηλευεις μικρη?»
ΟΡΙΣΤΕ? ΤΙ ΕΙΠΕ ΜΟΛΙΣ? ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΖΗΛΕΥΩ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΑΤΟΜΟ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ.
«ΤΙ? ΟΧΙ!»
«Καλα..» ειπε και μου χαμογασε στραβα. ΘΑ ΣΤΟ ΣΒΗΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΕΛΑΚΙ ΚΟΜΝΗΝΕ! Με αργα βηματα τον πλησιαζω και κολαω πανω του με το ιδιο χαμογελο. Ωπ σ αρεσε κομνηνε αυτο που εκανα? Με το ενα μου χερι περνω τα κλειδια απο το παγκο και με το αλλο τον χαϊδευω στο πισω μερος του λαιμου. Σηκονομε στις μυτες των ποδιων μου και τον πλησιαζω.
«Ετοιμη! Παμε.» φωναζω μπροστα στο προσωπο του. Το παιχνιδι κομνηνε μου παιζετε με δυο ατομα. Το προσωπο του μολις ξεστομισα αυτα τα λογια αγριεψε και τα χαρακτηριστικα του αλιωθηκαν ελαχιστα αλλα προσπαθησε να μην το διξει. Αχ νιωθω τοση μεγαλη ευχαριστηση αυτη τη στιγμη. Τελικα ισως περασω και ωραια μαζι του. Αφου πηρα την τσαντα μου κατεβηκαμε παρεα απο την οικοδομη. Ανοιξε το αυτοκινητο του το οποιο κακα τα ψεματα ηταν υπεροχο, μονο που το ειδα το λετρεψα. Μου ανοιξε και την πορτα μα τι κυριος! Καλα ενταξει μπορει να τον εχω παρεξηγησει...ισως να μην ειναι και τοσο κακος.
«Θα μπεις μεσα ή θα καθεσε να κοιτας?»
Τι ελεγα για την ευγενεια? Μαλλον εκανα λαθος ειναι μαλακας. Με το μι κεφαλαιο παρακαλω. Με νευρα μπηκα μεσα στο αμαξι και σταυρωσα τα χερια μου μπροστα στο στηθος μου. Αφου μπηκε και αυτος μεσα πηγε να βαλει μπρος το αυτοκινητο οταν γυρισε και με κοιταξε.
«Βαλε την ζωνη σου σε παρακαλω.»
Εγω απλα τον αγνοησα και γυρισα το κεφαλι μου προς το παραθυρο. Μαθε πρωτα τροπους και μετα ισως σε ακουσω. Τοτε τον νιωθω να με πλησιαζει αλλα δεν εκανα καμια κινηση να αλλαξω σταση εμεινα ετσι. Ενιωσα το χερι του γυρω μου και μετα απο λιγο ακουσα τον χαρακτηριστικο ηχο οταν βαζουμε την ζωνη. Ε ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ. Γυρισα και τον κοιταξα μεσα στα νευρα, ομως μολις ειδα το δικο του βλεμμα απλα καθησα ησυχα στην θεση μου και κοιτουσα τον δρομο μπροστα μου. Αν μπορουσε αυτος ο ανθρωπος να με σκοτωσει θα το ειχε κανει χωρις δυσταγμο. Στην διαδρομη κανενας μας δεν μιλουσε ετσι αποφασισα να ανοιξω το ραδιο. Με το που εβαλα το χερι μου πανω στο κουμπι του ραδιου με σταματησε η φωνη του.
«Μην τολμισεις και το ανοιξεις?»
«Γιατι?»
«Ετσι αμαξι μου ειναι οτι μου καπνισει θα κανω.»
«Ζωων» ψυθιρισα αλλα για κακη μου τυχη φαινεται να με ακουσε γιατι σταματησε το αμαξι.
«ΚΑΤΕΒΑ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!»
«Τι?»
«ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΑΣΧΟΛΙΘΩ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ! ΚΑΤΕΒΑ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑ ΠΩ.»
Δεν ειπα κατι και απλα κατεβηκα απο το οχημα πριν αρχισω να κλαιω μπριστα του. Κανεις ποτε δεν μου ειχε μιλησει με αυτον τον τροπο.

Οταν τον ακουσα να μου μιλαει ετσι ενιωσα κατι να σπαει μεσα μου. Τον εβλεπα να απομακρυνεται και να με αφηνει εδω μονη μου. Μαζεψα τα κομματια μου και πηρα τον δρομο για την κομμωτρια. Δεν ειχα καμια ορεξη να παω, η ψυχολογια μου ειχε φτασει κατω απο το μηδεν. Ομως πρεπει και αυριο θα ειμαι αναγκασμενη να λεω ψεματα ολη την ωρα, να δειχνω πως ειμαι αυτυχισμενη και πως ολα μα ολα ειναι καλα κατι που δεν ειναι. Οσο περπατουσα ακουσα ενα κορναρισμα και απλα επιταχινα το βημα μου, κανας ανωμαλος θα ειναι. Τοτε διπλα μου βλεπω το αμαξι του Στεφανου. Ε ΟΧΙ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ? ΧΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ετσι επυταχινα ακομα πιο πολυ το βημα μου, σχεδον ετρεχα. Τοτε ειδα ενα στενο δρομακι που σιγουρα δεν θα μπορουσε να μπει εκει το αμαξι του. Χωρις να το πολυ σκεφτω μπηκα μεσα και αρχισα να περπαταω γρηγορα, μπορει να αργουσα λιγο στην κομμωτρια αλλα δεν θα ειχα τον Στεφανο πανω απο το κεφαλι μου. Περπατουσα και γυρω μου εβλεπα αστεγους ή και μεθυσμενους ανθρωπους. Ειναι τοσο απεσιο μερος και ειναι τελειως διαφορετικο με το τοπιο που υπαρχει εξω απο αυτο.
Ξαφνικα ακουσα ενα σφυριγμα. Θεε μου! Τι παω και κανω με την ζωη μου? Επιταχυνα ακομα πιο πολυ το βημα μου επρεπε να βγω γρηγορα απο εδω. Ο ανθρωπος με το σφυριγμα ακομα με ακολουθουσε ακουγα το βημα του πισω μου, αν και παραπατουσε που και που ηταν πισω μου. Θα με εφτανε.

************************************
Τελος και αυτο το παρτ ελπιζω να σας αρεσει!!! 💗💘💘💘💖❤